Autotest: Nissan X-Trail 2.0 DCI

Ja, ook wij hebben al grappen gemaakt over het onzichtbare verschil tussen de nieuwe en de oude X-Trail. Terecht?

 

Nissan is een beetje vreemd. Niet omdat het Japans is, of omdat er rare mensen werken. Ook niet omdat ze vreemde auto’s bouwen, maar wel óm de auto’s die ze bouwen.

 

Neem de oude X-Trail. Sinds de introductie daarvan in Europa heeft Nissan er 300.000 verkocht en dat was veel meer dan ze hadden verwacht. Na zes jaar is het dan tijd om met een nieuw model te komen – zo gaat dat in autoland – en wat doet Nissan? Ze nemen een paar happen uit de achterlichten, verlengen de koets een paar millimeter en de nieuwe X-Trail was klaar. Althans, zo lijkt het. Niet vreemd, dat is gewoon veilig.

 

Omdat de X-Trail zo goed verkocht, meende Nissan niet al te veel te moeten veranderen: stel je voor dat er kopers zouden weglopen! Ook dat is niet vreemd, al kun je je afvragen of het nieuwe kopers lokt die ook het oude model niet wilden kopen. Wat wel vreemd is, is dat de nieuwe X-Trail dezelfde saaie, oubollige uitstraling meekreeg als de oude X-Trail terwijl Nissan dat stigma nou net bijna kwijt is. De Qashqai oogt heel fris en verkoopt zeer goed, de Pathfinder ziet eruit alsof je daarmee de wereld rond kunt, de Murano is een echte lifestyle-SUV, de 350Z – binnenkort met nóg meer pk’s – is een geweldige auto en de waanzinnige GT-R die op stapel staat, is Nissans nieuwste troef om de dynamiek van het merk te onderstrepen.

 

Daar komt bij dat Nissan is gestopt met de productie van de Primera. Ook de Almera wordt niet opgevolgd (in feite wel, door de Qashqai): Nissan houdt dan met de geinige Micra en Note erbij een fris, sportief en mooi palet aan auto’s over. Juist daarom vinden wij het vreemd dat de X-Trail niet een gigantische, stilistische klap heeft gekregen. Hij blijft nu net zo spannend als gras zien groeien.

 

Nissan is er wel uitermate goed in geslaagd het rijcomfort naar een hoger niveau te tillen. We reden de X-Trail langs de Grieks-Albaanse grens en daar is het begrip wegenonderhoud iets anders gedefinieerd dan bij ons. Onderhoud vindt alleen plaats als de weg weg is. Grote holen en gaten, wasbordrichels, puisterige bulten, stenen en keien op de weg: het doet de X-Trail helemaal niets en achter het stuur worden al die oneffenheden keurig weggefilterd. Pas als het gat in de weg zo groot is dat je tijdelijk uit het zicht van je achterligger verdwijnt, merk je dat binnen ook. Maar er is geen piep of kraak te horen. Prima gedaan.

 

Er als een 350Z mee racen gaat verrassenderwijs niet, maar met de 177-pk sterke tweeliter diesel rijdt de X-Trail zeer vlot. Ook in het terrein heeft de X-Trail voldoende kwaliteiten: vierwielaandrijving en allerlei technische snufjes om bergop en bergaf te gaan, om door diepe blubber te ploegen of om op twee of drie wielen te rijden – het maakt voor de X-Trail allemaal niets uit. Je laat als bestuurder, zittend op verwarmd leer en genietend van een joekel van een schuifdak (aanrader!), glimlachend de bagger op de voorruit spetteren. Nee, de X-Trail is een hele goede en degelijke SUV, het is alleen zo jammer dat Nissan de buitenkant gelaten heeft voor wat die was.