Autotest: Nissan Leaf

We reden ‘m al eerder, maar slechts een half uurtje. Nu is de productieversie klaar en konden we langer, eh, los.

 

Je zou denken dat de firma Renault-Nissan wel ergens een ruitenwissermotor op de plank heeft liggen, en dat is ook zo, maar dat apparaat maakt geluid. Aangezien de Nissan Leaf helemaal geen geluid maakt, worden bestuurder en inzittenden van dat geluid binnen tien minuten stapelgek. Dus moesten de ingenieurs van Nissan een geluidloze ruitenwissermotor ontwerpen.

 

En een nieuwe antenne. En nieuwe koplampen. En dan hebben we het nog niet over de lithium-ion accu’s die de auto zo’n 160 km zouden moeten kunnen laten rijden: deze 48 accu’s komen van NEC, dat ze samen met Nissan heeft ontwikkeld.

 

Na die 160 kilometers moet je je Leaf dus kunnen opladen. Dat kan thuis in de garage in acht uur, al heb je daar wel een speciaal stopcontact en een aparte elektrische groep voor nodig. Handiger zou het daarom zijn om de accu’s van de Leaf bij een snellaadpunt in een halfuur bij te vullen (al is de accu dan maar voor 80 procent vol, het laatste beetje laden duurt ‘langer’). Zulke snellaadpunten bestonden nog niet, en moesten dus ook speciaal voor de Leaf worden ontwikkeld. Zodoende kosten de snellaadpunten circa 80.000 euro per stuk, en zou het ons verbazen als die op korte termijn op iedere straathoek staan – al is Nissan daar een stuk optimistischer over. In Amsterdam schijnt de gemeente een lader voor je huis te zetten als je een Leaf koopt.

 

De 4,45 meter lange Nissan Leaf is een vijfdeurs hatchback. De elektromotor levert 80 kW (109 pk) en een koppel van 240 Nm (zoals Nissan zegt: evenveel als een 2,5-liter V6-benzinemotor levert). De top komt daarmee op 144 km/u, maar wanneer we tussen de laadpunten in Lissabon eens volgas geeft, verschijnt er vrij rap 159 km/u op de elektronische teller.

 

Relevanter is hoe lang de Leaf het volhoudt. Onderweg krijgt de bestuurder doorlopend bijgestelde informatie over het resterende vermogen van de accu en de te volgen, snelste route (en waar zich oplaadpunten bevinden). Maar dat neemt niet weg dat de praktijk zal leren dat de Leaf leuk en aardig is voor wie minder dan 40 of maximaal 50 kilometer van zijn of haar werk woont, en voor wie de Leaf nooit wil gebruiken voor langere ritjes. Anders wordt het allemaal wat gammel: snellaadpunten waar je ‘langer’ moet staan, de marge die je wilt inbouwen, en niet te vergeten de buitentemperatuur – want als het warm is, zijn de accu’s een stuk sneller leeg. Veelzeggend is de service die Nissan het eerste jaar bij de auto aan de kopers biedt. Wie zonder elektriciteit staat, wordt gratis weer op gang geholpen.

 

Waar het bij TopGear uiteindelijk om gaat: hoe rijdt de Leaf dan? We zouden zeggen: tegenovergesteld aan de praktische bruikbaarheid, want de Leaf rijdt ontzettend goed. Door dat ferme koppel komt ie razendsnel van z’n plaats, hij is uiterst comfortabel, hij ligt door al die accu’s in de bodem geweldig goed op de weg en in de bochten. Hij stuurt magnifiek (bijna te soepel zo sportief als ie is), remt uitstekend en je zit in heel fijne stoelen. Achterin is de bodem wat hoog, dus voor kinderen is ie daar geschikter dan voor lange volwassenen.