Chris Harris: de Mercedes G-klasse is verwarrend

Niets brengt me meer in de war dan de nieuwe Mercedes ­G-klasse. Zelfs de onderhandelingen en akkoorden en nieuwe onderhandelingen en andere akkoorden omtrent de Brexit zijn makkelijker te ontcijferen. Dit is de machine die meer dan wat ook op vier wielen de belichaming is van alles wat ik veracht qua moderne auto’s. En toch ben ik dol op ’m.

De feiten die tegen de G pleiten, zijn zo overweldigend in zijn nadeel dat het weinig zin heeft ze allemaal op te sommen, maar ik doe het toch. Hij is enorm, maar biedt binnenin niet zo gek veel ruimte, hij verbruikt enorme hoeveelheden brandstof en kost het dubbele van Mercedes eigen GLC 63 – die veel sneller is, minstens net zo ruim, en aanzienlijk stiller. Maar de Mercedes-AMG G 63 is de definitie van charme, en het perfecte voorbeeld van hoeveel dynamische competentie de gemiddelde klant vereist – zolang de auto er maar heel cool uitziet.

Hij rijdt 25 keer beter

Het maakt geen zier uit dat de nieuwe G ongeveer 25 keer beter rijdt dan de vorige versie – al is dat wel zo – want je loopt met dezelfde domme grijns op je hoofd op ’m af en nadat je ’m hebt geparkeerd, kijk je altijd nog even naar ’m om. Nou ja, eigenlijk maakt dat verbeterde weggedrag wel uit, want nu kun je de G gebruiken als een normale auto. Je kunt twee uur lang in ’m rijden zonder dat je je chiropractor mee hoeft te nemen. Maar hoe is het mogelijk om de Rolls-Royce Cullinan zo immens te haten en tegelijk zo verzot te zijn op de G-Wagen?

Omdat de Rolls precies nul erfgoed heeft en nauwelijks z’n mannetje staat in het terrein, waar de Mercedes gewoon een betrouwbare tank is, misschien? Helaas niet. Het enige dat deze nieuwe Mercedes nog deelt met het originele Steyr-Puch militaire voertuig waarop de oorspronkelijke G is gebaseerd, is het fabriekslogo. Ik denk dat het komt doordat ik, toen ik in de Cullinan reed, me echt schaamde te behoren tot de diersoort die dat voertuig heeft uitgevonden, terwijl ik in de G alleen maar zit te lachen. Ja, de mensen denken inderdaad de hele tijd dat je een handelaar in semi-automatische wapens bent, maar als je ze eenmaal hebt overtuigd dat dat niet het geval is, dan stoppen ze met zweten.

Niet makkelijk kopiëren

Op het eerste gezicht zou je kunnen denken dat dit een simpele copy/paste-oefening is geweest voor Mercedes, maar ik denk dat hier stilletjes iets heel speciaals en bijzonders is gepresteerd. Terwijl iedereen zich afvraagt hoe Land Rover in vredesnaam de Defender opnieuw wil gaan uitvinden, een klusje waarmee het bedrijf inmiddels een decennium bezig is en waarvan we de resultaten nog altijd niet hebben gezien, heeft Mercedes zomaar even de meest succesvolle verbeelding van een iconische vorm weten neer te zetten.

En dit zal niet de laatste in die reeks zijn. Ik denk dat we een tijdperk tegemoet gaan dat zich zal gaan kenmerken door retro-vormgeving. Nu autoplatforms steeds homogener worden – zij het hybride, volledig elektrisch of rijdend op waterstof – en de 3D-printrevolutie losbreekt, zouden we best eens te maken kunnen krijgen met een heel nieuw tijdperk qua carrosseriebouw. In zekere zin gaan we terug naar de wijze waarop auto’s vóór de Tweede Wereldoorlog werden gebouwd: je selecteert het onderstel en de aandrijving die je wilt hebben en daarop wordt dan een carrosserie naar keuze gezet.

En andere retro-dingetjes?

Als ik een kleine elektrische auto zou kopen, dan mag die van mij best lijken op een Peugeot 205, of op een Renault 5. Een sedan? Dan de E39 5-serie graag, want ik heb het idee dat BMW’s huidige designteam te veel en te vaak aan de absint lurkt. Als ik per se een enorme SUV moest hebben, dan zou ik willen dat die op de G-klasse leek – en dat doet deze gelukkig al. We moeten erop rekenen dat autobouwers eens goed zullen gaan kijken naar de modellen die ze in het verleden verkochten om de broodnodige emotie toe te kunnen voegen aan de gevoelloze elektrische aandrijvingen die ze ons in de nabije toekomst in de maag zullen gaan splitsen.

Maar nu moeten we het nog even doen met het curieuze universum rondom de Mercedes-AMG G 63. Het is zowel de meest begeerlijke als verachtelijke auto die ooit is gemaakt. Stel je voor dat je op een ochtend wakker wordt, net als op alle andere dagen van je leven, en dan ineens ontdekt dat je een enorme fan bent van Piers Morgan. Dan krijg je enigszins het idee hoe het zijn moet om de deur van deze 233.000 euro (156 mille in België) kostende, brandstofslurpende kolossale pauw van een auto te openen, de vertrouwde klik van het slot te horen en te lachen om de algehele absurditeit van het leven.