Ferrari F12 Berlinetta in detail

Na eerder een serie beelden en specificaties gezien te hebben, konden we onlangs in alle rust om de auto heen draaien. Dus buig mee voor de F12 Berlinetta.

 

TopGear fotografeert auto’s mooier dan ieder ander magazine op deze aardbol en daarbuiten, maar dat weet je natuurlijk al lang. (Sorry, dat moesten we even schrijven van de fotograaf.) We bieden je een blik van achter het stuur om je een idee te geven van het kinetische schouwspel dat een snelle auto genereert. Of we geven je de mogelijkheid je ogen te laven aan de vormgeving van een carrosserie, op zo’n manier dat het de zinnen prikkelt. Maar zelfs wij hebben moeite gehad om de schoonheid van de nieuwe Ferrari F12 Berlinetta te vangen.

 

Echt, zelfs met deze beelden realiseer je je gewoon niet hoe buitenaards mooi dit apparaat in levenden lijve is. Z’n vormgeving is complex – geen twijfel mogelijk – maar uiterst tastbaar. Ferrari is het merk dat ongetwijfeld het meest intens wordt gegijzeld door de schoonheden uit het verleden. Door moderne regelgeving en de enorme kracht van huidige supersportauto’s is de schoonheid van bijvoorbeeld een 250 GT PF cabriolet of een GT SWB niet meer mogelijk. Met de F12 Berlinetta is het Ferrari echter gelukt om moderne aerodynamica te paren aan a-dem-be-nem-en-de schoonheid.

 

De motorkap is voorzien van wat Ferrari een Aero Bridge noemt. Deze geleidt de luchtstroom op zo’n manier dat hij zorgt voor neerwaartse druk (123 kilo bij 200 km/u om precies te zijn). Op de foto’s is het moeilijk te zien, maar de voorvleugels hebben een opening die bijna groot genoeg is om je hand in te steken. De F12 heeft ook Active Brake Cooling, een systeem dat windgeleiders naar de koelsleuven open zet, maar alleen als het echt nodig is. Onder de auto zitten nog eens vijf doorstroomopeningen die de luchtstroom om verschillende redenen in andere richtingen geleiden. Allemaal dienen ze om de functionaliteit te verbeteren.

 

We schakelen over naar Ferrari’s hoofdontwerper, Flavio Manzoni. ‘Dit is een auto met twee gezichten’, zegt hij met jongensachtige positiviteit. ‘Hij is uitermate hightech, maar desondanks word je meteen verliefd op z’n uiterlijk. Er zijn geen zichtbare vleugels of spoilers, omdat die niet elegant zijn. Het is een Ferrari, dus die moet een pure schoonheid hebben.’

 

Hij vervolgt: ‘Dat gezegd hebbende, het is ook echt een dynamische sculptuur. We hebben er met de ingenieurs hard aan gewerkt om er zoveel mogelijk innovatie in te verwerken. De F12 heeft aerodynamische eigenschappen die nog nooit eerder zijn vertoond. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar de motorkap: die is compleet functioneel. Het ontwerp vergroot de neerwaartse druk, dus hij ziet er zo uit met reden. Dit is echt ontwerpen, geen styling. Desondanks is de vormgeving nog steeds stijlvol. Ieder ontwerpidee dat we hadden, is rechtstreeks gelinkt aan de prestaties van de auto. [dramatische pauze] We lijden tijdens zo’n ontwikkelingsproces, maar we lijden met genoegen.’

 

 

Op de achtergrond van onze discussie draait een kunstige film waarin een F12 laagvliegt door een uitgestrekte woestijn, waarna het beeld plots overgaat naar een onbekend circuit waarop de Berlinetta van bocht naar bocht danst. Promofilm of niet, het maakt duidelijk dat de F12 een serieus staaltje techniek herbergt. Hij is lichter, lager, sneller, stijver en veel krachtiger dan z’n voorganger, de 599 GTB, en zichtbaar lichtvoetiger. Op de film beweegt de auto zoals ie eruit ziet.

 

Ferrari is een echte innovator, maar erfgoed telt ook. De F12 past dan ook naadloos in de V12 GT-traditie. Hier vinden we gelukkig nog geen turbo-techniek, hoewel dat slechts een kwestie van tijd lijkt. Het kloppende hart heeft dus niet de innovatie van de aerodynamica of het slimme carrosserieontwerp. Het is de bekende, 6,2-liter grote, direct ingespoten twaalfcilinder met een blokhoek van 65 graden. Deze is gelijk aan de opbouw van de motor in de FF, maar heeft meer vermogen.

 

 

Sterker, met een vermogen van ongeveer 730 pk is het de krachtigste Ferrari ooit voor de openbare weg. Hiermee heeft de F12 Ferrari’s eigen circuit Fiorano dan ook in 1 minuut en 23 seconden gelapt, wat ‘m de snelste Ferrari maakt. In andere woorden: de Italianen hebben hun Berlinetta – het snelle vervoermiddel voor de rijke zakenman die tussen Milaan en Monaco heen en weer pendelt – opnieuw uitgevonden, op zo’n manier dat hij de vloer aanveegt met de Enzo.

 

Dat is de uitkomst van tien jaar onstuimige vooruitgang. Het doet je ook afvragen waar het in hemelsnaam heen gaat met de nieuwe Enzo (daar komen we voor het einde van het jaar trouwens achter). De topsnelheid van de F12 ligt boven de 335 km/u, van 0 naar 100 km/u duurt slechts 3,1 seconden en van 0 naar 200 km/u neemt slechts een benauwende 8,5 seconden in beslag. Al deze cijfers zetten de regels in dit stratosferische deel van de markt in zo’n nieuw daglicht, dat je nog maar eens een nachtje moet slapen over die Veyron of die Porsche 918 die je hebt besteld.

 

Als het er nog toe doet: de F12 is liefst 30 procent efficiënter dan de 599. Hij verbruikt niet alleen minder, maar heeft eveneens een indrukwekkend lage – relatief dan – CO2-uitstoot van 350 g/km. De twaalfcilinder heeft een compressieverhouding van 13,5:1 en de besturingseenheid geeft meerdere vonken af waardoor de motor onder uiteenlopende omstandigheden optimaal werkt. Dit resulteert in een zo compleet mogelijke verbranding en een betere efficiëntie bij lage toerentallen. 80 procent van de 509 Nm trekkracht is al beschikbaar vanaf 2.500 toeren en de computer grijpt pas bij 8.700 tpm in. Hoe zal die V12 klinken als je hem in z’n drie of vier helemaal doorhaalt? Apocalyptisch.

 

 

Zoals je inmiddels van een Ferrari mag verwachten, is ook de F12 voorzien van stop-starttechnologie en heeft ie een dynamo die de accu bijlaadt op het moment dat deze geen stroom verbruikt. Daarnaast is de F12 voorzien van een vooruitstrevend, door water vormgegeven uitlaatsysteem, dat de tegendruk verlaagt en de efficiëntie verhoogt – alweer.

 

Stoppen gebeurt met de nieuwste generatie van Ferrari’s koolstof-keramische remsysteem (we hopen dat het pedaalgevoel bij de eerste aanraking beter is dan bij de FF). De magneto-rheostatische dempers zijn geëvolueerd en de chassiselektronica – e-diff, esc, tractiecontrole en abs – is volledig geïntegreerd en wordt aangestuurd door speciaal voor de F12 geschreven software.

 

Omdat koolstofvezel voor de nieuwe Enzo is gereserveerd, heeft Ferrari in het onderstel en de carrosserie van de F12 aluminium toegepast. Twaalf verschillende soorten van dat lichtgewicht metaal, om precies te zijn. Enkele daarvan debuteren in de auto-industrie, wat duidt op de ontwikkeling van nieuwe productiemethoden en manieren om deze materialen samen te voegen.

 

Het leeggewicht van de F12 is 1.525 kilo, waarmee ie 180 kilo lichter is dan de standaard 599 en zelfs 80 kilo lichter dan de 599 GTO. De kilo’s zijn als volgt verdeeld: 46,5 procent op de vooras en 53,5 procent op de achteras. De wielophanging is nieuw en de zeventraps versnellingsbak met dubbele koppeling is verbeterd zodat hij achterin minder ruimte inneemt. De F12 blinkt sowieso uit in compactheid.

 

Binnenin hetzelfde verhaal. Manzoni heeft het over ‘het reduceren van volumes’, en wijst naar op turbines geïnspireerde ventilatieopeningen. De multimedia is geconcentreerd in het midden van het instrumentenpaneel, waardoor de middenconsole van de F12 opmerkelijk clean is gebleven. De kwaliteit van het leer en de andere materialen is buitengewoon. De aluminium middentunnel die tussen de voorstoelen naar beneden loopt, is een knipoog naar de dagen – ze lijken lang voorbij – dat Ferrari’s nog versnellingsbakken met een echte pook hadden die je door dat magnifieke aluminium h-patroon moest loodsen.

 

Ach ja, we moeten het maar doen met de F12 Berlinetta. Waarschijnlijk de beste, meest complete Ferrari ooit. Dat weten we zeker als we er in juni mee hebben gereden. 

 

P.S. De mensen van Ferrari benadrukken dat je de typeaanduiding als volgt schrijft: F12berlinetta, maar dat ziet eruit als een typfout, dus hebben we ze maar genegeerd.