Autotest: Vauxhall VXR8 (2011)

We mochten alvast even op stap met de nieuwe VXR8, de snelle sedan van het Australische Holden. In Engeland draagt ie de merknaam Vauxhall. Komt ie als Opel ook hierheen?

 

De combinatie tussen auto en weg klopt niet: de Vauxhall VXR8 hoort gewoon niet thuis op Franse weggetjes waar we rijden. Misschien op een autoroute, maar daar blijft het bij. Het gaf in ieder geval geen goed gevoel toen ik ermee langs de kust van Cannes scheurde. De smalle bergweggetjes vol haarspeldbochten die voor me liggen, zijn ook al niet de habitat van deze geweldenaar.

 

De VXR8 mag dan wel geüpdate zijn, volgens mij is niets afgedaan aan het onbehouwen karakter van de sedan. Lange rechte einden zijn z’n lust en z’n leven. Daar kan ie een keel opzetten en zijn gespierde benen strekken.

 

In zoiets als dit kan alleen een V8 liggen. Hij is nog dikker dan die van de vorige generatie. De inhoud meet nu geen 5.967 cc meer maar 6.162 cc. Dit is dezelfde LS3-motor die ook in de Corvette ligt. Het vermogen steeg van 411 naar 425 pk.

 

Gek genoeg is hij wel schoner, al is dat een relatief begrip. Nu braakt hij 320 g/km CO2 uit tegen 365 gram voorheen. Het verschil tussen acuut verdorrende blaadjes of ‘slechts’ een bruin randje eraan. Volgens de fabriek is het verbruikscijfer ook gedaald. Hij zou nu 13,6 liter per honderd kilometer naar binnen werken. Ik kwam niet lager dan 23,5 l/100 km. Zou het daarom zijn dat import naar de Benelux niet loont? Dat het stuur rechts zit, moet voor echte liefhebbers toch niet zo’n probleem zijn? In Nederland staat de fiscus in ieder geval wel in de handen te wrijven als je de BPM, slurptax en brandstofaccijnzen komt afdragen.

 

De handgeschakelde zesbak is helemaal nieuw, de koppeling en het mechanische slipdifferentieel zijn herzien. De oude versie zou teveel weerstand in de aandrijflijn hebben, aldus de critici. Het onderstel is uitgebreid met Magnetic Ride Control, een mooie term voor instelbare schokdempers. In de Audi R8 en de Ferrari California wordt dit ook gebruikt. Voor zo’n ouderwets scheurmonster is dat erg vooruitstrevende techniek.

 

Ook in het interieur gaat het er allemaal wat moderner aan toe. Zo is er de Enhanced Driver Interface. Dat is het Australische antwoord op het scherm in de Nissan GT-R waarop allerlei gegevens zoals temperatuur van de turbo en gaspedaalhoek te zien zijn. In de VXR8 kun je tal van pagina’s doorlopen. Ik blijf hangen op het scherm waarop de hoeken van onder- en overstuur worden weergegeven. Stoer! Het feit dat hij een sliphoek van 12 graden aangeeft terwijl ik met een sukkelgangetje door een bocht in een Frans gehucht ga, geeft aan dat het systeem volledig te vertrouwen is. Wanneer ik met een rotgang door scherpe bochten jaag, heb ik wel iets anders te doen dan op het scherm kijken om te checken hoeveel graden mijn kont uitbreekt. Ik houd liever mijn ogen op de weg dan dat ik in het ravijn stort.

 

Bovendien zit ik met mijn gedachten al heel ergens anders. Ik verbaas me erover dat de VXR8 zo’n evenwichtige auto is. Dat kan ik me niet zo herinneren. De oude staat sinds 2009 niet meer op de prijslijsten, maar ik kan me de afstandelijke, vage besturing goed heugen. Om een bocht te maken, moest je twee keer insturen: een keer om te controleren of de stuurinrichting nog werkte, de tweede keer om van richting te veranderen. Het leverde een flinke bijdrage aan het wollige rijkarakter van de auto.

 

Aan het basisrecept is niets veranderd, maar het is duidelijk dat de ontwerpers vooral onderhuids een hoop goed werk hebben verricht. Op weg naar de kust zijn we over heel wat hobbeltjes geknald, maar elke keer ving het onderstel de bewegingen prima op. Slechts een enkele keer moesten de dempers een tweede keer inveren om de kont in bedwang te houden.

 

Het is een lekker idee dat de wegligging een stuk strakker is, maar toch houd ik in deze contreien mijn hart vast. Het is nog steeds een lel van een auto. Je gaat liever in een snelle hatchback deze bergweggetjes op dan met een fullsize sedan die zo’n twee ton weegt en bijna twee meter breed is.

 

Een ding wordt snel duidelijk. Het is geen messcherpe sportsedan, zoals een BMW M3. Zou ik z’n karakter met één woord moeten omschrijven dan was dat geen ‘snoeihard’ of ‘explosief’. ‘Stevig’ zou de lading beter dekken. Hij voelt wat meegaander, maar emotieloos aan. Wat dat aangaat heeft ie wel iets van een Bentley. Bochten wil ie zo snel mogelijk achter zich laten om dan vervolgens plankgas het rechte eind op te gaan.

 

 

Je kunt ‘m wel duidelijker dirigeren. De besturing heeft meer gevoel. Bovendien helt de carrosserie minder sterk over. In de oude versie zakte je gelijk een paar centimeter naar beneden als je een bocht in ging, deze VXR8 rolt wat minder over z’n lengteas. De vertraging in de stuurinrichting is een stuk minder geworden, waardoor je een stuk scherper en directer kunt sturen. Dan heb ik het onderstel nog niet eens omgezet van ‘sport’ naar ‘track’. Bij die laatste instelling zet de elektronica de dempers een tandje strakker. Een aanrader, want het verschil is alleen te merken in de toename van grip. De mate van comfort blijft ongemoeid.

 

Alles is relatief. Verwacht niet dat de banden aan het asfalt kleven. Te hard een scherpe doordraaier in, betekent dat de wetten der natuur van zich doen spreken en de zware sedan tot overstuur dwingen. In korte scherpe bochten gaat het een stuk beter, maar dan valt er meer te doseren met het gaspedaal. Grip is niet de beste kant van de VXR8.

 

Dit betekent dat je het beste de middelste modus van de dempers kunt kiezen. Daarin staat de elektronica een beperkte slip toe, maar voordat je hart zo’n beetje in je keel zit, wordt de boel al afgeremd. Kleine missertjes in je rijgedrag worden wel snel en keihard afgestraft.

 

Heb je alle instelmogelijkheden op je persoonlijke smaak afgestemd en realiseer je je dat je niet met iets hoogstaands als een M3 op stap bent, dan kun je heerlijk genieten. Hij haast zich van bocht naar bocht. Bedenk wel dat er iets meer vermogen dan grip is, dus wees niet té enthousiast met het gaspedaal.

 

Dan de motor. Er zijn niet veel fabrikanten die nog weten hoe je een echte dikke V8 maakt, bovendien zijn ze hier in Nederland en België vaak allang van de menukaart geschrapt. We missen wel wat. Stationair staat hij wat te murmelen, als je gas geeft brult de motor het uit. Op dat moment weet je al wat voor vlees je in de kuip hebt. Dit is niet een naaimachientje dat in één lijn naar 8.500 tpm jankt. De limiet ligt al bij 6.500 tpm. Maar dat maakt het genot er niet minder om. Het koppel gaat met kruiwagens gelijk eruit, zowel in het middengebied als boven 4.000 tpm. Tussen 1.800 en 2.000 tpm resoneert het motorgeluid in je oren.

 

De LS3-V8 is een beul. Hij zou wat mij betreft best wat meer zijn strot mogen opzetten, maar hij grossiert in soepelheid en kracht. Op deze route heb ik voldoende aan de derde versnelling, of ik nu wegrijd of 160 rijd. In de bochten zou je kunnen overwegen terug te gaan naar twee, omdat je de VXR8 dan als een bezetene door de bocht kunt sleuren.

 

De handbak is niet meer zo ongeciviliseerd als voorheen, maar je moet weten dat de bediening niet echt snel gaat. De tijd die je hand nodig heeft om te schakelen is gevuld met hoopvolle pauzes. Een unicum vandaag de dag. Eigenaren van oudere types klagen erover dat de aandrijflijn zo trilt dat het lijkt alsof ze over spoorbielzen rijden. In de jongste versie is dat gevoel helemaal geëlimineerd.

 

Wat heeft de VXR8 nog meer te bieden? Veel ruimte. Het blijft een grote sedan met flink wat passagiersruimte en een volumineuze kofferbak. Ook voor mensen voorin is er plek zat. Moet het stuur dan ook zo groot zijn en is het nodig dan je rondjes kunt rennen over de zittingen van de voorstoelen? Bovendien zit je ook nog eens te hoog.

 

Vormgeving en kwaliteit dan? Tja, niet echt hoogstaand, maar teleurstellend is het ook niet. Die woeste spoilerset moet je smaak zijn. Naar mijn mening is de neus met de chromen ‘snor’, de grote luchthappers op de motorkap en de overdreven grille een beetje te veel van het goede. Om over de led-strips op de bumper nog maar te zwijgen.

 

Een auto die dik 60.000 euro moet kosten mag er niet uitzien als een bouwvakker tijdens carnaval. Zeker omdat ie een flink stuk duurder is dan zijn voorganger, komen in Engeland – waar ie wel geleverd wordt – rivalen als de M3, de C63 AMG en Lexus IS-F akelig dicht in de buurt. Door de eerder aangetipte Nederlandse belastingen én de te verwachten afschrijving (wie zit er over vijf jaar te wachten op een benzineslurpende, rechtsgestuurde mastodont?) maakt de VXR8 hier geen schijn van kans. Maar ik ben Holden wel dankbaar dat ze de auto nog bouwen. Het maakt de wereld een heel klein beetje leuker.