Autotest: Mercedes-McLaren SLR Stirling Moss

Gewoon alleen kijken naar de Mercedes-McLaren SLR Stirling Moss is al een genot. Kun je nagaan hoe het is om er in te rijden…

 

Vorige maand reden we al met de SLR Stirling Moss door Londen, over Engelse landwegen en kwamen we uit op ons eigen Top Gear-circuit om niemand minder dan The Stig in deze Moss een snelle tijd te laten neerzetten. Helaas. De SLR die we van Mercedes meekregen was een preproductiemodel wat zoveel wil zeggen als: ‘hij rijdt, maar hij is mogelijk niet helemaal verschoont van kleine onvolkomenheden.’ Dus mocht The Stig er niet voluit mee rijden – hetgeen hem niet belette er fraaie drifts mee te maken.

 

Nu staan we langs rivier de Lek in ons eigen kikkerland met een exemplaar dat wél het stempel ‘helemaal af’ heeft meegekregen. We hoeven niet allerlei groepstesten uit te voeren en rijderswissels toe te passen: we kunnen gewoon rijden zoals jij ook in jouw auto rijdt. In dit geval alleen in een buitenaardse machine van dik 1,2 miljoen euro, mocht je ‘m op Nederlands kenteken willen. Op Belgisch kenteken betaal je iets meer dan negen ton.

 

Mercedes heeft keurig een helmpje voor ons klaarliggen, en er staat een medewerker van Mercedes klaar om met ons mee te rijden. Meerijden? Eh, ja, ze durven ons nog niet helemaal alleen te laten met dit ultieme jongensspeelgoed. Begrijpelijk.

 

Het moet een zonderling gezicht zijn, een raketachtige auto met twee witte dopjes erin. Buitenaards ook. Waar we ook rijden, iedereen verrekt z’n nek om te zien wat daar nu voorbij gromt. Mensen stoppen langs de kant, mensen achtervolgen ons stukken van onze route en staren de auto met openvallende mond na. Conclusie één over deze auto is dat je het als eigenaar kunt schudden om even anoniem een blokje om te gaan. Hoewel, je draagt veiligheidshalve een helm.

 

Die helm, dat is natuurlijk een onding. Wie gaat er nu met een helm op een plezierritje maken? In een auto wel te verstaan. Je kunt niet communiceren met je eventuele medepassagier, je kunt je grijns niet laten zien aan medeweggebruikers, het is warm en nauwsluitend, nee, met een helm op is waardeloos. Zonder helm echter is geen optie – al deden we dat wel even voor de foto’s. Een vlieg die met 100 km/u tegen je voorhoofd spat, veroorzaakt een hersenschudding, een steentje komt er aan de achterkant weer uit.

 

Het gebrek aan een voorruit is ook gelijk ons enige punt van kritiek. We snappen dat dit buitenissige model een ode is aan de raceauto waarmee Sir Stirling Moss in de jaren ’50 de Mille Miglia won, maar het beneemt de auto van een groot punt van praktisch nut. Maar misschien zijn we met 1,86 meter iets te lang voor deze auto en zou iemand als Richard Hammond voldoende klein zijn om het minuscule windschermpje boven het stuur als voorruit te benutten.

 

Op de helm na is deze auto nou eens écht een feest om mee te rijden. Hij verenigt het gevoel van een authentieke racewagen met het gevoel van een hedendaagse supercar op een wijze waarop dat nog nooit eerder is vertoond. Een gewicht van 1.551 kilo en een ultrarauwe V8, die 650 pk levert en maar liefst 820 Nm koppel, geven je het gevoel met een raket op de weg te rijden. De acceleratie van 0 naar 100 km/u duurt 3,5 seconden en voor de liefhebbers: de top is 350 km/u. Dat laatste hebben we niet geprobeerd, zelfs met een helm op heb je het gevoel dat je hoofd van je romp wordt gerukt door de krachten die ontstaan als je pakweg 160 km/u rijdt.

 

Daar komt nog bij dat werkelijk alles wat de auto doet, rechtstreeks tot in je dna doordringt. Het motorgeluid is zo verslavend dat je niets anders wilt dan versnellen. Elke oneffenheid in het asfalt wordt aan alles waarmee je kunt voelen doorgegeven en de wetenschap dat je in een toch vrij groot zilver omhulsel probeert de wetten van de zwaartekracht, neerwaartse druk en luchtweerstand te tarten, zorgt ervoor dat je kiezen gaan tintelen.

 

Maar wat moet je ermee? Hij is te groot voor een circuit – als je een scherpe bocht instuurt, heb je door z’n enorme motorkap het gevoel dat de voorkant van de auto alvast de bocht induikt terwijl jij, ergens aan de achterkant, je schrap zet om een fractie later hetzelfde te ondergaan. Ondanks de vrij grote kofferruimte en de mogelijkheid om de passagiersplek af te sluiten met een deksel zodat alleen jouw plek nat wordt bij regen, is-ie bepaald niet geschikt voor frequent gebruik.

 

Het zou heerlijk zijn om er met je vriendin mee naar Zuid-Frankrijk te toeren, ware het niet dat zij een helm zal weigeren om haar haardos te sparen. En mocht je haar zo gek krijgen om toch met integraalhelm een uurtje of wat naast je te zitten, dan is er door de onmogelijkheid enigszins te kunnen communiceren voor haar helemaal niets aan. Voor jou wel, omdat je haar niet hoort en deze machtige auto mag besturen. Waarom zou je dan wel een SLR Stirling Moss verkiezen boven de veel praktischere SLR Roadster bijvoorbeeld?

 

Het zit ‘m hier in: de SLR Stirling Moss rekt bij ons de bovengrens van onze automobiele belevenissen flink op, en dat zal hij zeker ook doen bij de gelukkigen die zich deze auto kunnen permitteren. Het voegt een geheel nieuwe dimensie toe aan het begrip rijbeleving, in een ultramoderne jas en met nostalgische vleug. Dat is naar onze smaak de essentie van de SLR Stirling Moss.