Haat-liefde relatie met elektrische auto’s

Chris Harris is momenteel geobsedeerd door infrastructuur. De auto-industrie heeft hem, denkt hij, met succes het idee aangesmeerd dat zijn toekomstige mobiliteit zal draaien op elektriciteit – hoewel er, achter in zijn hoofd, nog altijd een klein stemmetje jammert om de teloorgang van de verbrandingsmotor. Dus rijdt hij dezer dagen peinzend en filosoferend rond in zijn aanstonds verbannen benzineauto. Want hoe zal de elektrische auto zich gaan houden op een wegennetwerk dat ooit werd aangelegd voor vierbenige dieren?

Dit is niet de enige vraag die Chris Harris stelt

‘Zodoende heb ik een aantal vragen geformuleerd waarop ik graag antwoord zou willen hebben. Neem vooral contact met me op als je die antwoorden denkt te weten. Als je in de stad woont en geen eigen oprit hebt hoe laad je je elektrische auto dan ’s nachts op? Zeker lastig als je niet naast een van de huidige zeventien elektrische laadstations woont. Draadloos laden zou uiteraard de meest opgeruimde oplossing zijn. Maar in mijn deelgemeente is al geen geld om een paar parkeerplaatsen te vernieuwen. Laat staan om hele wegen op te breken om er inductieplaten onder te plaatsen. Je zou simpelweg een verlengsnoer vanuit je huis kunnen uitrollen, in theorie. Maar ik vrees dat dat een nog dramatischer verandering vereist dan het opbreken, openleggen en verbouwen van elke straat waarin geparkeerd mag worden. Dat verlengsnoer zou namelijk vereisen dat mensen zouden stoppen met hun klootzakkerige gedrag. En ik heb genoeg van de wereld en verschillende culturen gezien om vast te kunnen stellen dat er geen klootzakvrije maatschappijen bestaan.

Klootzakken genoeg in deze wereld

Als ik een verlengsnoer vanuit mijn slaapkamer over de stoep naar de straat trek, zal het niet meer dan een paar nachten duren voordat iemand eraan zou beginnen te rukken, of de kabel door zou snijden met een zakmes, of er iets anders klootzakkerigs mee zou doen. Het beste voorbeeld van dit soort gedrag is een kundig gevormde penis van sneeuw. Die werd onlangs achtergelaten op het dak van mijn 911. Klaarblijkelijk door een kundige lokale beeldhouwer. Maar als er elektriciteit bij komt kijken, zouden de consequenties van klootzakkerig gedrag nog wel eens veel erger kunnen zijn.

Het lijkt er dus op dat we, om onze auto’s ’s nachts op te kunnen laden, af zouden moeten van mensen die zich baldadig, irritant en vernielzuchtig gedragen, en dat is veel gevraagd. Ik schrijf dit tijdens de autoshow van Genève, waar alle grote autobazen het vooral hebben over de toekomstige mobiliteitsoplossingen. Het is uiterst verleidelijk om hun eindeloze monologen te onderbreken. Om vervolgens iets te roepen als: ‘Leuk en aardig hoor, zo’n grotere actieradius. Maar kunnen jullie ook iets doen tegen de onverlaten die elke avond de kabel uit mijn Leaf rukken?’ Wat voor rol speelt de auto momenteel in onze levens? Dat is eigenlijk de echte vraag waarmee ik tegenwoordig rondrijd. In de hiërarchie van de mobiliteit beschouw ik persoonlijk transport als iets dat totaal flexibel moet zijn om de kosten ervan te kunnen rechtvaardigen.

Willen we straks nog wel rijden?

Neem ik buiten de spits een trein? Dan vind ik het geen enkel probleem om naar en van een station te wandelen, omdat het treinkaartje goedkoop is. Hetzelfde geldt voor een bus. Als ik haast heb of als ik in een luie bui ben, dan neem ik een taxi. De extra kosten worden ruimschoots gerechtvaardigd doordat ik word opgehaald waar ik ben en exact word afgezet waar ik wil zijn. De auto is in dit tijdsgewricht simpelweg de kortste en meest efficiënte manier om van a naar b te komen. Je klimt erin, tankt wanneer dat moet, je stopt onderweg voor een kop koffie. Of je rijdt in één keer naar de plaats van je bestemming: allemaal jouw eigen keus. De auto met interne verbrandingsmotor voldoet aan al je eisen; hij past zich aan je agenda aan. Maar als de elektrische auto je dwingt om vooruit te denken, je reis te plannen, en je gedrag te veranderen zodat hij werkt, is het dan nog wel de meest gemakkelijke en comfortabele vorm van transport? Ik durf het niet te zeggen.

Al rijdend in mijn vieze auto denk ik aan het milieu

Dus zo rijd ik rond, de elektrische revolutie en de gevolgen ervan overdenkend. En zo begin ik me onderhand af te vragen of de veranderingen die de elektrische auto teweeg zal brengen er niet uiteindelijk voor gaan zorgen dat we massaal van auto’s zullen afstappen. Ik bedoel: als het lastig is om ze te gebruiken, waarom zouden we het dan eigenlijk nog doen?’