Richard in de Rover SD1 politieauto

Zwaailicht, camera, actie! Richard Hammond stapt in een politieauto uit de jaren ‘80.

Ik weet heus wel dat ik niet al te lang ben. Daar is op tv wel eens iets over gezegd. Maar al ben ik nog geen 1,70 meter, ik had nooit verwacht hiertoe in staat te zijn. Ik zit in een speelgoedauto. En ik scheur ermee over het TopGear-circuit. De auto in kwestie is een Rover SD1 in politie-uitvoering. Onder het rijden speur ik naar een plek waar ik net als vroeger in de speeltuin met mijn andere speelgoedautootjes kan spelen. Die zagen er net zo uit als de auto waar ik nu in rijd. Alleen heeft deze werkende koplampen en een motor die het daadwerkelijk doet.

Dat ik ermee kan rijden, is te danken aan een politieafdeling die het eigen automobiele erfgoed onderhoudt. Je merkt aan alles dat de mannen die de SD1 hebben afgeleverd, het snappen. Het zijn echte politiemensen, maar ze reageren nauwelijks wanneer ik als een soort 6-jarige snotneus op en neer sta te springen voordat ik instap. Ook zijn ze begripvol wanneer ik een opgewonden kreet slaak bij het zien van de lelijke stoelbekleding en alle extra knoppen en schakelaars die een agent voor zijn werk nodig heeft. En ze lachen begripvol wanneer de fotograaf na het dichtslaan van het portier me toeschreeuwt: ‘Achter ze aan, Richard, ze ontsnappen!’ Hij is er zo druk mee dat hij zijn camera zou vergeten. Met zo veel begrip vindt oom agent het vast niet erg dat wij ons even gaan vermaken met dit perfect gerestaureerde museumstuk. Goed dan, gas erop!

Omdat de politie nooit auto’s in de dikste uitvoering koopt, is dit niet de Rover Vitesse. Dus moeten we het doen met stoffen bekleding. Wel aanwezig is de legendarische 3,5-liter Rover V8. Na het starten trap ik op het enorme gaspedaal en komt de boel schuddend en lawaaiig tot leven. De motor heeft maar 155 pk en een koppel van nog geen 270 Nm, dat via een luie drietraps automaat op het asfalt wordt overgebracht. De auto weegt maar liefst 1.440 kilo. Dit was dus niet bepaald een flitsende verschijning. Maar het is een politieauto, een echte politieauto die ik als kind met gillende sirenes voorbij zag rijden. Het is een uitzinnige ervaring om er zelf mee te rijden.

Accelereren van 0 naar 100 km/u zou volgens de fabriek moeten kunnen in 8,4 seconden. Ik vraag me af hoe realistisch dat is, al is het ook mogelijk dat mijn perceptie van tijd op dit gedenkwaardige moment ietwat vertroebeld is. Hoe dan ook, we zoeven voorbij 100 km/u en tikken vlak voor 200 km/u de topsnelheid aan. Maar daar doemen de eerste bochten alweer op. We raken met de buitenspiegels bijna het asfalt. Dronken van geluk ben ik, en dat in een politieauto. Wie herinnert zich niet de scène uit Blues Brothers, waarin Elwood het heeft over ‘politie-onderstel’ en een ‘politie-motorblok’? Om eerlijk te zijn, van die veronderstelde kwaliteit merken we in dit geval weinig. Rollend gaan we door elke bocht, wat zorgt voor een spectaculaire, driedimensionale rijervaring. Toch wist een beetje agent destijds van wanten in deze auto.

Dit specifieke exemplaar is overigens beroemd geworden toen ie in 1987 werd gebruikt om een donorlever van vliegveld Stansted naar het Cromwell-ziekenhuis in Londen te vervoeren. De politiehelikopter moest op dat moment aan de grond blijven. Dus werd het orgaan over de weg vervoerd. In deze auto. Ik probeer me voor te stellen hoe dat geweest moet zijn, vol gas door druk verkeer. Zou het net zo spannend zijn geweest als een achtervolging van echte criminelen?

Hoe hebben ze met deze auto ooit iemand kunnen arresteren? Ik denk dat ze eerder hun best moesten doen om tijdens het rijden niet voortdurend in een deuk te liggen. Deze oude Rover voelt aan als een dikke, oude moeke die je met geen mogelijkheid meer aan het dansen kunt krijgen. Maar het blijft ontzettend leuk om het te proberen.

De fotograaf drukt op een knop om de sirene aan te zetten en roept als een dwaas zelfverzonnen meldcodes in het rond. Ondertussen scheuren we over het circuit, bevreesd voor het moment waarop de politiemensen hun rijdende museumstuk terugclaimen. We hopen maar dat de banden het nog zo lang volhouden. Wat een geweldig speelgoed.

TG-feitje

Het verhaal gaat dat de Metropolitan Police zo verzot was op de SD1 dat ze er een aantal op voorraad kochten toen British Leyland in 1986 de productie stopte.

Rover SD1

Motor
3.528 cc
V8
155 pk / 268 Nm

Aandrijving
achterwielen
3v automaat

Prestaties
0-100 km/u in 8,4 s
top 195 km/u

Verbruik (gemiddeld)
n.b.
CO2-uitstoot n.b.

Gewicht
1.440 kg