Uitgelicht: Peugeot 207 GTI ’light’

De Peugeot 207 GTI mag dan een lekker ding zijn, hij is toch niet lekker genoeg. Waarom niet? Omdat het een dikkerdje is. Dus besloten wij van TopGear om wat ‘light’ toe te voegen.

 

Het had een simpele test moeten worden. Leg op het TopGear-circuit een rondje af met een hot hatch waarvan bekend is dat hij ietwat aan overgewicht lijdt, ontdoe hem vervolgens van alle overtollige ballast, rij opnieuw een rondje, stel jubelend vast hoeveel sneller hij de tweede keer was en poneer daarna met veel aplomb de stelling dat alle auto’s van nu met overtollige pondjes kampen en dat het allemaal veel beter was toen je Dyane schoon aan de haak zeven kilo en…

 

Maar omdat dit TopGear is, verliep het allemaal een beetje anders. Om te beginnen: vlak voordat we op een koude, grauwe winterochtend het circuit op wilden, diende er zich regen aan. Heel veel regen. Toen we op Dunsfold aankwamen, troffen we de baan helemaal onder water aan. Beluga-walvissen bewogen zich sierlijk door Hammerhead, en in de verte verscheen het piratenschip van Kapitein Haak. In TG-rondentijdenjargon is het VW. Vreselijk Weer, het eerste probleem waar we tegenaan lopen.

 

Ons tweede probleem is The Stig. Of liever gezegd, zijn afwezigheid. Onze held is in geen velden of wegen te bekennen. Misschien heeft onze autokeuze zijn sensoren simpelweg niet geactiveerd. Ja, de Peugeot 207 GTI is, technisch gesproken, een hot hatch, maar het is niet echt een Stigiaanse hot hatch. Te waggelig, te zijig, te… dik. Niet dat de 207 GTI de enige auto is met overtollig vet. Hij is symptomatisch voor een algemene trend naar molligheid, maar door zijn behendige voorganger, de 205 GTI, lijkt de gewichtstoename in dit geval desastreuzer dan bij veel van zijn dikkige rivalen. Volgens de officiële cijfers woog de oude 205 GTI 900 kg, met een vermogen/gewichtsverhouding van 133 pk per ton. Hemeltje. Om die reden hebben we de 207 als proefkonijn gekozen voor onze megasnelle afslankkuur.

 

Bij afwezigheid van Stigja Bakker, en om de voordelen van gewichtsverlies zo goed mogelijk uit te laten komen, beginnen we de TopGear Power Lap-testbaan te veranderen in het veelgeprezen TopGear Handling Circuit. Dat gebeurt door de technisch hoogstaande ingreep van het op strategische afstand van elkaar opstellen van een tiental pylonen.

 

Net als we de laatste pylon neerzetten, komt hij opdagen. Vanachter een hangaar komt hij rustig op ons af kuieren, een handvol straatkatten in zijn kielzog. Als The Stig aan gelaatsuitdrukkingen zou doen, dan zou dit er een van verachting zijn. Hij werpt even een blik op de 207, die aan de start staat opgesteld. Blij dat het in ieder geval om een auto gaat, glijdt hij in de bestuurdersstoel, trapt het gaspedaal in en… blaast weg. De katten maken dat ze wegkomen. Hij jaagt over het kletsnatte circuit, gaat diep in de remmen voor de eerste chicane en de waarschuwingslichten beginnen te knipperen.

 

Op drie wielen komt hij de chicane uit, en de 207 grabbelt naar grip wanneer hij aan het langste rechte stuk begint. The Stig, die iedere centimeter van het circuit gebruikt, en ook wat van het gras, heeft er zin in. Zijn eerste ronde klokt 1.47.8. De tweede 1.46.6. De derde, vierde en vijfde liggen allemaal binnen een tiende seconde van elkaar, en culmineren in een onberispelijke 1.46.4. Typisch die bewonderenswaardige consistentie van The Stig, wat inhoudt: zo snel als de auto ook kan. Bedenk dat deze rondetijden niet vergeleken kunnen worden met die op de Power Lap-borden tijdens de televisieuitzendingen, want The Stig heeft te maken met drie extra chicanes. Maar 1.46.4 lijkt superstrak.

 

Slippend brengt Stiggie de 207 op de startstreep tot stilstand. Hij stapt uit en gaat met zijn armen over elkaar staan. Als houdingen zouden kunnen uitdrukken: ‘Strip wat zware ballast uit deze moddervette hot hatch’, dan zou het de houding zijn die hij nu aanneemt.

 

Voordat we in de weer gaan met de 207, plaatsen we hem op onze Hoogst Geavanceerde Race Weegschaal. Zonder bestuurder en met een halfvolle tank gaat de wijzer naar 1.273 kg. Wat willen we daar afhalen? 100 kilo klinkt redelijk. Een mooi rond getal, het gewicht van een stevige rugbyspeler. We pakken steeksleutels, schroevendraaiers en een paar flinke hamers en gaan aan de slag.

 

Lijkt het je leuk om in dat ding rond te racen? Nee hoor, het leukste wat je op een circuit kunt doen, is de ingewanden uit een hatchback slopen. Wij zijn Shiva, de Hindoe-god van de vernietiging, en ontdoen ons vol overgave van de met zorg ontworpen Peugeot 207-onderdelen. De passagiersstoel laat zich verbazingwekkend gemakkelijk verwijderen, wanneer we de airbagsensoren loshalen blijven er allerlei draden bungelen, en vervolgens vervangen we het glazen schuifdak door eh… een stuk karton. Goed voor het gewicht, iets minder goed voor de weerbestendigheid. En de esthetiek.

 

Het volgende wat wordt verwijderd zijn de achterzittingen, meteen gevolgd door het pièce de résistance, de volledige vloerbedekking, die in één vloeiende beweging wordt weggetrokken, zoals een slang zich van zijn huid ontdoet. Hoewel we, in het kader van de eenvoud, hebben afgezien van lichtgewicht remmen of plexiglas ramen, besluiten we wel om een set lichtere velgen en verse Pirelli P-Zero-banden te monteren: een garantie om vijf seconden van ons rondetijd te happen en ons punt van ‘minder is meer’ extra te onderstrepen.

‘We hebben een 207 Racer gecreëerd, een compromisloos, kaal monster. Hij wordt de 207 TG GTI Superleggera Sport RS gedoopt’

 

We bieden The Stig een Engelse sleutel aan, maar hij negeert ons, snoert zich in de bestuurderszitting vast – de enige zitting die er nog in zit – en grijpt vastbesloten het stuur vast, terwijl wij proberen om het middenconsole rond om hem te verwijderen. Terwijl we met een bevredigend gekraak de binnenzijde van de portieren eruit slopen, draait The Stig de contactsleutel om en laat de motor brullen. Hij is er klaar voor.

 

We zouden nog meer kunnen doen, maar The Stig is niet meer te houden. We zien ervan af om de speakers in de portieren, de dashboardknopjes en de portiergrepen te verwijderen, omdat dat langzamerhand te gek wordt: hoe ver moet je gaan? Twee gram besparen door het verwijderen van een schroef van twee gram uit de veiligheidsgordel? The Stig is ongeduldig, en tijd is van het grootste belang. Met een bord rijkelijk met jam besmeerde ingewanden lokken we hem, en de 207, op de weegschaal. Met aftrek van het lichaamsgewicht van de man in het wit – het gewicht van onze coureur behoort tot de best bewaarde geheimen op aarde – heeft de 207 een gewicht van 1.149 kg. We hebben 124 kg bespaard, bijna tien procent van het oorspronkelijke gewicht. Dat is heel wat. Als er niet zulke strenge regels zouden gelden over hoe zwaar een Formule 1-auto moet zijn, zouden ze daar een moord doen – letterlijk: iemand vermoorden – om tien procent gewicht te besparen. Ten slotte brengen we nog tape aan op de kier tussen portier en omlijsting, omdat… nou ja, we weten eigenlijk niet goed waarom, maar het staat heel echt en autosportachtig, waarna we The Stig weer naar de startstreep leiden. Voordat hij op weg gaat voor een ‘light’-rondje, gunnen we ons even de tijd om het resultaat van onze inspanningen te bewonderen.

 

We zijn echt technische tovenaars. We hebben een 207 Racer gecreëerd, een compromisloos, kaal monster. Hij wordt flitsend de 207 TG GTI Superleggera Sport RS gedoopt, we brengen de stopwatch in gereedheid om Stigs ronde te klokken en we bereiden ons voor op het feestje daarna om onze geniale ingrepen te vieren. Voordat je begint te mekkeren dat de weersomstandigheden inmiddels vast zijn verbeterd: dat is niet zo. Het circuit is nog steeds zeiknat, en hier en daar staat het blank.

 

En weg is hij. Terwijl hij zijn rondjes draait op ons behendigheidscircuit, lijkt de 207 Superleggera nu veel nerveuzer en onrustiger bij het remmen, en van achteren zwieperiger. In de aanloop naar Bacharach laat The Stig de achterkant lekker lang wegglijden, met een pauwenstaart van opspattend water aan z’n kont. Dit ziet er echt snel uit. Hij flitst over de streep en…

 

Eh… ja. Dit is wat moeilijk om toe te geven. De stopwatch wijst 1.46.4 aan. Exact dezelfde tijd. We zijn ervan overtuigd dat er iets niet helemaal goed is gegaan in de programmering van The Stig, en dus sturen we hem de baan op voor nog een rondje. 1.46.5 dit keer. Dan nogmaals 1.46.5 en twee keer 1.46.4 op de klok, en tijdens dat laatste rondje vliegt het kartonnen schuifdak zonder pardon van de 207, net op het moment dat The Stig de Gambon bedwingt. Stig valt niets te verwijten: hij rijdt zo hard in die auto als maar mogelijk is, en hij gaat geen fractie sneller dan daarvoor. We hebben die mooie 207 van Peugeot van heel wat behoorlijk belangrijke onderdelen ontdaan, maar hij is er nul komma nul sneller door geworden.

 

Stig smijt het lichtgewicht portier van de 207 dicht en banjert in de richting van een kippenhok, en hij lijkt vervuld van afschuw over onze mislukte pogingen om het gelijk van Colin Chapmans opvattingen te bewijzen. Ik ga de baan op voor een paar rondjes in onze 207 Superleggera. Hij voelt heel anders aan: scherper bij het insturen, meer geneigd tot overstuur, minder stabiel. Hij maakt ook monsterlijk veel lawaai, en iedere kuch en oprisping van de uitlaat knettert penetrant door het interieur. Ik als onervaren coureur ga net als ervaren rot The Stig niets maar dan ook niets sneller. Aha.

 

Dus wat hebben we hier aangetoond? Er is al oneindig vaak gejammerd dat al dat spul in die auto’s veel te zwaar is, en dat we het meeste ervan weg zouden moeten laten, maar stoelen zijn handig om op te zitten, airbags zijn handig bij het voorkomen van een afschuwelijke dood, en hoedenplanken zijn heel handig om hoeden op te leggen. (Heeft er trouwens ooit wel eens iemand een hoed op een hoedenplank gelegd?) De 207 Superleggera van TG is in wezen waardeloos als gebruiksauto, en op een circuit niets sneller. Het lijdt geen twijfel dat een heleboel onderdelen lichter uitgevoerd zouden kunnen, en moeten worden – vooral zittingen hebben inmiddels een verontrustend gewicht bereikt – maar dat is de taak van de fabrikanten, de toeleveranciers van onderdelen, de daartoe gekwalificeerde mensen achter hun computers. Niet voor idioten met hamers.

 

The Stig opperde in zijn analyse dat het probleem tweeledig is. Ten eerste: door zoveel gewicht aan de achterkant weg te halen, verstoorden we de balans van de 207, waar zijn wegligging onder leed, een probleem dat werd verergerd door de weersomstandigheden. Ten tweede, en belangrijker, hij had geen hoge dunk van de prestaties bij nat weer van de banden op onze lichtgewicht velgen – P-Zero’s, weet je nog, die beter zouden moeten zijn, met meer grip. Beter uitgerust zou de 207 Superleggera volgens The Stig drie seconden per ronde sneller kunnen zijn. Maar hij was niet beter uitgerust. Hij was helemaal niet uitgerust. Net zoals vermogen zonder controle niets is, zo is lichtgewicht zonder finesse niets. Autosport is een exacte wetenschap en wij zijn amateurs. Diëten helpen niet, beste mensen.

 

---

 

 

Het TG-circuit heeft lange, rechte stukken voor auto’s met veel pk’s en een hoge topsnelheid. Maar om de voordelen van gewichtsafname ten opzichte van de gewone prestaties – stuurgedrag, remmen en optrekken – te benadrukken, hebben we in de snelle gedeelten drie chicanes toegevoegd.