Autotest: Opel Meriva 1.4 Turbo Cosmo 140 pk

Zeker, de vorige Opel Meriva zat al bijzonder slim in elkaar. Het was alleen jammer dat ze hem nooit even langs de afdeling Design hadden gestuurd, want hij was met groot gemak een van de saaiste auto´s die ooit in dit zonnestelsel zijn neergezet. In miljoenvoud nog wel (waarvan 45.000 in Nederland, tel uit je verdriet), want zo veel mensen/huishoudens waren kennelijk bereid hun mobiele leven te slijten in volstrekte anonimiteit, in ruil voor een forse zak geld en wat handige schuif-foefjes met het meubilair van hun sociale status-killer. Goed nieuws voor deze paria’s – u zult niet langer door hele volkswijken gemeden worden als ware u de mensgeworden tseetseevlieg. Met de nieuwe Meriva wordt namelijk wel heel radicaal afgerekend met de misdadige slaapverwekkendheid van zijn voorganger.

Of je ‘m nou mooi vindt of niet, zelfs de meest geborneerde Opel-scepticus zal moeten toegeven dat de Duitsers alles uit de kast hebben getrokken om de Meriva een opmerkelijk uiterlijk te geven. Tot aan de voorste zijruiten sluit hij mooi aan bij de andere relatieve nieuwkomers als de Astra en Insignia; grille, koplampen en ook die vouw achter de voorste wielkasten – het is allemaal heel erg het nieuwe Opel-familiegezicht. Het belangrijkste element is natuurlijk die aparte ‘golf’ in de achterdeur. Frivool en naar Opel claimt nog functioneel ook. Kinderen op de achterbank zouden er beter door naar buiten kunnen kijken en zodoende minder snel braakbereid zijn. Wij zijn gewoon al blij met hoe het er uitziet. Zelfs de achterkant is redelijk onalledaags, door dat taps toelopende zwarte vlak. Al met al een hoop geslaagde designgrappen op zo’n klein oppervlak.

En dan ben je nog niet eens bij het wérkelijk unieke deel van de Meriva: de achterdeuren die à la Rolls-Royce Phantom, Mazda RX-8 en Mini Clubman niet naar voren, maar naar achteren openen. Daarbij heeft de Meriva het in zoverre beter voor elkaar dat ze (in tegenstelling tot de Mini) aan beide kanten zitten, in tegenstelling tot de Mazda en Mini ook open kunnen als de voordeuren dicht zijn en, in tegenstelling tot alle andere, van een normaal formaat zijn. Oké, de b-stijl kón nu eenmaal niet vervallen, dan zou de torsiestijfheid op niveau natte schoenendoos zijn blijven hangen. Jammer, maar ook niet heel erg, want gooi beide deuren open en een zee van toegankelijkheid lacht je tegemoet.

Ze openen trouwens erg ver: in een hoek van 84 graden zelfs. Dat heeft vooral bij de voorportieren wel als nadeel dat je érg ver moet reiken om ze weer dicht te krijgen, maar hé: je kunt ook blijven zeuren. Het gemak van die omgekeerd openende achterdeuren staat buiten kijf. Je stapt makkelijker in en uit, kunt veel eenvoudiger kinderzitjes en zo installeren en kunt kinderen die uitstappen ook een stuk makkelijker beschermen tegen de platrij-neigingen van het overige verkeer. Voor wie bang is dat de kinderen onderweg de deur zouden openen (stel je de ellende even voor…): boven de 5 km/u vergrendelt de boel automatisch en krijg je ze niet meer open. Even simpel als geniaal.

Datzelfde geldt voor de flexibiliteit van het interieur. Uiteraard kan het hele meubilair weer uitgebreid verschoven en opgeklapt worden. Je kunt de hele achterbank gebruiken, maar ook het middelste deel opklappen, en de zijstoelen iets naar binnen en nog verder naar achteren schuiven. In die vierzitsconfiguratie heb je een zee aan schouder- en beenruimte achterin. Je zit daar trouwens ook nog iets hoger dan voorin – wel zo gezellig voor het uitzicht. De bagageruimte ‘flexibiliseert’ natuurlijk gezellig mee met wat je met het interieur uitspookt; laat alles staan en er kan 400 liter mee, gooi alles plat en het wordt 1.500 liter.

Er waren kennelijk Meriva-rijders die iets te mopperen hadden over de hoeveelheid opbergruimte, want er zijn in de nieuwe maar liefst 32 locaties waar je spullen tot in de verre eeuwigheid kunt kwijtraken. Meest in het oog springend is de zogeheten FlexRail (even tussendoor: werkelijk álles aan de Meriva schijnt iets met Flex te moeten heten. Zo noemt men de optionele, in de achterbumper geïntegreerde fietsendrager FlexFix, heten de meubilairmogelijkheden FlexSpace, de deuren FlexDoors en sommige motoren EcoFlex. Om flex van te worden). Door de versnellingspook op het dashboard te monteren en de handrem elektronisch te maken, ontstond in de middentunnel ruimte voor een soort dubbeldeks rails waar je van alles in kunt klikken, van middenarmsteunen tot bekerhouders. Slim.

De materialen waarvan alles gemaakt is, zijn een klasse of tien beter en mooier dan in de oude Meriva. Met name de wat oudere bestuurders zullen in eerste instantie misschien schrikken van de werkelijk enorme hoeveelheid knopjes, maar ze zijn wel logisch gegroepeerd en is uiteindelijk (zeker voor hen) te prefereren boven iets waarvoor je eerst zes menu’s doormoet om een andere radiozender op te zetten.

Er zijn vijf motoren: drie benzines van 100, 120 en 140 pk en twee diesels van 75 en 100 pk. We konden rijden met de twee sterkste benzinemotoren, allebei 1.4’s met turbo. Die hebben geen van beide moeite met de Meriva, hoewel er nooit ook maar een zweempje sportiviteit om de hoek komt kijken. Oorzaak: de Meriva is al met al nogal een zware jongen geworden: Opel geeft als leeggewicht ‘vanaf 1.360 kilo’ op, en het zou ons niet verbazen als onze volgepakte versies nog een stevige zet meer wogen. Bij normaal rijden, merk je daar niet zo heel veel van – je hebt immers genoeg vermogen om het gewicht te compenseren – maar bij remmen en in bochten voel je het nadrukkelijk.

Goed, we vermoeden dat de meeste geïnteresseerden een Meriva toch niet om zijn circuitcapaciteiten zullen kopen. Voor de rest rijdt de Meriva zonder meer uitstekend. De besturing is niet overdreven licht, schakelen gaat uiterst vanzelfsprekend, de demping en vering zijn door de bank genomen zeer comfortabel; alleen bij verkeersdrempels en dergelijke krijg je stoterig door dat de Meriva toch echt maar een klein autootje is. Wat verder opvalt is de stilte – zeker bij constante snelheden zou je haast vergeten dat er een motor in zit. Speciale vermelding verdienen de stoelen: de ‘gewone’ zitten al erg goed, maar de speciale AGR-stoelen zijn fantastisch: een kwartiertje daarin en een gemiddelde manke kan weer rennen.

Het is een verrassend goed ding geworden, die nieuwe Meriva. Hij zit enorm slim in elkaar, rijdt prima, zit barstensvol intelligente innovaties, is concurrerend geprijsd en verdomd als het niet waar is: hij ziet er ook nog eens goed uit. Het moet wel heel raar lopen als dit geen doorslaand succes wordt.