Weekendtrips zijn helemaal hip. Je geeft minder geld uit en je bent korter weg van huis. Onze drukke en volle levens zorgen ervoor dat een lang weekeinde in een Europese hoofdstad ons tegenwoordig meer aanspreekt dan een strandvakantie van twee weken. Daarbij steken we zo nog wat op van de cultuur van de ons omringende landen.
Het probleem is echter dat je in het vliegtuig naar Rome, Barcelona of Athene ongeveer altijd naast de vrolijk zingende deelnemers aan een vrijgezellenfeest zit. Of aan zeven vrijgezellenfeesten, als je naar Praag of Boedapest vliegt. En als je eenmaal het lokale eten hebt geproefd en de taalbarrière hebt geslecht, dan ontdek je ineens dat Europese steden eigenlijk niet zoveel van elkaar verschillen. Daarom is een weekendtrip naar een bestemming iets verderop toch wat avontuurlijker. Laten we zeggen naar, eh, welja, Canada. Het land met een van ’s werelds meest indrukwekkende landschappen en met de wildste beesten, en waar patat met kaas en jus wordt beschouwd als een lokale delicatesse. Het klinkt alvast hemels.
Als het erom gaat tijd te besparen met zo’n weekend (we laten het geld maar even buiten beschouwing), dan hebben we de perfecte auto ervoor gevonden. De Porsche Panamera Sport Turismo wordt in Stuttgart en omgeving gezien als een stationwagen, en in de Turbo-uitvoering heeft ie 550 pk en rijdt ie in 3,6 seconden van 0 naar 100 km/u.
De Panamera als vakantieauto
Hij houdt er dus van om tijd te besparen. Hij is verder even lang en heeft dezelfde wielbasis als de reguliere Panamera, dus van extra ruimte hoeft ie het niet te hebben, of je moet z’n lagere tildrempel en z’n iets toegenomen hoofdruimte meerekenen. De achterbak is weliswaar ietsje groter, maar veel maakt het niet uit. Het is dus geen auto om je nieuwe bankstel mee te gaan ophalen bij de Ikea, maar hij is perfect voor een weekendje weg. En hij is al helemaal erg geschikt om een weekend mee op stap te gaan op Vancouver Island.
Om ’s werelds op een na grootste land in 48 uur door te reizen, was wat al te ambitieus, maar de Canadezen bieden een goed alternatief. Het eiland ligt net naast de stad Vancouver aan de westkust; het is met 50.350 vierkante kilometer bijna een kwart groter dan Nederland – nog geen halve procent van de oppervlakte van heel Canada. Toch schijnt het hetzelfde soort vergezichten, geluiden en dieren te hebben als de rest van het land. Heb je weleens gehoord van een stad op schaal? Dit eiland is een land op schaal.
We pikken de auto op in Victoria, een plaats die goed bereikbaar is per watervliegtuig, of, als je echt wilt, in een gewoon vliegtuig. Dan is het tijd om even te checken of we wel de Sport Turismo hebben gekregen. De reguliere Panamera heeft ook een hatchback, dus zijn de enige verschillen tussen de twee dat de Turismo een iets langer dak en een kleine spoiler heeft. Wel is ie de eerste Panamera die je met vijf stoelen kunt bestellen. De onze heeft er vier, maar omdat we de achterbank toch plat leggen om onze spullen kwijt te kunnen, is dat verder niet van belang.
Het ontdekken van Vancouver Island
We dachten dat Vancouver Island een zonderling en woest gebied zou zijn, wellicht omdat de camera’s van Google Streetview er nog niet veel van hebben vastgelegd. Dus als we direct op een snelweg belanden waar we 120 km/u mogen rijden, kijken we verbaasd op, maar zo worden we er op een prettige manier aan herinnerd dat de tweede generatie Panamera op snelheid een verfijnd en haast fluisterstil apparaat is. Dit is het soort auto dat niet toestaat dat de berijder vermoeid raakt, ook niet na vele uren sturen. Dat komt goed uit, gezien onze route.
De brede Noord-Amerikaanse wegen beginnen ons al snel te vervelen, en dus besluiten we ons heil wat meer in het binnenland te zoeken. Zo komen we terecht op de briljant bochtige Pacific Marine Road, waar ons de perfecte kans wordt geboden om te beoordelen of de 40 kilo extra die Sport Turismo meetorst de bombastische prestaties van de Turbo heeft verminderd (nee), en of z’n formaat hinderlijk is op de Canadese b-wegen (nog eens nee). Hij voelt substantieel aan, als een forse en gewichtige machine, maar hij stuurt scherp en de vierwielaandrijving lijkt op het natte asfalt zo goed als onfeilbaar te zijn. Z’n twin-turbo V8 klinkt uiterst ondeugend als je ‘m via de knop op het stuur in de Sport Plus-stand hebt gezet. En die modus lijkt verplicht op deze weg, waar de bandensporen van burn-outs de herinneringsplek markeren waar twee lokale, auto-minnende broers het leven lieten.
Een kajak voor op het dak
Dat we de beschikking hebben over een langgerekter dak heeft ons op een idee gebracht. Canada heeft, zoals je misschien weet, meer meren dan enig ander land op aarde, en hoewel de Panamera veel grip biedt op nat wegdek, betwijfelen we of hij het beste voertuig is om een heel meer mee te verkennen. De opgewonden blikken als we voor komen rijden met de Porsche bij Orka-kajakverhuur aan Lake Cowichan verraden al meteen dat we de juiste beslissing hebben genomen. Er wordt een dakdrager geïnstalleerd, waarna werknemers Darren, Ryan en Justin ons vragen welke kleur kajak we het liefst willen huren.
‘Rood, staat toch leuk bij de remmen?’ is een van de minder coole opmerkingen die we tijdens deze reis zullen maken. Darren helpt ons het vaartuig bovenop de Porsche vast te zetten, waarna de roeispaan heel makkelijk in de bak blijkt te passen. Te veel stationwagens en SUV’s beschikken over allerhande lifestyle-nonsens en claimen dat alles erin en erop past, maar als puntje bij paaltje komt, is het altijd ingewikkelder en krapper dan je hoopte. Zo niet bij de Porsche. Het is allemaal een fluitje van een cent.
Darren is behoorlijk verbaasd als we hem vertellen dat we naar de plaats Tofino gaan, het halve eiland en 290 kilometer verderop. Hij kijkt nog verbaasder als we zeggen dat we zijn kajak over 24 uur terug zullen brengen. Maar we hebben erop gestudeerd: we gaan een stuk afsnijden. De weg die we zullen volgen, voert langs de noordoever van Lake Cowichan.
Het avontuur verloopt niet helemaal vlekkeloos
Daarmee begaan we een fout die je nooit maakt als je in Praag bent, een fout die je alleen kunt maken als je een echt avontuur onderneemt. ‘Eind van de openbare weg’, staat er op een bord, maar op onze kaart zien we wel degelijk een weg, en net als we denken dat het niet erger kan worden, komen we gelukkig een bordje tegen met een geruststellend gebod: ‘Niet schieten’.
Dan verandert de weg in alarmerend tempo in een modderpad met hier en daar een steen. Wetende dat we vierwielaandrijving hebben en dat we de ophanging de bodemspeling met een druk op een knop kunnen verhogen, denken we er niet te veel over na, en rijden door. De lokale bevolking passeert ons in hoog tempo in hun Rams en Hiluxes, maar de Panamera heeft 21-inch wielen (een prijzige optie), dus we doen het rustig aan. We modderen nog een kilometer of vijftien voort tot de weg ineens stopt. Een grote rode slagboom verspert het pad waar we verder rechtdoor wilden rijden, en er valt een korte stilte in de auto omdat we ons realiseren dat we dat hele stuk weer terug zullen moeten kruipen door de modder, en dat we onze sluiproute op onze buik kunnen schrijven.
Als we terug zijn op de plaats waar we onze grote vergissing begingen, stapt de fotograaf uit om een foto te maken van het bordje dat we zo optimistisch negeerden, en bekijken we de auto van de buitenkant. Die is inmiddels van onder tot boven bedekt met stof en modder, en de kajak is smerig. Stukjes gravel plakken in de wielkasten, en het algehele effect van al die troep is briljant. We waren wat cynisch over de Sport Turismo toen we ‘m ophaalden – hij is duurder dan de normale versie, maar wat zou ie je voor dat extra geld teruggeven? Maar hier, op dit moment, is ie de meest veelzijdige auto die je je maar wensen kunt.
Terug op de snelweg
We hebben echter geen tijd te verliezen, want we lopen nogal achter op schema. Mopperend keren we terug naar de snelweg die we hadden willen vermijden, en een paar uur lang zijn we bezig om de verspilde tijd goed te maken. Bij stoplichten voelen we ons net popsterren – een gloednieuwe, bemodderde Porsche met eigen watertransport op het dak is ook hier niet alledaags. Net als we het gevoel krijgen dat onze nieuwe route ons het ‘echte’ Canada niet laat zien, stoppen we om te lunchen in het spectaculair ouderwetse plaatsje Coombs. We eten er een poutine – een Canadese specialiteit: friet bedekt met verse kaas, gedrenkt in jus – in een restaurant dat bekend staat om de levende geiten op het dak. Is dit representatief voor Canada? Dat weten we niet. Kan het ons wat schelen? In het geheel niet.
Onze juichstemming duurt voort als we net na Coombs het begin van de Pacific Rim Highway bereiken. Dat is de weg die ons naar het stadje Tofino zal leiden, aan de Stille Oceaan, het punt waar onze tweedaagse tour precies halverwege is.
Een adembenemend landschap
Het landschap verandert ogenblikkelijk, en het is alsof we zijn beland in een spelletje Ik zie ik zie wat jij niet ziet met in de hoofdrol Canadese bezienswaardigheden. Enorme sparren benemen ons de adem bij Cathedral Grove, waar de weg dwars door 800 jaar oude rode cederbomen voert. De dikke mist trekt op waardoor we zicht krijgen op de besneeuwde bergtoppen om ons heen. Dan bereiken we het spitsvormige Sproat Lake.
Door onze omweg komen we er veel later aan dan we hadden voorzien; de zon gaat al bijna onder. Terwijl we de Sport Turismo naar de oever van het meer draaien om de remklauwkleurige kajak van het dak te halen, zijn alle andere mensen al druk bezig hun boten op hun pick-ups en aanhangers te laden, en op huis aan te gaan. Dat is misschien nog niet zo slecht. De laatste keer dat we ons in een kajak hesen, was tijdens een schoolreisje, negentien jaar geleden, en we kunnen niet echt zeggen dat we veel zin hebben om ons ondermaatse gepeddel met veel mensen te delen.
Op het water
En als we eenmaal op het water dobberen, zijn we dankbaar voor onze vertraging en het gebrek aan toeschouwers. Nu de dagjesmensen zijn verdwenen, heerst hier totale rust, en dat is het perfecte voorproefje voor wat nog komen gaat.
We overnachten ter plekke en zetten onze wekkers op vijf uur, zodat we wat van de verloren tijd kunnen inhalen. We blijken op dit vroege tijdstip de Pacific Rim Highway helemaal voor onszelf te hebben. Elk van de stopplekken voor toeristen is volstrekt verlaten; het is een van de grootste voorrechten die we ooit hebben gehad. Klim in een touringcar en je krijgt andere watervallen en meren te zien dan wij – waarbij je uitzicht wordt vergald door selfiesticks en kleren vol logo’s. Maar neem een auto, sta op om een mijnwerkerstijd, en je ziet watervallen en meren zoals de natuur ze heeft bedoeld.
Zelfs de belangrijkste doorgaande weg is mooi
In ogenschouw nemend dat dit de belangrijkste doorgaande weg van het hele gebied is, is het een opzienbarend mooi stuk om te rijden. De weg duikt, klimt, keert en draait, in snelle opeenvolging, en het lijkt onwaarschijnlijk dat dit asfalt binnen een paar uur gebruikt zal worden door talloze bussen, campers en slome huurauto’s. Maar er is geen ruimte voor stuurfoutjes, en een aantal duivelse slaggaten zorgt ervoor dat de ophanging van de Panamera de hele auto doet sidderen in de Sport Plus-modus.
Dat is de enige smet op deze weg. Net als we ons afvragen of we niet iets te enthousiast rijden gezien onze belading, zegt de fotograaf: ‘Volgens mij is de kano net een stukje naar achteren geschoven’. In de top 10 redenen om vaart te minderen, komt deze reden met stip binnen. We stoppen, morrelen wat aan de kajak, schuiven ‘m naar voren, spannen de riemen wat strakker aan. En net als gisteren toen we in het struweel reden, voelen we geen enkele schaamte, qua auto, alleen trots. Hij is werkelijk een groot multi-talent. We vallen eigenlijk als een blok voor ‘m.
We bereiken de westkust en bezoeken Ucluelet, een plaats die beroemd is omdat je er gegarandeerd walvissen kunt zien. Er staat zelfs een verhelderend bord waarop precies wordt uitgelegd welk soorten je kunt spotten. Maar waar wij vroeg uit de veren waren op deze zondagochtend, hebben de walvissen gemeenschappelijk besloten om te wachten tot hen ontbijt op bed wordt geserveerd. De paar minuten die we onszelf geven om in de oceaan te staren, blijken niet genoeg te zijn om een of meerdere zoogdieren te zien langskomen. Noch hebben we genoeg tijd om de woeste wouden van dit deel van Canada te verkennen – erg jammer, want alweer een ander bord vertelt ons dat het er wemelt van de beren en wolven. Jammer voor ons gezelschapspelletje: ik zie ik zie…
Het einde van de weekendtrip
We zijn langs meren gereden, en over bergen, en door gigantische bomen. Maar de dieren van het eiland ontwijken ons; op twee herten na die plotseling voor de Porsche opdoken (en direct werden waargenomen door de optionele thermische camera), en we vragen ons af of een enkel weekend misschien een tikje te kort was om Canada te verkennen. Zelfs op miniatuurschaal. Als we het werkelijk schitterende stadje Tofino binnenrijden – net op tijd voor onze vlucht naar Europa – besluiten we van wel. De haven komt er net tot leven, watervliegtuigen stijgen op (om beren te gaan bekijken vanuit de lucht), en het is tragisch om nu alweer op huis aan te moeten. Dit is een parel van een plek.
Het was ons het weekendtripje wel, maar om Victoria Island in twee dagen te leren kennen, is onmogelijk gebleken, zelfs met ons transportmiddel. We komen terug om meer van Canada te zien. Laten we hopen dat we dan weer iets geweldigs als een bemodderde Sport Turismo met een boot op het dak tot onze beschikking zullen hebben.
Specificaties Porsche Panamera Turbo Sport Turismo
Motor
3.996 cc
V8 biturbo
550 pk @ 5.750 tpm
770 Nm @ 1.960 tpm
Aandrijving
vier wielen
8v automaat
Prestaties
0-100 km/u in 3,6 s
top 304 km/u
Verbruik (gemiddeld)
9,4 l/100 km
215 g/km CO2
E Label
Afmetingen
5.049 x 1.937 x 1.432 mm (l x b x h)
2.950 mm (wielbasis)
2.035 kg
90 l (benzine)
520/1.390 l (bagage)
Reacties