Autotest: Mazda6 2.0

Het gaafste aan de nieuwe Mazda6 is de dashboardverlichting. Die tovert het
interieur van de zakenbak om in een nachtclub.

 

Woorden kunnen verouderd zijn zodra je ze hebt opgeschreven. Vorige week maakte ik me druk over het feit dat er veel meer aandacht werd besteed aan de dashboardverlichting dan aan de kwaliteit van afdekrollers in de laadruimte van een stationwagon.

 

Nu heb ik met de Mazda6 gereden. Ja inderdaad, de ingenieur informeerde me maar liefst vijf minuten over de fraaie dashboardverlichting van Mazda’s nieuwste zakensedan. Niet dat hij me elk individueel printplaatje zat te verklaren, nee, er werd een heuse lichtshow voor me opgevoerd. Toen trok zijn collega mijn aandacht. Of ik even kwam kijken naar het nieuwe afdekzeil in de laadruimte van de stationwagon. Verdomd, daar is echt over nagedacht. Als je de klep opendoet, rolt het over zijn rails in serene rust op. Je hoeft niet eerst te priegelen met allerhande haakjes om dat rolgordijn op te ruimen.

 

De lichten zijn optioneel, dus alleen op bestelling word je zo hartelijk welkom geheten. Je opent de deur en allereerst licht het scherm van de airco op, de stereo volgt. Daarna pas gaan de lampjes in de instrumenten aan. Niet zo abrupt als een schijnwerper op een verlaten industrieterrein, maar heel subtiel opgloeiend uit een diepe slaap. De tellerplaten worden van achteren blauw verlicht, de wijzers zijn rood. Volkswagen had het eerder, maar het blijft mooi.

 

Jammer genoeg zijn de afdekhoes van de bagageruimte en de dashboardverlichting de meest onderscheidende punten van de auto. Niet dat er iets mis mee is. De vorige 6 was bij zijn introductie best chique en vooruitstrevend, maar toch vooral saai. Bovendien was de vering wat aan de harde kant, maar de wegligging prima. De nieuwste versie is gebaseerd op datzelfde onderstel, zij het dat er wat moderniteiten aan zijn toegevoegd, evenals een paar centimeters om de inzittenden extra ruimte te geven. Het gevolg is dat hij er qua verfijning en veiligheid nog een schepje bovenop doet.

 

De CO2-uitstoot is een van de laagste in zijn klasse, wellicht ook omdat het gewicht met 35 kilo afnam.

 

Het is een dijk van een auto, al moet ik een beetje terughoudend zijn in mijn oordeel. Het duurt nog tot begin 2008 tot de 6 definitief wordt geïntroduceerd, dus mijn eerste kennismaking was met een prototype. Die mocht van Mazda niet de weg op. Het valt dus moeilijk te beoordelen of de wegligging goed is, en hoe het met het interieurgeluid gesteld is. Het circuit waarop ik mocht rijden was zo glad als een leeggegeten patatzakje. Wel werd me duidelijk dat de wegligging erg ‘levendig’ is en dat het geen familiestrijkijzer is. De nieuwe Mazda6 houdt je bij de les.

 

Vooralsnog is de keuze in dieselmotoren beperkt, dus in Nederland kon dat wel eens een populariteitsprobleem opleveren. Toch heeft het tweeliterblok altijd nog 138 pk en een uitstoot van slechts 149 g/km. Er zijn louter viercilinders leverbaar. Stuk voor stuk stille rechttoe-rechtaan motoren die alert genoeg zijn om flink wat toeren te draaien. De huidige 1.8 en 2.0 gaan over naar het nieuwe model, de 2,3-liter wordt opgeboord naar 2,5-liter. Een vierwielaangedreven MPS zit vast en zeker in de pijplijn.

 

De Mazda6 wordt weer in drie carrosserievarianten leverbaar, een sedan, een hatchback en een stationcar. De laatste zal het gros van de klanten trekken.

 

Hoewel deze Mazda er lekker uitziet, heeft hij geen opzienbarende lijnvoering. Recht van voren heeft hij een stoere uitstraling, nog eens onderstreept door de wijd uitgebouwde spatborden, Mazda’s handelsmerk de laatste jaren. Recht van achteren hebben we ook geen klagen. Op de flank gezien echter kan het elke auto zijn, zo algemeen oogt hij. Net als voorheen is de stationwagon de fraaiste van het stel. Of zou dat door die schitterende afdekhoes komen?