Mercedes GLA 250 4Matic

De GLA is na de A- en B-klasse en de CLA de vierde telg van de ‘laten we het klein houden’-familie van Mercedes. Het is met enige afstand de bijzonderste tot nu toe; zie er eerst eens achter te komen wat ie precies is.

Mercedes zelf vindt de GLA een compacte SUV. Daar kunnen we voor een deel best inkomen. Trekjes als iets stoerder, iets hoger en (de mogelijkheid van) vierwielaandrijving – de GLA heeft ze. Maar voor een echte SUV (hoe compact ook) is de GLA niet groot genoeg en al helemaal niet hoog genoeg. Vanuit bepaalde hoeken zouden we het je niet eens kwalijk nemen als je dacht dat je met een A-klasse met een paar hippe optiepakketjes te maken had. Daarbij oogt ie redelijk gestrekt en heeft ie niets van dat vierkante, bonkige dat bijvoorbeeld een concurrent als de BMW X1 heeft. Eigenlijk is de GLA door z’n proporties eerder een hatchback met een hoop babbels dan een SUV of een crossover.

Niet dat ie niet stoer en onverzettelijk zou overkomen, trouwens; hoewel ie voorzien is van alle moderne Mercedes-stijlelementen (rechte grille en vooral twee naar elkaar toelopende lijnen in de flanken) heeft ie iets heel eigens. Dat komt, opmerkelijk genoeg, het best tot zijn recht aan de achterkant van de auto. De enorme, uitstekende achterlichtunits die doorlopen in de achterklep, de diffusor, afwerking van de ruimte om de uitlaten (pianolak? Daar?), de relatief kleine achterruit – het levert een prettig soort drukte op die ‘m een geheel eigen karakter geeft. Het is nog dringen geweest om naam en typeaanduiding een plekje te geven.

Zulke keuzes leveren de GLA dus een leuke, eigen smoel op, maar houden ook een paar nadelen in. Zo zullen mensen die denken dat ze in de GLA wel wat hoger zullen zitten (het zal je nog verbazen hoe belangrijk dat argument voor veel mensen is) licht bedrogen uitkomen. Het scheelt nauwelijks iets met de gewone A, en de stoel omhoog zetten levert je algauw contact met het dak op. De GLA is door z’n iets ruimere afmetingen wel groter, maar die extra ruimte komt vooral ten goede aan de bagageruimte: 80 liter extra. Die is trouwens vlak, heeft een lichte tildrempel en is uit te breiden door de rugleuningen van de achterstoelen rechter te zetten of (gedeeld) om te klappen. Onder de vloer bevindt zich nog een stevig smokkelvak.

Wat de GLA ook onderscheidt van ‘blufferiger’ soortgenoten, is het feit dat je ‘m kunt kopen met vierwielaandrijving. Het is niet het lulligste soort ook: hoewel de GLA in principe altijd voorwielaangedreven is en de achterwielen alleen in geval van ‘nood’ worden bijgeschakeld, levert een pakhuis aan speciale elektronica een forse bijdrage aan de terreinvaardigheid van de GLA. Zo zorg je er met een druk op de ‘off-road’-knop voor dat je bijvoorbeeld veel gedoseerder gas kunt geven. Daarnaast worden versnellingsbak- en esp-instellingen aangepast en kun je (optioneel) met camera’s in de gaten houden of je niet ergens een hinderlijk rotsblok gemist hebt. We hebben het kunnen proberen en je komt met speels gemak een heel stuk verder dan het eind van het asfalt. Zeker een toegevoegde waarde, waar je ook met sneeuw of anderszins klierige wegomstandigheden veel plezier aan kunt beleven.

Het motorengamma komt rechtstreeks overeen met dat van de A-klasse. Er zijn dus twee benzines (de 200, een 1.6 turbo met 156 pk en de 250, een 2,0-liter turbo met 211 pk) en twee diesels: de 2,1-liter 200 CDI met 136 pk en de even grote 220 CDI met 170 pk. Op termijn komt daar nog de 180 op benzine bij, die met name voor de bijtellers interessant is – want 20 procent. Oh, en dan is er natuurlijk de 45 AMG, maar dat is zo’n verhaal apart dat we dat er dan ook maar van maken.

Alle motoren zijn uitstekend op hun taak berekend. We reden de GLA 250, die z’n 211 pk’s niet zozeer gebruikt om scheuren in het wegdek te creëren, maar meer om soeverein z’n vermogen te leveren wanneer je er behoefte aan hebt – verder houdt ie zich keurig op de vlakte. Een duidelijk verschil met de A-klasse, waarin de motoren de neiging hebben nogal aanwezig te zijn. Zelfs de 220 CDI, die we onlangs in de CLA nog hartgrondig verfoeid hebben vanwege z’n agrarische eigenschappen (een tractor is er niets bij), blijkt redelijk ingetoomd. Wat een beetje extra isolatiemateriaal al niet kan doen. De zeventraps transmissie met dubbele koppeling zijn we ook wel eens onaangenamer tegengekomen; hij beviel ons nooit zo (hij was sloom en leek nooit te begrijpen wat we wilden), maar kennelijk is er stevig aan doorontwikkeld: nauwelijks klachten, dit keer. Nog steeds geen dsg of hoe-heet-het-bij-BMW-ook-alweer, maar het wordt beter.

'Het was nog dringen om naam en typeaanduiding een plekje op de GLA te geven'

Dat de GLA allesbehalve een A-klasse met een andere carrosserie is, blijkt ook uit het rijgedrag. De A-klasse is vrij hard geveerd, de CLA nog iets harder, maar de GLA is ronduit comfortabel. Precies op de manier die Mercedes als geen ander merk beheerst: wel altijd voelen wat er gebeurt, zonder er ooit last van te hebben. De besturing had wat ons betreft nog wel wat gevoeliger en zwaarder gemogen; je krijgt nu vaak de indruk een beetje in het luchtledige rond te hoepelen. Aan de andere kant: dat is een kwestie van smaak en deze verder prima functionerende besturing past goed bij het ‘ontspannen’ karakter van de GLA.

Want dat is eigenlijk het woord waarmee je de GLA het best kunt omschrijven: relaxt. Vering en demping zijn gemoedelijk, en de hele rest van de aandrijving doet zijn uiterste best zich zo veel mogelijk aan jouw aandacht te onttrekken. Je kunt trouwens ook kiezen voor een aanzienlijk steviger sportonderstel, of voor een onderstel waarbij de nadruk meer ligt op terreinrijden (dan staat ie ook íéts hoger op z’n pootjes). Het interieur is stijlvol en afgewerkt zoals je dat van Mercedes mag verwachten. De mogelijkheden om er iets bijzonders van te maken zijn legio – je kunt kiezen uit meer materialen en kleuren dan je in een flitsbezoekje aan de dealer zult kunnen aankruisen. Er zitten prachtige en volkomen afschuwelijke mogelijkheden bij – voor ieder wat wils dus.

Over het bedieningsgemak willen we wel het een en ander kwijt. De belangrijkste zaken (audio, klimaat, enzovoorts) laten zich redelijk eenvoudig bedienen. Er zijn meer dan voldoende knopjes op het dashboard en stuur om het je makkelijker te maken. Dan is er nog de grote druk- en draaiknop op de middenconsole waarmee je wat dieper door de grote hoeveelheid menu’s kunt bladeren. Daarmee kun je in een ongekend doolhof terechtkomen als je een betrekkelijk simpele actie wilt uitvoeren. Voorbeeldje: het navigatiescherm stond zo afgesteld dat de kaart naar het noorden wees in plaats van in de rijrichting (het schijnt niet erg mannelijk te zijn om dat te prefereren, maar als onze vrouwelijke kant daartoe beperkt blijft – vooruit). Als je dat wilt aanpassen, kun je een aardig tijdje aan het zoeken zijn. Maar goed, Mercedes is onlangs met Apple in zee gegaan, dus we mogen verwachten dat dit soort zaken zal verbeteren. Al kan het ook zijn dat je dan je nieuwe route eerst via iTunes moet laden, natuurlijk. We zullen zien.

Als we dan toch bij de kritiekpunten terecht zijn gekomen: uiteraard is ook de GLA weer voorzien van een heel scala aan elektronische beschermengeltjes. Mercedes meet zich met enig recht een voortrekkersrol aan op dit gebied, net als Volvo bijvoorbeeld. Nu hebben we over het algemeen met Mercedessen weinig moeite op dit vlak, maar in de GLA… Het is met dit soort systemen als met een voetbalscheidsrechter: de besten zijn niet opvallend aanwezig en grijpen slechts in als het echt nodig is. Slechte fluiten voor van alles en nog wat en maken zo de wedstrijd kapot.

Met name het systeem dat waarschuwt als je (naar zijn zin) je voorganger te dicht nadert, is een wel héél beroerde scheids. Om de haverklap laat het luid brullend weten dat er een snelheidsverschil is tussen jou en je voorganger. In de stad of file kunnen we ons daar nog iets bij voorstellen (al heb je ook daar vaak het gevoel dat je auto je behandelt als de een of andere randdebiel die werkelijk niets zelf doorheeft). Maar wij reden met een vrij forse snelheid over een bochtige weg, gezellig achter een andere GLA aan. En nee, allesbehalve op full-race bumperkleefafstand. Toch vond de GLA het nodig elke keer als de voorganger remde voor een bocht, z’n piepjes te laten horen. Om horendol van te worden. Dit is alsof je moeder naast je zit en om de haverklap ‘pas op!’ schreeuwt en haar linkerhand in je been klauwt om iets wat je al een eeuwigheid zag aankomen. Natuurlijk kan het systeem ook uit (wat weer alleen via de knopjes op en het scherm achter het stuur kan – met, je raadt het al, enig gezoek), maar dat kan de bedoeling van zo’n systeem niet zijn. Je doet het goed, of je laat het.

Dat moest er even uit. Maar laat je door dit soort relatieve kleinigheden niet weerhouden: op detailniveau kan er heus nog iets worden fijngeslepen, maar in de basis is er helemaal niets mis mee. De GLA is een buitengewoon fijne, veelzijdige auto en met enige afstand de beste die het A-klasse-platform tot nu toe heeft voortgebracht. Het is een bijzonder kind – en dat is het.

Mercedes GLA 250 4Matic

14/20

Motor

1.991 cc

viercilinder turbo

211 pk / 350 Nm

Aandrijving

vierwiel

7v automaat

Prestaties

0-100 in 7,1 s

top 230 km/u

Verbruik/milieu

6,5 l/100 km

151 g/km CO2, D-label

Afmetingen

4.417 x 1.804 x 1.494 mm (l x b x h)

2.699 mm (wielbasis)

1.405 kg

50 l (benzine)

421 / 1.235 l (bagage)

Prijzen

NL € 45.995 (25%)

BE € 37.631

Het vonnis

Leuke en veelzijdige aanvulling op het Mercedes-gamma en de beste A tot nu toe. Comfortabel, terreinwaardig, vlot, fraai om te zien. Geen koopje, maar dat zijn Mercedessen nooit en de concurrenten evenmin