Lancia Rallye 037 is een racelegende

De vroege jaren tachtig steken met kop en schouders boven alle andere tijdperken uit als het om rallywagens gaat, en met recht: dat was de onvergelijkbare, nooit te evenaren tijd van de briljante Groep B. Het was de tijd van technologische hogesnelheidsgekte, toen fabrikanten 200 auto’s voor de openbare weg dienden te homologeren om mee te mogen doen aan het WRC. De Audi Quattro SWB, de Metro 6R4, de Peugeot 205 T16, de Ford RS200 – ze stammen allemaal uit die periode. En dan is er deze Lancia Rallye 037.

De Lancia Rallye 037

In Stradale-vorm (dat wil zeggen: de vorm waarin hij op de openbare weg mocht verschijnen) is de 037 met voorsprong de mooiste en meest welgevormde van alle nogal bombastische Groep B-spin-offs, een gebeeldhouwd stuk puur Italiaanse dwaasheid met een middenmotor, met hongerige wielkasten, een uitgebouwde carrosserie en plaatwerk van kevlar en glasvezel dat de indruk maakte amper te passen. Dit is niet alleen een coole auto, het is een van de coolste objecten ooit gebouwd.

Lancia is in 2017 geen schim meer van wat het ooit was. Maar vroeger was het een merk met een allure die niet onderdeed voor die van BMW. Niet alleen veranderde de rallywereld in hoog tempo, de 037 had bovendien de lastige taak om de Stratos te vervangen – Lancia’s drievoudig WRC-wereldkampioen met Ferrari-motor. De ontwikkeling werd toevertrouwd aan Abarth, toen reeds een deel van het Fiat-bastion dat grote successen boekte met de 131 sedan in rally’s. Pininfarina werd ingehuurd om ‘m te ontwerpen, Dallara om het chassis te verfijnen en het onderstel af te stellen. Dat was een heilige drie-eenheid Italiaanse automobiele krachten, en een wonder geschiedde.

Laten we het eerst even over de Stradale hebben

Net als die andere uitzinnige Lancia, de Beta Montecarlo, bestond de basis uit een centrale kuip met stalen spaceframes voor en achter. Hij had een ophanging met dubbele wishbones, Brembo-remmen en Kugelfischer-brandstofinjectie.

Z’n supercharged 2,0-liter motor was gebaseerd op die van de 131 Abarth, en was goed voor 205 pk. Aangezien ie maar 1.170 kilo voort te stuwen had, waren z’n prestaties bepaald levendig te noemen. Z’n top was 225 km/u en hij ging van 0 naar 100 km/u in 5,8 seconden. De motor was in de lengte geplaatst in plaats van dwars, en de 037 was voorzien van achterwielaandrijving.

Wedstrijddebuut

In wedstrijdvorm debuteerde ie tijdens de Costa Smeralda in 1982. Aanvankelijk met 280 pk (later werd dat 300, en daarna zelfs 325 pk). Helaas had hij wat opstartproblemen die zelfs coureur Markku Alén niet kon verbloemen, waardoor het seizoen van 1982 slechts de prelude was van de victorie van de 037.

Walter Röhrl, de kampioen van 1982, kwam Alén bij Lancia vergezellen in het seizoen van 1983. De in Martini-kleuren uitgedoste 037 won meteen de openingswedstrijd in Monte Carlo. Later dat jaar ging hij nog vier keer met de overall-winst aan de haal. Audi-rijder Hannu Mikkola versloeg Röhrl in het rijderskampioenschap, maar Lancia was de zegevierende constructeur. Bravo!