Uitgelicht: Maserati GranTurismo

Ondanks zijn naam blijkt de nieuwe Maserati GranTurismo niet de ideale auto voor groottoeristen. Wij persten ‘m over smalle bergwegen.

 

Bolzen of Bolzano, gelegen in het spectaculaire Alpen-landschap van Zuid-Tirol, heeft een grillige cultuur. De stad heeft ontegenzeggelijk een Italiaans karakter, maar wordt ook gespleten door een belangrijke doorgaande route, noordwaarts over de Brenner-pas, naar Oostenrijk. Deze streek is altijd betwist. De strijd tussen Oostenrijk en Italië werd pas in de jaren zestig beslecht door de Verenigde Naties. Italië kreeg het bewind, maar de streek behield een zekere mate van autonomie. De meeste inwoners zijn tweetalig en op de verkeersborden wordt zowel Duits als Italiaans gebruikt. Theoretisch is het een droomscenario: Italiaanse passie en levensvreugde die in goede banen worden geleid dankzij Oostenrijkse (lees: Duitse) efficiëntie. Volmaakte synergie, zou je zeggen, als tenminste ieder zijn eigen rol blijft spelen.

 

Maserati tracht voor zijn nieuwe GranTurismo een vergelijkbare mix te vinden van talenten. Na een flirt van acht jaar met Ferrari is het nu Fiat dat het andere illustere merk uit Modena onder de hoede heeft. Fiat heeft grote plannen. Het vizier is gericht op de VS en er wordt naarstig gezocht naar winstgevendheid. Een eindeloze stoelendans ging daaraan vooraf: ex-Ford topman Martin Leach moest plaats maken voor ex-BMW hotemetoot Karl-Heinz Kalbfell die zijn stoel vijf minuten later vrijmaakte voor de nieuwe paus: Roberto Ronchi. Die wil het langer volhouden en begint dus meteen hoog van de toren te blazen. ‘Maserati moet in 2007 weer quitte draaien,’ zegt hij. ‘In 2006 hebben we 5.700 auto’s verkocht, maar dat moeten er 15.000 per jaar worden.’ De keel schrapend: ‘10 procent van onze medewerkers heb ik vrijgemaakt voor kwaliteitsbewaking. Maar niet alleen intern wordt goed op kwaliteit gelet, ook uit JD Powers-onderzoek komt naar voren dat we nu dichter bij onze concurrenten zitten.’

‘Kocht je een Maserati, dan werd je meewarig nagestaard. Ja, Jort Kelder is inmiddels aan zijn tweede bezig, maar dat zegt toch genoeg? Bovendien heeft-ie de ballen verstand van auto’s’
 

Even rustig ademhalen. Vijftienduizend auto’s per jaar? JD Power? Kwaliteit? Hebben we het hier over Maserati, het merk dat in 1997 bijvoorbeeld welgeteld nul auto’s sleet in Engeland? Kocht je een Maserati, dan werd je meewarig nagestaard. Ja, Jort Kelder is inmiddels aan zijn tweede bezig, maar dat zegt toch genoeg? Bovendien heeft-ie de ballen verstand van auto’s. Goed, Masers zijn flamboyante, snelle auto’s. Vooral ook snel in hun afschrijving. Ja, we hebben het over hetzelfde merk. Het is belangrijk om te weten hoe het was, want de nieuwe GranTurismo móét anders zijn. Personeelsleden hebben het over ‘soepel’ en ‘non-sportivo’. Zelfs het C-woord komt regelmatig voorbij: comfort. We vinden het een beetje zorgwekkend.

 

Technisch gezien is de GranTurismo in grote lijnen identiek aan de Quattroporte. Hij staat op hetzelfde stalen platform, al is zijn wielbasis 12,5 cm korter. Dankzij het ontbreken van twee deuropeningen is de stijfheid van de carrosserie enorm verbeterd. Met 30 procent om precies te zijn. Maar hij is niet heel veel lichter geworden. Voor een vierdeurs toplimousine is een gewicht van bijna twee ton acceptabel, maar de GranTurismo is met zijn 1.880 kg wel wat zwaarlijvig voor sportieve aspiraties.

 

Dat is nog niet alles. Na jarenlang te hebben geleurd met de controversiële flipperautomaat (al naar gelang het model ‘Cambiocorsa’ of ‘Duo-Select’ geheten), geeft Maserati nu de voorkeur aan de zestraps automaat van ZF. Die transmissie voorzag de geweldige Quattroporte onlangs al van nieuw leven en in de GranTurismo krijgt hij vier standen mee, waaronder een sportstand die schakelen bij hogere toerentallen mogelijk maakt en de reactie op het gaspedaal verbetert. Met de hand schakelen kan met de flippers aan de stuurkolom of met de centrale pook. Hoe je het ook wendt of keert, het is en blijft een traditionele auto. Inderdaad, ‘non-sportivo’, zeker voor een nieuwe coupé van Maserati.

 

Design is altijd een kwestie van smaak geweest, maar nu meer dan ooit. ‘We wilden niet een soort B-versie van ‘n Ferrari maken’, zegt Ronchi daarover. Met recht, want de GranTurismo is eigenzinnig en overwegend fraai vormgegeven. Om te beginnen is er de holronde grille in de neus. De bolle wielkasten voor en achter en de gebogen dorpels geven de auto een gebald, getailleerd uiterlijk. Jason Castriota, hoofd exterieurdesign bij Maserati, verwijst naar het studiemodel ‘Birdcage’, waarmee Maserati in 2005 op de autosalon van Genève de designrichting toonde. Wij kunnen zelf niet naar de GranTurismo kijken zonder te denken aan een fijngevormde Italiaanse schone waarvan er dagelijks velen op Rai Uno te zien zijn.

 

Feit is dat het een grote auto is. Hij is bijna vijf meter lang en dan valt het niet mee om de proporties in de hand te houden. Een kortere wielbasis zou hebben geholpen, maar dat was geen optie aangezien er dan geen volwassenen meer op de achterbank hadden gepast. Oh, eigenlijk moet je de peperdure (4.500 euro), optionele 20-inch gepolijste lichtmetalen velgen nemen om de wielkasten behoorlijk te vullen – maar dan heb je ook wat.

‘Op een gegeven moment gaat het mis als we achter een aftandse caravan zitten van een Tsjech die zijn Skoda heeft overschat. We staan bijna stil’
 

We laten de Brenner-pas en Bolzano achter ons. We koersen richting Dolomieten. Met een beetje fantasie is dit een gebied waar de nostalgische beleving van de ouderwetse grand-tours tot zijn recht komt. Toen er nog geen Easyjet was, speelde Maserati daar namelijk een belangrijke rol in. De Europese jetset zocht in zomer en winter de bergen op met een Maserati Mistral of Ghibli. Dat gebeurde echt niet alleen in Bond-films. Er zijn hier veertig gletsjers, maar vandaag wordt de aandacht afgeleid door stampvolle wegen met vakantiegangers. We hebben zin in een terrasje in Cortina d’Ampezzo, maar we moeten eerst een hele colonne campers en caravans trotseren.

 

Op een gegeven moment gaat het mis als we achter een aftandse caravan zitten van een Tsjech die zijn Skoda heeft overschat. We staan bijna stil. Dit is duidelijk niet de plek om een nieuwe, sportieve GT uit te proberen. De bergpassen zijn smal en eigenlijk te nauw voor het formaat van de GranTurismo. Wendbaarheid is vaak wenselijk, maar hier is het bittere noodzaak. De GranTurismo is domweg niet wendbaar genoeg. Er is meer om op te mopperen. Zo zijn de Brembo-remmen (voor 330 mm x 32 mm, achter 330 mm x 28 mm, remklauwen met vier plunjers) hoogstens adequaat te noemen. De 4,2-liter V8 is geweldig en de 400 pk´s die hij – overigens vrij laat, bij 7.100 tpm – levert, lijken afdoende. Maar er is een onverklaarbaar gebrek aan alertheid. Hij is gewoon niet giftig genoeg. Van een Maserati verwacht je enige opwinding die aandacht vergt van de bestuurder; de GranTurismo is daar te sloom voor. Een acceleratie van 0 tot 100 km/u in 5,2 seconden vertelt in dit geval maar de helft van het verhaal.

 

Toch is het weggedrag geslaagd. Onze auto heeft 19-inch velgen en daarmee heeft hij uitstekende rijeigenschappen. Adaptieve demping (‘Skyhook’) is een optie, maar ook zonder die voorziening mankeert er niets aan de wegligging. De GranTurismo doet meer denken aan een BMW 6-serie of Mercedes SL dan aan een Italiaanse racer. Hij is soepel, comfortabel en gepolijst. Hij rijdt voortreffelijk, al kun je de bak het best in de normale stand laten staan. Blijkbaar leert hij de rijstijl van de bestuurder kennen als hij in de sportstand staat, maar bij mij werkte dat averechts: de auto reageerde volslagen onvoorspelbaar. De oude Coupé was nooit een toonbeeld van koersvast weggedrag, in vergelijking daarmee overtuigt de GranTurismo met enorme stabiliteit. Je krijgt ‘m niet makkelijk overstuurd, tenminste niet op droog wegdek. De besturing is weliswaar naar de smaak van sommigen soms iets te sterk bekrachtigd, maar hij is direct, exact en geeft voldoende gevoel.

 

Het interieur is een plezierige omgeving. De rijpositie van de bestuurder is perfect, de inrichting is niet bijzonder inspirerend maar wel overzichtelijk en het geheel zit solide in elkaar. Het multimedia-scherm ziet er geavanceerder uit dan dat van de Quattroporte en het systeem is een feest van bedieningsgemak in vergelijking met iDrive (BMW) of Command (Mercedes). Samenvattend: dit is een sportauto met gebruiksgemak en zonder de irritaties die je bij Italiaanse sportauto’s vaak op de koop toe moest nemen. Dat gezegd hebbende, moeten we opmerken dat hij daarbij karakter heeft ingeleverd. De GranTurismo is een zeer goede auto, maar – en ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat ik dit opschrijf – hij is niet buitengewoon opwindend. Blijkbaar is het de auto die Maserati moet maken om zich terug te vechten in een markt die wordt gedomineerd door een aantal zeer respectabele en betrouwbare fabrikanten.

 

Kun je dat Maserati kwalijk nemen? Als je een beetje passie inlevert, de kwaliteit bijspijkert en dat leidt er toe dat reputatie en toekomst van een groot merk worden gered, dan is dat een goede zaak. De GranTurismo? Daar schuilt een snellere, lichtere en sportievere auto in die er echt een keer uit moet komen. Wil de echte Maserati zich melden?