Lancia Voyager 2.8 Diesel

In het nieuwe grote avontuur dat Lancia heet, zien we niet alleen omgebouwde Chryslers. Ook omgebouwde oude Chryslers.

 

De Voyager – een icoon. Bijna 30 jaar geleden zag ie het levenslicht, en meteen sloeg ie in als een bom. Samen met de nagenoeg tegelijk bedachte Renault Espace wist ie grote families wereldwijd uit hun krappe stationwagens te lokken en comfortabel op drie ruime zitrijen te plaatsen. Hij vertegenwoordigde niets minder dan een revolutie in persoonlijk vervoer, en was dan ook meteen razend populair; en dat in een tijd waarin autofabrikanten in de VS nog maar net het hoofd boven water wisten te houden. Een icoon, wat we zeiden.

 

Ook in Nederland en België weten we al jaren: voor een ruime en luxe MPV moet je bij de Chrysler-dealer zijn. Alleen zijn die nergens meer te vinden. Vanaf heden bivakkeert de Voyager in de showrooms van Lancia, waar men hoopt dat ze niet alleen op het enthousiasme van die zes eenzame Phedra-rijders mogen rekenen, maar dat ook oud-klanten van Chrysler toe zullen stromen.

 

In tegenstelling tot de 300C/Thema is deze Voyager niet nieuw. Zoals je al gezien zult hebben, is het precies hetzelfde model dat al eerder als Chrysler verkrijgbaar was. Wel monteerde Lancia een wat straffer onderstel met een lagere rijhoogte en zeggen ze dat ze het interieur verfijnd hebben. Wij kunnen niet zien waar dat gebeurd zou zijn; de stoelen zijn met meer vinyl dan leer bekleed, de knoppen en het dashboard zijn hard. Alles ademt ‘Amerikaans low-budget’ en er is nergens ook maar een strookje alcantara of walnotenhout te vinden. Phedra-bestuurders maken nu al rechtsomkeert.

 

Ook de motor in deze testauto is van de oude stempel: het is de 2.8 viercilinder diesel die al tijden ratelt in Jeeps en Chryslers van allerhand. Hij maakt een aardige bak herrie en lust daarbij flink wat brandstof, al weet ie het giga-busje al met al nog best vlot door het verkeer te bewegen.

 

Lancia benadrukt steeds hoe leuk het is om in de Voyager te rijden, maar zwalkend van rotonde naar rotonde merken we daar weinig van. De auto mag dan iets minder deinerig zijn afgesteld, het blijft een oud en topzwaar platform dat met geen mogelijkheid dynamisch te sturen is. Dat sturen gaat overigens wel zwaarder dan we gewend zijn van de Chrysler-versie. Het kan je smaak zijn, maar doe ons bij zulk afstandelijk weggedrag dan liever ook meteen maar een goede dosis bekrachtiging.

 

Een paar pluspunten dan. Chryslers zeer handige Stow ‘N Go-systeem, waarbij je de tweede en derde zitrij met een paar simpele handelingen kunt wegklappen en een volledig vlakke vloer overhoudt, blijft onveranderd in deze Voyager. De auto wordt alleen met lange wielbasis geleverd, dus ook helemaal achterin kunnen volwassenen volkomen comfortabel zitten. Er zijn twee dvd-schermen waarop gelijktijdig verschillende films vertoond kunnen worden. Achterpassagiers hebben hun eigen aircopaneel, en de schuifdeuren zijn aan beide kanten elektrisch te openen en te sluiten.

 

 

8/20

 

Stow ‘N Go: superhandig

 

Was een Lancia-waardig interieur echt te veel gevraagd?

 

Een luie MPV waar door nog luiere Italianen een ander logo op is geplakt. Gaap

 

0-100 km/u in 11,9 sec., top 193 km/u, 7,9 l/100 km

 

2.768 cc viercilinder turbodiesel, voorwielaandrijving, 163 pk, 360 Nm, 2.242 kg, 207 g/km CO2

 

Voor minder geld: de 283 pk sterke benzine-V6

 

Denken dat je er dan wel sportief mee kunt rijden

 

Prijs NL € 59.000