Ferrari FF in de sneeuw

Skiliften zijn saai. Maar TopGear heeft een veel opwindender manier bedacht om de pistes te bestijgen. Op naar Glenshee om te kijken of het werkt.

Eskimo’s hebben echt 50 verschillende woorden voor sneeuw. De kans is daarom groot dat ze exact de blubber kunnen benoemen waarin onze Ferrari momenteel vastzit. Ergens tussen een slush-puppy en aardappelpuree, zeggen wij. Uiteraard was de blubber niet sterk genoeg om grip te bieden aan onze bijna twee ton wegende Italiaanse supercar. Zelfs als die supercar vierwielaandrijving heeft en is voorzien van groovy winterbanden. Een hardere korst zou hebben geholpen. Maar de vorst van afgelopen nacht was niet erg overtuigend en de piste is aan het smelten. Waardoor we tot aan onze wielmoeren vastzitten in een witte brij met toestromend publiek, en geen enkele mogelijkheid om te ontsnappen.

Dit moest een verhaal worden over het rijden op een skipiste. Want hoewel sommige Ferrari’s zijn gebouwd om mee pronken, is de FF ontwikkeld met een nuttiger doel. De auto heeft vier zitplaatsen en een fatsoenlijke kofferruimte. De 660 paardenkrachten worden verdeeld over alle vier de wielen. Voeg een set dakdragers toe – bekijk ons opblaasbare rek – en het dak kan zelfs een dozijn ski’s dragen. Dit betekent dat het een ideaal vervoermiddel is om mensen de berg op te schieten tijdens de drukste maand van het Schotse skiseizoen (ja dat bestaat, in Schotland). Beter dan wachten op de stoeltjeslift.

Dat was althans het idee. Maar het maakt niet uit wat voor tractie-trucs je auto heeft – als het oppervlak zacht is en de sneeuw diep heb je rupsbanden nodig, geen autobanden. Zelfs de Land Rover die naar ons werd toegestuurd om ons te helpen, is gezonken. Dus lenen we een paar mannen – mannen die eruit zien alsof ze stuk voor stuk in staat zijn om in hun eentje de FF los te trekken – om ons te bevrijden. Na veel glibberen en verschillende geslaakte zuchten, heeft de FF weer vaste grond onder de banden. Het is misschien een mooie supercar, maar het is een belachelijk slechte slee, zoveel is duidelijk.

Het Glenshee Ski Centre bevindt zich aan de oostelijke rand van de Highlands. Om het te bereiken, moet je de Cairnwell Pass bestijgen, toevallig tevens de hoogste hoofdweg in Groot-Brittannië. Oorspronkelijk was het een route voor veedrijvers. De oude weg is nu grotendeels vervangen, maar op veel plaatsen loopt het oude geitenpad nog parallel aan de nieuwe weg. Uit de buik van de vallei draait de weg naar de top, een lint van zwart asfalt en slechts een fractie smaller dan onze FF.

De Ferrari borstelt aldus de grazige bermen en de banden doen kluiten aarde hoog opspatten. Er staan vast een paar koppelingen te wachten om vermogen naar de voorwielen te transporteren, maar voor nu houden ze zich gedeisd. De weg is vettig en voorzien van gaten, maar de FF voelt solide en veilig. De 6,3-liter V12 voedt de achterwielen met grote slokken koppel via een zeventraps versnellingsbak met dubbele koppeling. De besturing is zo direct dat de lange motorkap in een oogwenk van richting verandert wanneer ik maar even mijn polsen beweeg.

Steeds verder omhoog gaan we, onderwijl rivieren van smeltwater uit de heuvels doorwadend. Losse stukken bergrots zijn naar de overkant van de weg gerold en een paar dagen geleden gleed een lawine van een berg niet ver hier vandaan. In deze omgeving geldt: als het niet vastgebonden is of stevig verankerd aan de aarde, wordt het vroeger of later weggespoeld. Vandaag dragen de heuvels nog sneeuwmutsen, maar binnen nu en een maand zullen ze zijn verdwenen en plaats maken voor gigantische kale plekken. De oude weg is flink geteisterd en het oppervlak is onderverdeeld in steenachtige asfaltschotsen. IJsschotsen zorgen voor nog wat extra sensatie. Dus terwijl mijn collega geniet van gladde wegen en de warme Italiaanse zon in zijn 458 Speciale, blijf ik permanent slechts een polsbeweging verwijderd van een wisse dood.

Dat is het grappige aan de FF: na een tijdje vergeet je dat het een 364.718 euro kostende Ferrari is. En als je Belg bent, betaal je ook nog 264.579 euro. Ja, het is een diva, maar ze haalt haar neus niet op voor het vuile werk. Met de tractiecontrole ingeschakeld weten de computers wanneer je als een dwaas aan het rijden bent en zullen dan a) een meer adequate hoeveelheid vermogen sturen naar de achterwielen, of b) de vooras vragen om te assisteren. Of beide. Dus wanneer ik probeer om de auto met een ambitieuze trap op het gaspedaal een bijzonder gladde bocht te laten ronden, spreekt de computer zijn veto uit over mijn rechtervoet. In standje IJs, Nat of Comfort is de computer bijna te verstandig. Het is dus beter om ‘m te laten staan in de Sport-stand, waar het een beetje spielerei toestaat voordat de gaskraan wordt dichtgedraaid.

'Wanneer we vertellen over onze plannen om de FF in te zetten als een 660 pk sterke skilift geeft een kerel ons een knipoog. ‘Aye’, zegt hij'

Man, wat is deze auto snel. Zelfs wanneer het oppervlak is bedekt met het soort spul dat je meestal vindt op de bodem van een ijskoffie, flitst de auto weg alsof ie op schuurpapier rijdt. Bij lagere toerentallen beginnen de uitlaten met een gemeen lachje voordat de motor het met zijn psychopathische geschreeuw overneemt. In de Sport-stand zijn de schakelmomenten ronduit gewelddadig en het terugschakelen zorgt ervoor dat de lokale fauna onmiddellijk overtuigd is dat het jachtseizoen is begonnen. De kans is groot dat dit klopt, want we hebben in de buurt nog niet veel herten gezien.

Terwijl we hoger klimmen, bevochtigt motregen de voorruit. Dit betekent dat ik de toetsen op het stuur moet zien te doorgronden, want een ervan is voorzien van een wissersymbool. Na enkele uren porren, trekken en een toevallige aanraking, wordt de regen weggeslagen. De groenige heuvel wordt grijs en rotsachtig en de zijkanten van de weg zijn bedekt met hardnekkige ijsklonten. Binnenkort zal de motregen bevriezen en zullen sneeuwvlokken op de voorruit neerdalen.

Uit de sneeuwstorm komt een truck, geladen met boomstammen. De oude weg is samengegaan met de nieuwe, die blijkbaar wordt gebruikt om hout te vervoeren op buitengewoon hoge snelheid. Respect voor deze man, die zelfs in staat blijkt om licht driftend een bocht uit te accelereren. De lucht, die eerder zo grijs was als de verf van de FF, is nu wit.

Met een hoogte van ruim 800 meter is Glenshee weliswaar niet zo hooggelegen als de meeste Europese ski-resorts, maar het bevindt zich wel in de wolken. En in tegenstelling tot de Alpen zijn de Cairngorms niet puntig. In plaats daarvan lijken ze op puddingen met afgeronde toppen van waar de saus naar beneden druipt. Op een van deze toppen, waar de weg niet hoger gaat, heb je ski’s nodig als je hoger wilt gaan, zo besef ik wanneer de wielen hulpeloos doordraaien in de diepe sneeuw.

Wanneer we geparkeerd staan, ontdekken we dat de FF in ieder geval een uitstekende schuilplaats vormt. Last van windtrechters die als een lawine van de pistes af komen rollen? Gewoon een FF kopen. De wind blaast met een rotgang de vallei in en dringt diep door tot elke manchet en in iedere kraag. Het is waarschijnlijk een van de meest onwaarschijnlijke plekken ter wereld om vrijwillig een mannenrok te dragen. Maar dit is Braveheart-land en de lokale bevolking is taai. Wanneer we vertellen over onze plannen om de FF in te zetten als een 660 pk sterke skilift geeft een kerel ons een knipoog. ‘Aye’, zegt hij. ‘We hebben daar ooit iemand met een Vectra naar boven zien rijden. Kwam vast te zitten in de blubber. De bestuurder was wat overmoedig in verband met overmatig drankgebruik.’

Hij wijst naar een groene schuur waaruit een sneeuwploeg steekt. ‘Wat je nodig hebt, is een van die dingen’, zegt hij. De ploeg, zo blijkt, is bevestigd aan de voorkant van een PistenBully 600. Voor degenen onder u die niet vertrouwd zijn met de wereld van pistebewerking: de 600 is de Ferrari onder de PistenBully’s. Net als de Ferrari kost dit apparaat rond de drie ton. In tegenstelling tot de Ferrari is deze machine voorzien van een 12,8-liter metende zescilinder diesel, gemaakt door Mercedes-Benz.

Met een koppel van 2.200 Newtonmeter heeft de bully meer trekkracht dan de Ferrari. Belangrijker nog zijn de stalen rupsbanden die het gewicht van 12 ton gelijkmatig verspreiden over de zachte sneeuw. Gisteravond heeft de PistenBully 600 de pistes omgevormd tot een mooi glad oppervlak, ter voorbereiding van onze klim. Als de korst niet gesmolten was, zouden we het misschien hebben gehaald. Het maakt niet uit.

Terwijl sommige supercars al eeuwen geleden zouden zijn afgesleept naar een garage gaat de FF lekker door. Sommigen beweren dat de FF geen echte Ferrari is. Maar terwijl hun ‘echte’ Ferrari’s thuis warm onder een deken staan, heeft deze Ferrari me hier gebracht. Geparkeerd naast gehavende Discovery’s en Foresters in de parkeergarage van Glenshee vind ik ‘m echt top genoeg. Als iemand me nu nog even een schep kan lenen, dan kom ik hier morgen ook weer weg.

Ferrari FF

Prijs: € 364.718 (NL) / € 264.579 (BE)

Motor: 6.262 cc, V12, 660 pk @ 8.000 tpm, 683 Nm @ 6.000 tpm

Prestaties: 0-100 km/u in 3,7 s, top 335 km/u

Aandrijving: vierwiel, 7v automaat

Verbruik (gemiddeld): 15,4 l/100 km, 360 g/km CO2

Maten (l x b x h): 4.907 x 1.953 x 1.379 mm, 2.990 mm (wielbasis)

Gewicht: 1.790 kg