Autotest: Mazda 3 2.2 CiTD GT-M

Mazda voorzag haar belangrijkste model van een facelift. Zouden we er nu wel naar omkijken?

 

Vraag ons welke auto’s in het c-segment een goede keus zijn, en we weten er zo een hele rits op te noemen. Pas aan het eind van die lijst, als we eens goed overpeinzen welke we mogelijk vergeten zijn, zal de Mazda 3 ons te binnen schieten. Dat is een auto die op veel punten niet onderdoet voor de populairdere concurrentie, maar die toch heel diep zit weggestopt, ergens achterin onze gedachten. Hoe dat komt? Geen idee.

 

Misschien heeft het iets te maken met het merk Mazda, dat ondanks zijn reputatie voor Japanse kwaliteit, betrouwbaarheid en vlot stuurgedrag onze zintuigen de laatste tijd niet echt weet te prikkelen. We hebben er geen ‘gevoel’ bij, en we gokken dat dat bij meer mensen het geval is. Het is jammer, want Mazda probeert zich juist als een fris en verkwikkend merk te profileren, en doet dat ook nog eens heel aardig.

 

De huidige generatie 3 is wat dat betreft een goed voorbeeld. Van z’n bijzondere styling kun je veel zeggen, maar je verwart ‘m in ieder geval niet met een ander merk. Persoonlijk vinden we ‘m iets te veel weg hebben van een breed grijnzend tekenfilmfiguurtje, maar vooruit. Voor deze facelift-versie pasten de ontwerpers hier en daar een paar lijnen aan, en nu zeggen ze met een strak gezicht dat ie ‘volwassen’ is geworden. Wij zien het niet, maar nogmaals: het ding heeft een eigen smoel en dat valt te prijzen.

 

De nieuwe 3 kenmerkt zich vooral door veel onderhuidse verbeteringen. De carrosserie is op veel punten stijver gemaakt, de toch al directe en gewichtige besturing werd verder verfijnd, en het onderstel werd volgens Mazda ‘dynamischer’. Dat laatste is wat ons betreft meteen het opvallendst aan deze 3, want hij is eigenlijk gewoon hard geveerd. Knalhard zelfs. Daar worden we niet altijd vrolijk van, maar wel in bochten – de auto is nauwelijks van z’n koers te krijgen. We zouden zelfs zo ver willen gaan om te zeggen dat ie voortreffelijk rijdt. Tot je slecht wegdek tegenkomt.

 

Alle uitvoeringen van de 3 zijn schoner en zuiniger geworden, en er is nu ook een 1.6 CiTD-versie met 115 pk en 20 procent bijtelling. Eigenwijs als we zijn, doen we daarmee een klein rondje (rijdt prima) waarna we ‘m verruilen voor de sterkste diesel met 185 pk. Dat blok blinkt uit in souplesse en kracht en sleept de 3 moeiteloos voort, waarbij je de kort en licht schakelende zesbak nauwelijks hoeft te bedienen, zo veel koppel is er voorhanden. En het mooie is: hij is nog zuinig ook. Een heerlijke motor.

 

Helaas laat Mazda vooral in het interieur wat steken vallen. We zien vooral veel hard plastic, goedkope tapijten en hemelbekleding, een verzameling knoppen waarbij nauwelijks over ergonomie lijkt te zijn nagedacht (ten dele op te lossen door navigatie met touchscreen te bestellen) en randen en naden die niet overal mooi op elkaar aansluiten. Het kromme is: het steekt Japans (dus goed) in elkaar en het zal eeuwig meegaan, maar mooi? Van deze tijd? In staat om de concurrentie scherp te houden? Dat is het niet.

 

De testauto die we reden was volgestouwd met leer, elektrische stoelbediening, Bose-audio, keyless-go en een prijswinnende dodehoeksensor. Zeker met deze motor vormt het allemaal een mooi geheel. Toch worden we er niet hebberig van. Het lijkt een blijvende vloek voor de 3, maar wellicht kan de volledig nieuwe generatie daar over een paar jaar verandering in brengen.