Het einde van de V8 van Maserati nadert: tijd voor een passend afscheid

Ken je dat gevoel wanneer je op het punt staat afscheid te nemen van iets wat je zielsgelukkig heeft gemaakt? Een prille vakantieliefde, een huis, een baan. Dat het nog niet helemaal zover is en je er dus nog niet verdrietig over wilt zijn, maar dat je wel al ten volle beseft – met een brok in je keel en een steen in je maag – wat er staat te gebeuren.

Dit is hoe we ons voelen wanneer we het skioordje Livigno in de Italiaanse Alpen binnenrijden. We zitten in een Maserati Ghibli, een auto die alweer een jaar of tien meedraait en binnenkort wordt uitgezwaaid, samen met de nog oudere Quattroporte en de maar iets jongere Levante. Beeldschoon zijn ze alle drie nog steeds. Ingehaald door de tijd, dat ook. Maar hun afscheid sleurt nog iets met zich mee. Een begrip dat al 65 jaar, met meer dan 100.000 geproduceerde exemplaren, de armhaartjes van iedere liefhebber stokstijf overeind zet: ‘de Maserati met V8-motor’.

Met een Maserati-V8 de besneeuwde bergen in

De Ghibli die we besturen, is een Trofeo: een 580 pk sterk monster dat gaat als de brandweer en brult als een leeuw die z’n kleine teen stoot. Maar momenteel is ie traag en klinkt ie braaf, want sneeuwvlokken dwarrelen uit de lucht, een dik pak bedekt het dorp en de wegen zijn bruin en blubberig. Bij geschikter weer is deze 5-serie-concurrent in staat tot gestoorde snelheden, een gegeven dat het merk nog even kracht bijzet door een laatste editie te lanceren die ze de Ghibli 334 Ultima noemen. Lichtgewicht elementen, een speciale blauwe kleur en een top van 334 km/u: een record voor een straatlegale sedan.

Er worden 103 Ghibli Ultima’s gebouwd – hetzelfde aantal als van de eerste achtcilinder-Maserati, de 5000 GT uit 1959 – plus twee keer 103 exemplaren van de Levante Ultima, in blauw en zwart. Daarna is het niet alleen klaar met deze modellen; dit zullen letterlijk de laatste auto’s met V8 zijn die uit de Maserati-fabriek rollen. Een moment van rouw is op zijn plaats.

Binnenkort zijn alle Maserati’s elektrisch

Net als andere autobouwers moet Maserati de tijd van ongebreideld benzinegegorgel en CO₂-gespui achter zich zien te laten. Ze hebben gesnuffeld aan een hybride tussenstation, maar zetten nu in op vol-elektrische modellen, met de nieuw ontwikkelde Nettuno V6-motor als overbrugging. Ook op het gebied van zescilinders heeft het merk een illustere en zoetgevooisde geschiedenis, dus de verbrandingsliefhebber kan de komende tijd nog wel even zijn lol op. In 2025 moet er van elk model een EV-versie zijn, en tegen 2030 zijn stekkerauto’s alles wat er nog in de showrooms met de drietand te vinden is.

Maar dat is straks, dit is nu. We komen aan bij een compact en heuvelachtig ijsbaantje, net buiten Livigno. Enkele dagen geleden was het hier nog een waterballet, zo wordt ons verteld, maar wij hebben geluk – weer en temperatuur kunnen niet beter. De baan is wit, de koffie is heet, de verschillende Trofeo-modellen staan warm te draaien. We willen ongebreideld juichen, maar kom, we zijn professioneel.

Uitkijken, het is spiegelglad hier

Collega’s van Japanse media die de baan als eerste bestieren, gaan enkele keren de fout in en laten grote boze grille-afdrukken achter in de sneeuwwal. Het is verleidelijk om te gniffelen, maar we weten: iets te veel snelheid of bravoure op een baan als deze, en er is ook met verse Pirelli-winterbandjes geen houden aan. Spikes, dat zou een ander verhaal zijn. Maar goed, telkens als het even misgaat, rukken de hulptroepen van Maserati vol gas uit in hun Levante om de gestrande bestuurder weer op gang te helpen. Het is helemaal geen straf om dan vanaf de zijlijn mee te luisteren.

We verruilen onze Ghibli voor een donkerrode Quattro­porte. Een lange wielbasis is wat je wilt op ijs, voor maximaal dwarse stabiliteit. De gezonde stationairloop van de motor bezorgt ons rillingen, de uitlaatpijpen hullen de auto in een sprookjesachtige mist terwijl we alles naar wens instellen.
ESP uit, rijhulpjes uit. Transmissie op handmatig. Rijmodus op Sport, maar met het onderstel in de zachte stand. Twee handen aan het stuur, blik vooruit, diep ademhalen. Dit wordt ’m dan: onze laatste uitspatting in een Quattroporte met achtcilinder. Er zijn minder memorabele omstandigheden te bedenken.

Neptunus straft onmiddellijk. Of misschien is het zijn kille ijscollega. Zo begeesterd als we het Ghiacciodromo op stuiven, zo ontredderd schuiven we stuurloos op de scheidingswand tussen het circuitje en de straat af. We hadden onszelf nog zo gewaarschuwd. Maar dan: de Quattroporte belandt vanaf het ijzige oppervlak op een lading verse sneeuw, waar hij grip vindt en alsnog de bocht weet te halen. Hart in keel en zo. Lopen we de trofee voor de Gênantste Entree van de Dag toch mooi mis.

Ook de grote jongens hebben pret in de sneeuw

Maar veel scheelt het niet. Verderop zijn we zo voorzichtig geworden dat we een hellinkje met veel te lage snelheid nemen en er hulpeloos met spinnende achterwielen tegenaan blijven staan. Daar komt de heldhaftige, vierwielaangedreven Levante, die grote witte hanenstaarten opwerpt wanneer hij prachtig zijwaarts arriveert. Welja ragazzi, wrijf het er maar in. ‘You are TopGear-ah?’ vraagt een van de helpers. Eh, nee hoor, u bent in de war.

Alle begin van het einde is moeilijk. Maar wanneer we onszelf dwingen te vergeten waarom we deze ervaring moeten koesteren en gewoon eens gaan opletten, dansen we met de Quattroporte al snel van bocht naar bocht. In de Sport-stand is het gaspedaal gevoelig en valt de carrosserie te plaatsen met je tenen. Langzaam de bocht in, dotje gas, tegensturen, vasthouden en opbouwen, zodat je het rechte stuk op komt met de dwarse doortastendheid van een kwaaie Bond-achtervolger.

Het blijft opmerkelijk hoe een auto van dit formaat – 5,26 meter – zo wendbaar en speels kan aanvoelen. De besturing is scherp en het interieur omsluit je, wat voor een limousine in deze tijd misschien niet langer gepast is. Maar heb jij liever een rollende home-cinema of een supercar in smoking?

Einde van de V8 van Maserati is een bittere pil om te slikken

Ach ja, die motor. Hij is niet weg te denken, niet los te koppelen van deze beleving, als de klanken van Hans Zimmer bij The Lion King die je voelt bonzen in je borst en knijpen in je keel. Hij snerpt en knettert, roffelt en hamert. En hoewel we zijn prestatiepotentieel hier op geen enkele manier kunnen benutten, hindert dat niets.

Dit is het soort machine dat in elke denkbare situatie excelleert. Op zijn top presterend, in rustmodus, alles ertussenin: de mens heeft mooie dingen gemaakt, maar deze door Ferrari geproduceerde V8 is een en al zintuiglijke kunst. Hij weet je zo in te pakken dat je tussen de bedrijven door met alle liefde je spaarrekening in zijn tank zult storten. Zie dit soort emotionele verbinding tussen mens en voertuig in het e-tijdperk maar eens opnieuw aan te boren.

De Quattroporte briest nog na als we de sleutels van één van de 103 Blu Royale Levante Ultima’s meepikken om deze bevroren poel van warm sentiment even te ontvluchten. Cruisen, kilometers maken, dat doen Maserati’s ook goed. De Levante was bij zijn introductie een controversieel ding, maar inmiddels hebben we hem geaccepteerd als een van de fraaiste grote SUV’s die je kunt kopen – ook na al die jaren. Goed rijden deed hij altijd al, en in deze omstandigheden zorgt de vierwielaandrijving voor alle gemoedsrust die je nodig zou kunnen hebben.

Kalmpjes brabbelen de acht zuigers op de achtergrond terwijl we Livigno uit rijden. Vanaf hier maakt het niet uit of je naar het noorden of naar het zuiden gaat: binnen 20 minuten kom je Zwitserland tegen, streng en wars van snelheid. Net als de V8 zelf zitten we in het nauw. Maar net als de V8 zelf zullen we doorgaan zolang het kan.

Vlak voor het einde van de V8 van Maserati in een tunnel rijden

Niemand had ons dit verteld, maar op weg naar Ponte del Gallo, de brug over het Lago di Livigno waarop je de Zwitserse grenspost passeert, rijd je door aaneengesloten lange, halfopen tunnels. Links de bergwand, rechts het meer, vóór je niets dan droog, overzichtelijk wegdek en – kijk nu eens – geen ander verkeer. Instinctief reiken we naar de raambediening. Dan naar de linkerschakelflipper. Vijf, vier, drie. Voet naar beneden: dit is het afscheidslied.

Goddelijke klankgolven klappen tegen de tunnelwand en weerkaatsen over het meer. Het is alsof ze ons voortdrijven, alsof we surfen op de symfonie. Alles klikt: dit is zo’n moment dat we nooit meer zullen vergeten. Deze motor is een belevenis die van ons eeuwig zou mogen voortduren, maar hij is eindig – voor ons eigen bestwil, wordt gezegd. Dat maakt de ontnuchtering niet minder pijnlijk.

Geen idee hoe lang de Zwitser in het grenshokje ons al hoorde naderen, maar het is duidelijk dat hij niet om ons spontane concert kan lachen. We zwaaien vriendelijk en keren de Levante op gepaste, veilige afstand. We zetten koers terug naar Livigno, waar we de auto netjes zullen inleveren en huiswaarts zullen keren – ons leven verrijkt, maar ons hart licht gebroken. Het is nu echt zover, maar we moeten er nog altijd niet aan denken. We willen deze tunnel niet uit.