Nieuwe auto’s zijn indrukwekkend, maar oude auto’s kun je tenminste nog zelf repareren

‘Als de auto in orde is, ben ik in orde’, zei Jerry Seinfeld ooit over de achtbaan die de oude-autohobby is. Nu vermoed ik dat hij wel een mannetje heeft dat hij kan bellen als een van zijn museumwaardige Porsches plots een lekkage of een gek geluid ontwikkelt. Natuurlijk heeft hij een mannetje. Maar als je meerdere oude auto’s op de weg probeert te houden, meerdere problemen tegelijk voor je kiezen krijgt en geen eeuwig binnenstromende royalty’s hebt van een van ’s werelds meest succesvolle komedieseries… dan moet je soms toch zelf je mannetje zien te staan.

Al voordat ik mijn rijbewijs had, bedacht ik dat het een ontzettend goed idee was om in Amerika een oude auto te kopen. En dat ik die dan ook wel zelf zou kunnen opknappen en onderhouden. Op het prille internet vond ik een kandidaat. Een lokale vriend bekeek en reed ’m, bevond hem goed genoeg en zette hem in South Carolina op de boot. Toen het ding eenmaal op de oprit stond (sorry nog, mam) schroefde ik het deksel van het luchtfilterhuis, keek erin en dacht: nou, dat ziet er goed uit, denk ik.

Waarom klussen als je kunt dagdromen?

Een andere vriend probeerde me de basis van het sleutelen bij te brengen, maar ik bleek er nog niet heel ontvankelijk voor. Ik vond het vooral cool om in mijn eigen klassieker te zitten en te dagdromen over hoe ik er stad en land mee af zou gaan rijden. Toen dat eenmaal kon, ging na een maand de koppelomvormer kapot en ruilde ik hem snel in voor iets dat het wel deed. Wat een oelewappertje.

Inmiddels zijn we nogal wat jaren verder en gaat het er iets anders aan toe. Dat ik best mijn eigen olie kan verversen ontdekte ik lang geleden al, maar ik begon pas met injectoren vervangen, trommelremmen opfrissen en met gruis in m’n ogen startmotoren achter katalysatoren vandaan frummelen toen ik in het eindeloze konijnenhol van de Amerikaanse YouTube-sleutelaars terechtkwam. Junkyard Digs en Vice Grip Garage zijn mijn motivatoren om niet heel lang na te denken over wat er gedaan moet worden, maar verdorie gewoon head-first erin te duiken en pas boven te komen als de olie en het vet je naar adem doen snakken.

YouTube vervangt Netflix

Deze mannen speuren naar auto’s die al in geen 40 jaar asfalt hebben gezien, slepen ze uit de bosjes, krijgen ze ter plekke aan de praat en gaan er dan honderden kilometers mee naar huis rijden. Explodeert er onderweg een wiellager of valt de radiateur eruit? Wie dan leeft, wie dan zorgt – en in de VS is een goed bevoorrade automaterialenzaak nooit ver weg. Mijn Netflix- en HBO-kijklijstjes happen stof, want deze smoezelige avonturen zijn alles wat ik consumeer. Er is hier ondertussen zelfs een van de sloop gered project beland; braaf Nederlands op een opleggertje vervoerd natuurlijk, maar de romantische zweem hangt er toch omheen.

De verzameling nieuwe vaardigheden die ik bij deze online school heb opgestreken is groot, maar werkt toch niet per se kalmerend als er iets misgaat. Toen ik laatst een persauto ging ophalen en mijn oude Pontiac bij aankomst begon te stomen, had ik daarna een onrustige testweek. Bij het inleveren nam ik wat gereedschap en liters koelvloeistof mee, om vervolgens op de parkeerplaats van de importeur (sorry nog, Nissan) de boel weer klaar te maken voor de rit huiswaarts. Als dat dan lukt, voel je je onoverwinnelijk. Maar tot die tijd…

Oude auto’s zijn nog te repareren

Ik typ dit nadat ik een dag bezig ben geweest om mijn meest bejaarde beestje uit z’n winterslaap te halen – net op tijd voor z’n eerste meeting van het seizoen. 62 jaar oud en toch minder wispelturig dan het nieuwere spul, omdat alles zo heerlijk simpel is. Het doet me weer beseffen dat hybride M5’s met een ziljard pk’s en ruimteschiptechnologie misschien leuk zijn, maar uiteindelijk niet zaligmakend. Want wat erop zit kan stuk, en kan ik niet fiksen. En pas als de auto in orde is, ben ik in orde.