Autotest: Mercedes SLS AMG E-Cell

Zijn supercars leuk zonder benzinedampen en brullende uitlaten? Mercedes denkt van wel en laat ons even proeven. Heel even.

 

We gaan je niet voor de gek houden. Eerder publiceerden we een uitgebreide reportage over de SLS AMG E-Cell, maar de redacteur die deze rijtest schrijft, staat voor het eerst oog in oog met de elektro-supercar op een verregend mini-circuitje in Valencia tijdens een drukke persdag met andere Benelux-media. Ja, er kan gereden worden; heen en weer door een drijfnatte minislalom gevolgd door een sprintje op een recht stuk. Totale tijd achter het stuur: tweeëneenhalve minuut. Niet bepaald genoeg om een mooi verhaal op te kunnen hangen over b-wegen met uitdagende bochten waar we met kermende banden op het randje van de limiet doorheen suizen. Dus dat gaan we ook niet doen.

 

Het is wél voldoende voor een aardige indruk van de capaciteiten van deze unieke AMG. De enorme motorkap behelst geen giga-elektroblok; in plaats daarvan vinden we bij elk wiel een afzonderlijke motor, waarmee de SLS dus meteen vierwielaandrijving heeft gekregen. Het betekent tevens dat de ophanging geheel veranderd moest worden, omdat de boel anders niet paste. Het totale vermogen is een gezonde 533 pk, plus een maximum monsterkoppel van 880 Nm. Ter vergelijking: de standaard SLS met 6,2-liter V8 heeft 571 pk en 650 Nm. Dit soort cijfers zeggen echter helemaal niets. De ervaring is totaal anders, en dan doelen we niet eens op de afwezigheid van die heerlijke V8-donderslag.

 

Net als de ‘gewone’ SLS heeft ook dit exemplaar een knop op de middenconsole waarmee je verschillende modi kunt selecteren, van C(omfort) tot S(port) en M(anual). In de E-Cell regelen deze het vermogen af, wat het makkelijker maakt om rustig te rijden. Mocht je dat willen. We beginnen al snel aan de knop te frutselen, want al voelt de auto in Comfort vlot aan, echte supercar-prestaties kunnen we het niet noemen.

 

In Sport komt de SLS los. Met een niet aflatende kracht en begeleid door een subtiele, intrigerende zoem knalt de auto ons met een noodgang vooruit. Hij heeft nu 850 Nm; pas in Sport+, een stand die we in dit korte ritje niet testen, komt het volledige koppel vrij. De auto tikt dan vanuit stilstand de 100 km/u aan in vier seconden, slechts 0,2 seconden langzamer dan de benzine-SLS. Hoe hard de auto daarna nog doorstoomt, zie je aan de tijd die hij nodig heeft om z’n top van 250 km/u te bereiken: slechts elf seconden.

 

Sturen doet de E-Cell gewichtig en als op rails. Met een strenge Mercedes-technicus naast ons weerstaan we de verleiding om de auto in de stromende regen eens dwars te gooien; maar als we het toch geprobeerd hadden, was het vast een genot geweest. Met de lithium-ionaccu’s diep in de bodem weggestopt is het zwaartepunt laag en de gewichtsverdeling optimaal. Hoeveel de accu’s worden bijgeladen, en daarmee hoezeer de auto afremt tijdens het uitrollen, kun je regelen met de ‘schakelflippers’ achter het stuur zodra de lading onder de 80 procent komt.

 

Daar staan we weer, in de regen onder een Mercedes-paraplu, terwijl de volgende journalist de vleugeldeur achter zich dichttrekt. Als we ooit een schoolvoorbeeld van de uitdrukking ‘kort maar krachtig’ meemaakten, is dit het wel. Het smaakt naar meer, en hoewel we het verslavende geluid van een V8 nog lang niet afgezworen hebben, kijken we uit naar de productieversie die in 2013 komt. Op het supercarfeestje is variatie altijd welkom.