Autotest: Volvo V60 2.0T Summum

Dus de V60, Volvo’s nieuwste labradorvervoerder, zou een heel brutale auto zijn. Eens zien.

 

Je weet het inmiddels: Volvo is op zoek naar een wat stoerder imago. Veilig, degelijk – allemaal leuk en aardig, maar ook zo opwindend als een oude huis-aan-huiskrant die een paar dagen in een sloot heeft gelegen. ‘Hët möët ållemåöl åndërs: jöng, snël & wïld!’ hebben ze in Zweden bedacht, en daarom word je nu doodgegooid met televisiereclames over ‘brutale Volvo’s’ die de spannendste handrembochten en 180 graden-slips uitvoeren. Op zich bijzonder, want een V60 heeft een elektronische handrem die bij elke snelheid anders dan 0 km/u elke dienst weigert. Maar dat terzijde.

 

Of je het nu bent of niet – als je de indruk wilt wekken, scheelt het een hoop als je er brutaal uitziet. Dat is bij de V60 aardig voor elkaar. Het stoere, vierkante front, de mooie Audi A5-achtige lijn die over de portiergrepen welft, de scherp aflopende achterkant – het is eeuwen geleden dat een station van Volvo een omgevallen flatgebouw op wielen betekende. Binnen is het zakelijker. Typische Volvo-elementen als de ‘zwevende’ middenconsole zijn uiteraard aanwezig en de afwerking is vlekkeloos, maar ‘brutale’ elementen (als we al wisten wat dat dan zouden moeten zijn) zijn ver te zoeken. Wat niets uitmaakt – het is prachtig, overzichtelijk en comfortabel (die stoelen!) zoals het is.

 

De motor van deze V60 is een tweeliter turbo met 203 pk. Met een top van 235 en een sprint naar 100 km/u in 7,9 seconden heb je amper te klagen en de motor klinkt lekker rond met in de hogere regionen een mooi snerpje.

 

Hij accelereert heel gelijkmatig en pakt bij alle toeren makkelijk op – een uitstekende allrounder dus. Maar echt sportief, laat staan brutaal – nee. Ook hier geldt dat dat eigenlijk helemaal niet erg is, omdat het gewoon goed bij de V60 past. Echt zuinig is ie echter niet – we trekken af en toe een sprintje en beter dan 1 op 10 zit er niet in.

 

Volvo heeft erg zijn best gedaan de V60 ook in andere opzichten stoerder te laten zijn dan we gewend waren. De vering en demping zijn vrij stevig, de besturing is zelfs ronduit zwaar. Het maakt de V60 tot een prettige rijmachine, een beetje tussen het ‘oude’ Volvo en een gemiddelde Audi in. Niet minder, maar anders – een eigen karakter.

 

Nog één ding. Ook deze V60 zit weer barstensvol elektronische veiligheidssystemen. Een aantal daarvan is zonder meer nuttig en effectief. Dat het systeem dat detecteert of er iets in je dode hoek zit bij sneeuw totaal de weg kwijtraakt, nemen we het niet kwalijk. Maar ook hier werden we al snel horendol van het hondsbrutale systeem dat vindt dat je te snel je voorligger nadert en in de veronderstelling dat je plotseling blind bent geworden, vreselijk gaat piepen. Dat kun je tenminste nog afzetten.

 

Maar als de V60 dan ook nog blíjft doen alsof je gordelloze passagiers aan boord hebt en dat luid piepend laat weten, terwijl je toch echt alleen in de auto zit, verlang je al snel terug naar een gezellige 850 R of zo. Meer ruimte, meer sportiviteit en minder gemekker. Dat waren nog eens tijden.