Autotest: Mercedes McLaren SLR Roadster

De SLR Roadster is de nieuwste attractie in de speeltuin van de nouveau riche. Emma Parker Bowles, Top Gears femme fatale, reed met deze supercabrio.

 

Het is je vast niet ontgaan dat er steeds meer rijke stinkerds komen. In chique steden lummelt er op elke straathoek wel een miljonair. Misselijk word ik van ze. Niet omdat ze allemaal een kast van een huis kopen en daar een helikopterplatform, kapsalon en een enorm zwembad bij laten bouwen. Zelfs niet omdat ze voetbalclubs opkopen en inloopkasten hebben die groter zijn dan mijn hele huis.

 

Nee, wat me echt link maakt, is hun enorme verzameling exotische droomauto’s. Ze hebben schuren vol met Ferrari’s, Bugatti’s, Lamborghini’s, Porsches en ga zo maar door. Ze rijden er geen meter in en weten de rijkwaliteiten niet te waarderen. De auto’s staan er alleen maar voor de heb.

 

Binnenkort staat in elk van die schuren ook de nieuwe Mercedes-Benz SLR McLaren Roadster geparkeerd. Met een prijs van 679.890 euro is het de duurste cabriolet ter wereld, maar ook de snelste. De geblazen 5,4-liter V8 levert 626 pk en is gebouwd en gesigneerd door één AMG-monteur. Die motor slingert de auto in 3,8 seconden vanuit stilstand naar 100 km/u en de top is 332 km/u – maar met de kap open rijdt hij maximaal 320 km/u. Moet je je voorstelen: dik 300 km/u in een cabrio. Da’s gekkenwerk, en totaal overbodig, maar wel een benadering van perfectie. Misschien komt de wat tegenvallende SLR nu helemaal tot zijn recht.

 

Het is vooral zijn grootsheid die een diepe indruk achterlaat. De top van 332 km/u is gelijk aan die van de coupé, maar hij is wel 57 kilo zwaarder. Het dak is eraf gehaald, de rekening bedraagt 66.000 euro meer (exclusiviteit heeft zijn prijs) en de stijfheid van de carrosserie is vrijwel gelijk aan die van de coupé.

‘Er zijn twee ergerlijke punten te melden over het dak. Ten eerste moet je stilstaan om het open te doen. Dat is natuurlijk niet chique als het regent’
 

De SLR Roadster komt uit een goed nest. Want pure snelheid en raceonderstellen zijn een tweede natuur voor Ron Dennis die, samen met zijn ploeg knappe koppen in het Engelse Woking, de SLR naast Lewis Hamiltons zakelijke auto in elkaar zet. De SLR heeft veel dezelfde Formule 1-techniek meegekregen, zoals de ijzersterke constructie van koolstofvezel.

 

Je kunt eenvoudig voorbij gaan aan koolstofvezel, want in vrijwel elke aansprekende auto’s wordt tegenwoordig carbon gebruikt. Maar vergeet niet dat de SLR de eerste in serie geproduceerde auto was waar het vederlichte materiaal op grote schaal werd gebruikt. Voor de Roadster is het bovendien verder doorontwikkeld. Het grootste deel van de carrosserie is opgebouwd uit een nieuw type carbon. Dit bestaat uit drie lagen. De structuur van de bovenste lagen staat haaks op elkaar, de derde is daar in een hoek van 45 graden achter ‘geplakt’.

 

Voor de Roadster is minder, maar wel sterker materiaal gebruikt. Bovendien zijn de lagen tegenwoordig dunner en lichter. Door hun toegenomen sterkte zijn ze in staat om van die griezelig hoge krachten die vrijkomen bij crashes, zoals Hamilton onlangs tijdens een testsessie op de Nürnburgring maakte, te absorberen. Hamilton kon lopend zijn weg vervolgen. Ik moest aan dat voorval denken toen ik in Duitsland arriveerde om te rijden met de SLR Roadster. Voor mezelf had ik besloten Hamiltons experiment om met bijna 300 km/u in een muur te knallen niet te herhalen.

 

De Roadster is nieuw ontwikkeld en volgens de lezing zijn vijfhonderd onderdelen nieuw of verbeterd. Aan de ene kant is dat om gewicht te besparen, aan de andere kant om te voorkomen dat de onthoofding van de auto niet automatisch betekent dat de bestuurder bij een ongeval hetzelfde lot is beschoren. Achter de stoelen zitten vaste, met zwart leer overtrokken rolbeugels; de A-stijlen en het voorruitframe zijn versterkt met extra stalen profielen. De voorruit-omlijsting is zo sterk geworden dat die helemaal intact bleef toen de Roadster tijdens Mercedes’ eigen veiligheidsproeven op zijn kop werd gelegd.

 

De stof van de cabriokap is geweven met verschillend gekleurde draden van een hoge kwaliteit. Het patroon dat ontstaat, is een verwijzing naar het carbon in de carrosserie. Verstevigingslagen onder de stoffen toplaag voorkomen dat het dak bij hoge snelheden gaat bollen. De kap heeft een eigen opbergruimte. Zo soupeert hij in ieder geval geen ruimte in de toch al niet grote kofferbak van 204 liter. Het dak is leverbaar in drie kleurcombinaties: antraciet-zwart, rood-zwart en beige-zwart. Voor de carrosserie zijn dertien kleuren beschikbaar, daarnaast kan het interieur in verschillende tinten worden uitgevoerd. Als je dan toch kleur moet bekennen, kies dan gelijk of je de remklauwen in rood, goudkleur (bah) of standaard zilverkleurig wilt hebben.

 

Er zijn twee ergerlijke punten te melden over het dak. Ten eerste moet je stilstaan om het open te doen. Dat is natuurlijk niet chique als het regent. Het is ook niet stijlvol dat je zit te piepen van de pijn omdat je nagels bijkans worden uitgetrokken als je de kap wilt sluiten. Het vergrendelen en ontgrendelen van de kap is handwerk, daarna knappen slappe elektromotortjes het werk op. De klus was een behoorlijke verzoeking voor mijn ranke armpjes.

 

De oorzaak daarvoor ligt in de strijd tegen de massa. Een volautomatisch systeem zou te veel gewicht in de schaal leggen en dan was die 57 kilo die hij meer weegt dan de 1.750 kilo zware coupé verder overschreden. Om diezelfde reden wordt de kap in neergelaten toestand niet afgedekt met een klep. Minder fraai.

‘De dode hoeken zijn nog niet zo erg dat je geneigd bent om je hoofd uit het raampje te steken bij het achteruitrijden, maar toch is hij zo overzichtelijk als een tank’
 

Genoeg gepraat over het gewicht. Laten we het eens over plezierige zaken hebben. Bijvoorbeeld over het uiterlijk van de SLR Roadster. Ik vind die ingetogen kieuwen aan de zijkant geweldig, net als die enorm lange motorkap. Die geeft de auto haast iets koninklijks. De frameloze vleugeldeuren zijn een rechtstreekse verwijzing naar de SLR raceauto uit 1955, ook wel liefkozend Uhlenhaut Coupé genoemd. Als ze open staan hebben ze iets van een fallus erectus. Ze zijn de attractie die de SLR zijn geld waard maakt, zonder de deuren zou hij niet zo spannend zijn. Bovendien maken ze het in- en uitstappen eenvoudiger. Normaal moet je zo’n lage sportauto uit kruipen, zo ver bukkend dat het lijkt alsof je iets op de grond zoekt. In de Roadster kun je heel elegant uitstappen door een ‘tussenstop’ te maken op de met SLR-logo’s versierde dorpels. Handig als je jurkje tot je oren omhoog is geschoven en je het weer naar beneden wilt schuiven.

 

De Roadster mag zijn motor voorin hebben, hij ziet eruit als een supersportauto. De prijs is ernaar. De vraag is echter: rijdt hij als een supersportauto?

 

Jazeker, maar dan wel als één van de oude stempel. Vandaag de dag zou zelfs mijn oma in een supersportauto kunnen rijden. Neem het meest aansprekende model van dit moment, de Bugatti Veyron met zijn 1.001 pk. Die rijdt even makkelijk als een Ford Fiesta. Maar voor de SLR Roadster moet je kloten hebben. Net als zijn dichte broer kan het een vervelende hufter zijn.

 

Erin zitten is al een ervaring. Hoewel de speciaal voor de Roadster ontwikkelde ééndelige carbonstoelen met geborduurd leer er superoncomfortabel uitzien, zijn ze best gerieflijk. Uiteraard zijn ze 25 kilo lichter dan de standaard stoelen. Heb je een dikke kont? Niet getreurd, want de stoelen zijn leverbaar in vijf verschillende breedtematen. Voor de passagier is er keuze uit vier afmetingen. De rijwind gaat over je heen, niet tegen je aan: de plexiglazen windstopper, uiteraard voorzien van het SLR-logo, die tussen de hoofdsteunen is geplaatst voorkomt luchtwervelingen in de cockpit. Ondanks deze vernuftige details is het nog steeds een supersportauto van het kaliber Diablo. Hij is namelijk lastig te temmen. Sterker nog, hij is allemachtig intimiderend. Om te beginnen is er het prijskaartje. Dan de afmetingen: de wielbasis is al 2,70 meter en het is vreselijk moeilijk om de totale lengte in te schatten. De dode hoeken zijn nog niet zo erg dat je geneigd bent om je hoofd uit het raampje te steken bij het achteruitrijden, maar toch is hij zo overzichtelijk als een tank.

 

De remmen zijn reden nummer drie. De schijven zijn van koolstofvezel en opgewassen tegen temperaturen van 1.000 graden en in staat om te vertragen met een equivalent van 2.000 pk. De levensduur is 300.000 km. Bij lage snelheden, bijvoorbeeld in de stad, hebben ze een doods gevoel, alsof ze niet werken. Je nadert een andere auto, remt en, oeps, er gebeurt niets. O gelukkig, er gebeurt toch iets. Dank u, dat was op het nippertje.

 

Van tijd tot tijd voelt de Roadster aan als een stuk professioneel gereedschap dat rare dingen gaat doen als hij door een amateur wordt bediend. Door iemand zoals ik dus. De gewenningsperiode is langer dan in elke andere auto waarin ik heb gereden. Het is spannend om erin te rijden. Hij heeft ruwe kantjes, is wispelturig en je hebt er echt je handenvol aan.

 

Juist dat maakt ‘m zo goed, je voelt je geweldig als je als je ‘m aan de teugels hebt. Natuurlijk ben ik daartoe niet in staat, maar Fernando Alonso wel. Hij schafte voor zichzelf een SLR Coupé aan. Hij vroeg Lewis Hamilton niet eens om korting, maar betaalde ‘m uit zijn eigen zak.

 

Wat ik tijdens de testrit ervoer, was slechts het topje van de ijsberg. Weet je, net als de coupé vind ik de Roadster geweldig, niet ondanks zijn foutjes, maar juist vanwege. Dat maakt het leven een stuk spannender.

 

Natuurlijk, we praten niet alleen maar over de tekortkomingen. Er zijn genoeg pluspunten die ‘m geweldig maken. De besturing voelt heel uitgebalanceerd en stevig aan, precies zoals ik het wil hebben. Mercedes heeft geen handbak die een koppel van 780 Nm aan kan, dus de motor wordt bediend via een zeer snel schakelende automatische vijfbak. Er is een stand voor Russische playboys (automatisch) en één voor Lewis Hamilton (handmatig met flippers). Voor circuitgebruik is er zelfs een racestand beschikbaar. Uiteraard is hij fabelachtig, enorm, ontaard snel. Snelheid en kracht zijn monsterachtig: rauw, sexy en opwindend. Het geluid is in één woord ongelooflijk. Uit de uitlaten die vlak achter de voorwielen naar buiten priemen, klinkt een mengelmoes van grommen, fluiten en een geroffel als een orkaan die door een smalle schoorsteen loeit.

 

Daarom is hij voor mij beter dan de Lamborghini Murciélago Roadster. Hoewel de Lambo duidelijk beter rijdt, bereikt hij te vanzelfsprekend hoge snelheden. Ik ben nou eenmaal vrouw en vrouwen zijn dol op theater en drama. En dat is precies wat de SLR Roadster te bieden heeft.

 

Bij aankoop word je trouwens lid van de SLR Club. Dat houdt in dat je welkom bent op circuitdagen, als eerste mag rijden in nieuwe modellen (zoals de Roadster), uitgenodigd wordt om te kijken naar bedroefde, dikke mensen (opera) en niet alleen VIP-kaartjes krijgt voor grand prix’, maar ook nog eens Hamilton en Alonso een hand mag geven in de pitstraat. Walgelijk, niet? Wie zei dat geld niet gelukkig maakt, had geen ongelijk. Maar door geld goed te besteden, kun je wel in de buurt komen.