Chris Harris: een nieuwe auto kopen

Laatst dacht ik erover om maar eens een nieuwe auto te kopen. Een auto die ik elke dag kan gebruiken; iets dat snel en praktisch is, en groot genoeg om de kinderen, de hond en de algehele rotzooi van het leven in te vervoeren.

Zodoende kwam ik terecht bij de grote, dikke SUV’s. Daar moest ik mezelf wel even terdege toe zetten, omdat ik die dingen eigenlijk niet kan uitstaan. Maar gezien hun populariteit dezer dagen moeten ze toch wel de beste oplossing zijn voor alle wensen die ik hierboven noemde; ofwel moet de meerderheid van de autokopers volledig van het padje zijn geraakt.

Aan de hand van eigen waarneming, zoals het rijden in de nieuwe BMW X5 en het zien van de Audi Q8, moet ik eigenlijk wel het tweede veronderstellen. Idioot groot vanbuiten, niet erg groot vanbinnen, en je ziet eruit als een dwaas als je achter het stuur zit.

Groot en niet aanstootgevend

Dus de pot op met de bekende merken, dacht ik – laten we eens gek doen en aan de gang gaan met een Skoda Superb Combi. Groot, niet aanstootgevend en veel waar voor je… ho, wacht even. Ik bekeek de prijslijst en hapte naar adem – een benzineversie met vierwielaandrijving en een paar foefjes kost hier in Engeland al snel 45 mille. Dat is geen kattenpis.

Dus daar stond ik, druk rekenend wat een Skoda op benzine van 45.000 euro nog waard zou zijn over een jaar of drie. Hm. De elektrische revolutie komt eraan, bedacht ik – een wijsgeer op Twitter beweerde dat een auto die niet op voltage rijdt en zichzelf kan besturen in de wereld van 2022 net zo nuttig zal zijn als een Belgisch trekpaard.

Dus rende ik als een bezorgde opa de Skoda-dealer uit en besloot een elektrische auto te overwegen. Helaas: het bleek onmogelijk om ergens een Tesla te bekijken omdat het merk te cool is om showrooms te hebben. Daarom ging ik online en begon te configureren, waarna ik al snel bedacht dat het kopen van een auto voor mij méér is dan het zitten achter een laptopscherm.

De echte winkels

Ik koop mijn ­boeken graag in boekwinkels, mijn ­muziek in platenzaken, en ik rijd graag even een rondje in een auto voordat ik er een cheque voor uitschrijf. Bestaan die eigenlijk nog, ­cheques, of is dat ook al veranderd? Tesla-rijders hebben waarschijnlijk nog nooit van cheques gehoord.

Wat ik begreep van mijn verkenning online en doordat ik er een paar op de weg heb gezien, is dat de Model X zowel enorm duur als, eh, enorm is. Hij is niet bijzonder goed gemaakt, de lukrake Mercedes-onderdelen zien er raar uit, en ik krijg toch ook een beetje het idee dat als de Duitsers straks echt op het elektrische pedaal gaan staan, het arme Tesla weleens heel snel het onderspit zou kunnen gaan delven.

Tesla verdwijnt?

Er zijn zelfs mensen op Instagram die denken dat het hele bedrijf over een paar jaar al niet meer zal bestaan. Zodoende sloot ik de Tesla-pagina en gaf ik geen 150.000 euro uit aan een P100D. Want dat is sowieso een absurde hoeveelheid geld voor zo’n auto. Zouden al mijn gezinsleden misschien in een BMW i3 passen?

Ik heb stiekem altijd een zwak gehad voor de i3, en de versie met range-extender slaat een brug tussen benzine en elektra en zou mij en mijn gezin door deze besluiteloze tijd helpen als een hamster door de winter. Maar hij is niet ruim genoeg, de actieradius is waarschijnlijk niet groot genoeg en ik heb helemaal geen zin om kabels door mijn brievenbus te trekken.

Ondertussen lees ik overal dat mensen steeds minder nieuwe auto’s kopen. Maar dat is niet het echte nieuws – oh nee. Eigenlijk is het verbazend dat er de afgelopen zes maanden überhaupt nog auto’s werden verkocht, aangezien de talloze onzekerheden je vertrouwen ondermijnen en zorgen dat je denkt: misschien moet ik mijn oude BMW-stationwagen nog maar even houden tot duidelijk is wat er in vredesnaam ­allemaal gaat gebeuren.

Ik heb nog nooit zoveel medelijden gehad met de auto-industrie als nu: de slaaf van krankzinnige wetgeving, overgeleverd aan politici zonder enige kennis van zaken en afhankelijk van mensen zoals wij die bereid zijn – of niet – om vol overgave in het diepe te duiken met geleend geld. Het zijn zware tijden.