Chris Harris: Het Tesla-leger is me een volslagen raadsel

Zoals voor iedereen geldt die de transitie heeft meegemaakt van bedrukt papier naar online media, is er tegenwoordig weinig meer dat me om mijn moeder doet roepen. Zogeheten fanboys en trollen, de anonieme keyboard-strijders, de zolderkamerhaters – het is allemaal een pot nat. Het internet is nog maar zelden verrassend – eigenlijk alleen als er wat zelfregulatie opduikt, of een redelijk of verstandig woord. Met uitzondering dan van het Tesla-leger. Het Tesla-leger is me een volslagen raadsel. Afgelopen maand, nadat ik de nieuwe Model 3 had gereden en ervan onder de indruk raakte, tweette ik dat ik er een zou gaan kopen.

Voor die tijd was ik het onderwerp van milde spot voor het Tesla-leger, maar mijn online status veranderde prompt van een fossiele-­brandstofverslaafde oermens in de nieuwe Messias. Die veranderen hun mening ook snel, dacht ik nog. Ik trachtte de daarop volgende online conversatie te volgen en te begrijpen. Die was onwaarschijnlijk partijdig en vooringenomen – je bent kennelijk óf een soldaat in het T-leger, óf je bent zo welkom als een geslachtsziekte. En iedereen die het waagt om een vraagteken te zetten bij een daad van Zijne Heiligheid Musk, wordt aangevallen op een wijze waarbij de Spaanse Inquisitie nog vriendelijk afsteekt. Een gulden middenweg bestaat niet in het T-domein.

Maar helaas voor mijn Twitter-veiligheid kijk ik toch met gemengde gevoelens naar het onderwerp Tesla. Ik vind de Model 3 een van de interessantste auto’s waarin ik ooit heb gereden. Tegelijkertijd is het een van de meest armzalig geassembleerde auto’s waar ik ooit mee reed. Maar het zijn Musks meedogenloze, ongefundeerde claims over autonomie en andere technische prestaties die me doen zuchten van ongeloof. Het T-leger slikt niet alleen die nonsens voor zoete koek, er is zelfs een grote en groeiende gemeenschap waarbij alles wat Musk zegt erin gaat als Gods woord in een ouderling. Een gemeenschap die daarom iedereen voor idioot uitmaakt die ook maar de minste kritiek uit of, zoals ik, vlagen van genialiteit erkent in een grotere strategie die enige logica ontbeert.

Moordenaar van deze planeet

Dat heeft wel wat weg van de angstaanjagende, wereldwijde discussie omtrent de volgende generatie persoonlijke mobiliteit. Je mag niet langer beweren dat elektrisch rijden in onze toekomst misschien niet het antwoord op alles is. Wie dat wel doet, is een klimaatveranderingsontkenner en dus een moordenaar van onze planeet. Maar de wetenschap is niet zo overtuigd – of overtuigend. Vraag een soldaat van het T-leger waar alle benodigde lithium vandaan moet komen, of hoe je je elektrische auto op moet laden als je in een torenflat woont, en ze komen schuimbekkend op je af. Het is zo vermoeiend dat ik er niet aan wens mee te doen.

Helaas is de wijze waarop het elektrische laadnetwerk zich in Europa mag ontwikkelen puur en alleen iets voor de elite, en de achterliggende boodschap is meedogenloos – wil je je zogeheten carbon footprint verminderen, dan moet je rijk zijn, of op z’n minst maandelijks geld overhouden. Ik vind dat een nogal vreemde situatie, en de bureaucraten en bedrijven die ons nu vertellen dat elektrisch rijden de enige weg voorwaarts is, mogen daar eigenlijk niet zomaar mee wegkomen.

In de tussentijd blijven de kadetten van het T-leger hun aanvallen voortzetten op alles en iedereen die niet in hun heilige graal gelooft. Ze hebben geen idee hoe schadelijk hun polemiek is voor mensen die in principe best openstaan voor een niet-fossiel aangedreven voertuig. De argumentatie ontaardt heel snel in beledigingen en gescheld, waardoor hun – op zich prijzenswaardige – geloof vergiftigd raakt. Maar zo is het nou eenmaal met online discussies – er is geen ruimte voor gematigdheid of een beetje geduld. Je bent een gelovige, of je bent de vijand. Ik sta in het midden en krijg daarom van alle partijen de wind van voren. Waarschijnlijk niet zo verstandig – maar ik ga die Model 3 nog steeds bestellen.