Deze eigenaar verbouwde zijn geweldige Ford GT40 en Mustang met YouTube-kennis

Het metaversum. Een term die momenteel nogal beladen is, en waar elke techy het over heeft. En het is de toekomst, wordt gezegd. We gaan niet meer mét het internet leven, maar erín, met augmented reality in plaats van gewone reality. Klinkt als een enge serie op Disney+, toch? Maar leuk of niet, het is er al.

Vorig jaar lieten mensen in de Filippijnen hun baan in de echte wereld varen om te gaan werken op Axie Infinity – een online, blockchain-gebaseerd spel waar spelers tokens en geld kunnen verdienen in lokale valuta. Daar konden ze meer salaris verdienen dan met een gewone baan, door bijvoorbeeld te handelen in digitale huisdieren. Of ze ­werden drakensmid of eenhoornkapper.

Maar de menselijke geest, ons lijf en de ziel hunkeren naar lichamelijkheid en creativiteit, iets om onze linkerhersenhelft mee te kietelen terwijl die slungelige vertakkingen aan ons lichaam aan het werk worden gezet. En niemand weet dit beter dan Chris Ashton, medeoprichter en designdirecteur van Turtle Rock Studios.

De pc staat vanavond uit

Hij is een mager silhouet in een slecht verlichte garage in Orange County, Californië, met de lichaamsbouw en bleke teint van een gamer die vitamine D tekortkomt. Hij heeft dan ook ongeveer zijn hele leven in de digitale wereld doorgebracht met het creëren van beroemde first-person shooters, games zoals Counter-Strike, Left 4 Dead en Back 4 Blood. Maar vanavond zit hij niet achter een computer, maar achter een fantastisch analoog en eenvoudig hulpmiddel: een Engels wiel. Ofwel: een apparaat om plaatwerk mee te bewerken en vormen.

‘Hier kom ik om te ontspannen’, zegt Chris terwijl ie met rollen staal in de weer is. ‘Mensen willen hun handen gebruiken, dingen intrinsiek creëren. Maar door automatisering en digitalisering zijn we dat minder gaan doen, dus dit geeft mij veel voldoening.’

‘Hierbuiten staat een Mustang die hij zelf bouwde, met niets meer dan nieuwsgierigheid en YouTube’

Buiten staat het resultaat geparkeerd van zijn vele uren achter een Engels wiel en met een klophamer: een Mustang Fastback uit 1970 die hij zelf heeft ontworpen en met de hand gebouwd, met niets meer dan geduld, nieuwsgierigheid en een handvol YouTube-video’s.

‘Ik heb veel geluk gehad en wat geld verdiend met het runnen van een softwarebedrijf. Ik heb ook veel auto’s gehad [een Lamborghini Gallardo Performante, McLaren 720S, BAC Mono, AMG GT R, Corvette C6 ZR1 en een Superbee uit 1969, om er maar een paar te noemen, red.], maar ik kwam tot het punt dat ik dat zat was, auto’s kopen. Ik wilde ze gewoon zelf bouwen, en niet om te verkopen, maar gewoon om van iets te genieten dat ik echt het mijne kan noemen.’

Daar komt de Mustang uit voort. Chris was geobsedeerd door Mustangs uit de jaren zeventig, net als door van die borstharige Trans-Ams. Chris wilde zelf een old-school racer voor de openbare weg maken. Met maar één fundamenteel voorbehoud: het moet wel functioneel zijn. Hij creëerde een stijl die hij ‘Ruffian’ noemt.

‘Ik had absoluut geen ervaring met auto’s’, zegt Chris, terwijl z’n neus langer wordt. ‘Natuurlijk, ik ben opgegroeid met sleutelen – ik was die puber die sloopauto’s kocht en uitzocht hoe ik ze rijdend kon houden wanneer ze weer eens kapotgingen. Naarmate ik ouder werd en betere banen kreeg, kon ik wat betere auto’s kopen. Auto’s die ik ook wat sneller wilde maken. Toen mijn bedrijf het beter deed, had ik meer geld om goed gereedschap te kopen, dus ging ik meer zelf bouwen.’

‘De GT40 ziet er waanzinnig uit, rijp voor Mad Max, maar is ook zeer functioneel’

Als fervent amateurracer – op grote parkeerterreinen wedstrijdjes om pylonnetjes heen scheuren – wilde hij een Mustang om snelle tijden mee te realiseren. Normaal is dat een kwestie van de beste banden en je wint. Dat rondjes draaien is een relatief langzame vorm van autosport, een waarbij alles draait om zijwaartse grip.

Grote banden waren een van de upgrades

Dus Chris hanteerde een eenvoudige oplossing voor het probleem: massief rubber, 315 millimeter vóór en 345 aan de achterkant, in de vorm van superplakkerige Toyo R888R-circuitbanden. Leuk natuurlijk, maar z’n banden staken zo ver buiten de carrosserie dat hij besloot stalen spatbordverbreders te maken. Waardoor z’n Mustang er ook een beetje uitziet als een vechthond – dus eigenlijk als een oude Trans-Am-racer.

Maar Chris ging verder. Want net als die Trans-Am-teams die altijd de grenzen van de regels opzochten, deed hij dat ook. De voorkant van de Mustang werd verlaagd en aangepast, waardoor er ruimte kwam voor een LS427 – GM’s aluminium 7,0-liter V8, hier met 625 pk. Naar de auto kijkend zie je zoveel betoverende details waar vorm altijd functie volgt.

Zoals kieuwen op de voorspatborden voor meer koeling, of luchtinlaten aan weerszijden van de koplampen, of de scharnierende beugel van de rolkooi om het in- en uitstappen te vergemakkelijken. Maar die aanpassingen worden gecompenseerd met historische details die authenticiteit toevoegen. Het is niet verwonderlijk dat de Ruffian Mustang al flink wat aandacht op sociale media kreeg, van NBA-spelers, rappers en sjeiks met diepe zakken die allemaal in de DM’s van Chris gleden in een poging er eentje te mogen kopen.

Zijn andere project is de Superformance GT40 Mark I

Maar hij had drie jaar van zijn leven in dit project zitten en hij wilde niet verkopen. Sterker, hij wilde eigenlijk meer. Dus kocht hij een Superformance GT40 Mark I, op zichzelf al een recreatie van de Ford GT40, en begon met het maken van nog een Ruffian. Zoals je kunt zien, is dat behoorlijk wild geworden: een soort overdreven wide-body pseudo-cyberpunk racepantoffel die zo kan meedoen aan Mad Max. Of in het metaversum. Maar net als de Mustang is ie volledig functioneel. En in tegenstelling tot het metaversum is ie ook echt.

Waar de Mustang allerlei analoge technieken en klassieke kennis aan boord heeft, daar gooit de GT40 het over een andere boeg. Hij is opgebouwd met moderne technieken en hedendaagse componenten. De carrosserie is van glasvezel [net als het origineel, red.], dus slaafse uren achter een Engels wiel om carrosseriepanelen te vormen: niet nodig.

Wel tot diep in de nacht koolstofvormpjes maken met behulp van conceptartiesten op Instagram. Kijk, Photoshop – ondanks alle tekortkomingen – is in de juiste handen een behoorlijk hulpmiddel. Volstrekte tegenstellingen als raceauto’s uit de jaren zestig en hedendaagse trends en visies mix je in een handomdraai door elkaar, zonder dat je het origineel geweld aandoet.

Het is niet verwonderlijk dat Chris’ handwerk, toewijding en ook z’n bizarre obsessie door de hele auto voert. De motor is een Ford Racing 52XS V8, met 580 pk. Dan een met de hand gemaakte uitlaat die eruitziet als een octopus en de motor ook echt hels Amerikaans laat klinken. De koplampen zijn ook maf: Chris kon niets geschikts vinden, dus kocht hij een retedure 3D-handscanner om de koplampbak op te meten. Dat gooide hij in een computer, vertelde erbij dat ie een koplamp van Harley-Davidson als basis had, en na uren en uren pielen ontstonden de lampen die ie nu heeft. Nou ja, het kostte hem uiteindelijk meer tijd dan de hele body van de Mustang. Veelzeggend, niet?

Wat deze twee auto’s samenbrengt, is een waanzinnig cool stukje huisvlijt – met elementen die van racen zijn afgeleid, maar toepasbaar zijn op straat. De racevorm die Chris bedrijft, waarvoor massief rubber noodzakelijk is, drukt een stempel op het visuele effect van de Ruffian-look.

Wat hierna komt? Nou, nog acht raceklare Ruffians, allemaal verschillend en niet te koop. Te starten met een Ford Galaxie uit 1964, die wordt klaargemaakt voor wat langere ‘circuits’ – dus met wat verborgen aero voor betere prestaties, los van 335-rubber rondom. Weet je, we kunnen ons allemaal aansluiten op het metaversum, maar we kunnen ook de tijd nemen om het hier en nu te vieren. Dat is wat Chris doet. En we kunnen het jou ook aanraden.