Pagani-familie

Reünies met verre neven en nichten kunnen dodelijk saai zijn. Maar als de familie in kwestie alle auto’s omvat die de moderne renaissancemens Horacio Pagani heeft gebouwd, dan verandert dat de zaak volkomen.

Ik bevind me in een Pagani Zonda S en koers met een flink vaartje door landelijk Italië, op weg van Radda in Chianti naar Florence. Achter het stuur zit een kleine man met zilvergrijs haar en een bril. Zijn naam is Horacio Pagani, hij is de gelijknamige eigenaar en creative director van een van de meest bijzondere sportwagenfabrieken ter wereld, en hij lijkt te denken dat zijn vingers de drumstokken van Ringo Starr zijn. Hij tikt op het subtiele, handgemaakte en met crèmekleurig leer afgewerkte stuur terwijl hij ‘I Want to Hold Your Hand’ van The Beatles fluit. Dit had ik niet verwacht.

Achter ons rijden Horacio’s zoons, klanten en vrienden, in een luidruchtige stoet van zijn creaties. Er zit een originele C12 bij, een Zonda F, een roadster-uitvoering daarvan en een uiterst zeldzame Cinque Roadster, die er op een positieve manier heel gewoontjes uitziet in gezelschap van de Zonda HH, waarvan er maar één bestaat. En als klap op de vuurpijl is er een nieuwe Huayra, die linea recta van de Mille Miglia-rally komt (vandaar het geografische spuitwerk).

Dit deel van Toscane beleeft een opzienbarende week. Nog maar veertien dagen geleden lieten 350 Lamborghini’s de druiven van hun ranken trillen toen ze luidruchtig door de Chianti-streek meanderden. En nu doet Pagani hetzelfde. Maar dit is geen ‘mijn-supercars-zijn-luidruchtiger-en-exotischer-dan-die-van-jullie’-saluut aan Sant’Agata. Het is thuiskomen, een mogelijkheid voor Pagani-bezitters, de hele familie Pagani zelf en potentiële klanten van over de hele wereld om samen te komen en van hun auto’s te genieten.

‘Ik hou van alle auto’s’, zegt de baas van Pagani met een brede glimlach terwijl hij me aankijkt. ‘Ferrari, Lamborghini, ik hou allemaal van ze. Maar mijn auto’s zijn anders.’ Het is waar wat hij zegt. Iedereen die Gran Turismo heeft gespeeld, over deze site surft of simpelweg ‘Pagani’ op Google heeft ingetikt, zal weten dat het om iets heel bijzonders gaat. Zijn auto’s hebben een waanzinnige vormgeving, ze voelen heel anders aan en het instrumentarium aan boord bestaat uit kleine juweeltjes. En ze komen allemaal uit de koker van deze gepassioneerde, onverstoorbare man.

Horacio werd geboren in Argentinië, waar hij in zijn jeugd autootjes maakte van balsahout die, als je ze vandaag de dag bekijkt, overduidelijk gemodelleerd waren naar de Porsche 917. Maar hij wilde échte supercars bouwen dus vertrok hij zoals het hoort naar Italië, met in de hand een brief van zijn vriend ‘El Maestro’ – Juan Manuel Fangio – met een aanbeveling voor Lamborghini dat ze deze ontwerper in spe binnen moesten halen. Wat ze deden. In 1987 kwam Horacio aan het hoofd te staan van het nieuw in het leven geroepen Composites Department. Horacio is namelijk Meneer Koolstofvezel. Hij vond diverse productietechnieken uit die nu worden toegepast bij de Airbus A380-vliegtuigen en een aantal specifieke auto’s over de hele wereld. Maar naam maakte hij pas echt met de Lamborghini Countach Evoluzione. Het was de eerste auto die gebruikmaakte van de nieuw ontwikkelde lichtgewicht koolstoftechniek, maar vervolgens vond men bij Lamborghini dat koolstofvezel als productietechniek geen toekomst had – op dat moment, althans. Horacio hield er een andere mening op na en vertrok dus, om zijn eigen auto te bouwen. Een auto die uiteindelijk de Zonda werd.

‘Supercars waren vroegen geen gebruiksauto’s’, stelt Horacio, terwijl zijn voorhoofd diep rimpelt wanneer hij diep nadenkt om te vertalen wat hij probeert te zeggen. ‘Ik wilde een comfortabele en veilige supercar waar je ook normaal in kon rijden.’

Het hele proces begon weliswaar op bescheiden schaal – de Zonda werd gebakken in een kleine autoclaaf die nog steeds in bedrijf is, in een hoekje van de Pagani-fabriek in Modena – maar in de loop der tijd heeft de eerste supercar van Pagani zich bestendig verder ontwikkeld. De afgelopen tien jaar heeft de auto van geen wijken willen weten, en in totaal zijn er 136 van gemaakt. Het prille begin was de C12: een 6,0-liter AMG V12-motor met 389 pk die in een uitzonderlijk, bijna onwerkelijk ontwerp was geplaatst. Er zijn vele aanpassingen geweest, en recentelijk is Pagani weer aan het reanimeren geslagen. We zagen het laatste hoofdstuk van dat alles in de Chianti: de waanzinnige Zonda Revolution – 800 pk, 2,2 miljoen euro en in potentie tot zo’n 15 seconden sneller op de Nürburgring dan de eerste Zonda R, die op zijn beurt in de Groene Hel als eerste racewagen een snelste tijd liet noteren.

De magie van de Zonda gaat verder dan snelheid en rondetijden op de Nordschleife alleen. Met woest gehuil presenteren ze zich op de centrale piazza van Montepulciano. Normaliter is dat een rustig middeleeuws stadje dat geliefd is vanwege zijn slentervriendelijke, autovrije straatjes. Maar een stoet Pagani’s verdringt nu het voetgangersvolk, en deze futuristische supercars vormen een uniek contrast met het decor van de renaissancearchitectuur.

Een stel jochies krijgt de auto’s in het vizier – ze sieren waarschijnlijk hun computerscherm of de muren van hun slaapkamers – en door de aanblik ervan zijn ze dusdanig onder de indruk dat ze hun ogen wijd open sperren, terwijl hun onderkaken naar beneden zakken en bijna van de trappen voor de Santa Maria delle Grazie-kerk rollen. ‘Mamma mia!’ roepen ze in een koor van tekenfilmstemmetjes, terwijl ze naderbij komen en hun vingers over de opzienbarende forensische details laten gaan. ‘Ik had nooit gedacht dat het zo’n enorm succes zou worden’, zegt de baas met een zweempje melancholie in zijn stem. ‘We zijn met niets begonnen, en nu is Pagani Automobili een merk dat over de hele wereld bekend is.’

En het blijft maar groeien. De nieuwe Pagani-hypercar van ruim een miljoen euro, de Huayra, is van een heel andere orde dan de Zonda. Hij gaat uit van Horacio’s overtuiging dat ‘kunst en wetenschap samen zouden moeten gaan, hand in hand’, en dat dan vermenigvuldigd met een factor tien.

Hij bestaat uit 4.700 nieuwe onderdelen, heeft gullwing-portieren, zodat je niet je knieën tot je voorhoofd hoeft op te trekken om in te stappen, is langer, breder en sneller, en hij onthaalt de oren op een geluidsspektakel zoals ik nog nooit heb mogen horen. Net zoals Pagani indertijd revolutionaire technieken aanwendde voor die Countach Evoluzione, zo heeft hij dat ook gedaan in geval van de Huayra, en daarbij de kunst van de materiaalontwikkeling naar een heel nieuw niveau getild. Hij is helemaal van carbotanium – in elkaar verweven stroken koolstofvezel en titanium – in vergelijking waarmee gewoon koolstofvezel niet alleen zwak, maar ook zwaar is.

De onverzadigbare passie voor details is het sleutelingrediënt van de Huayra, en een goede indicator voor het welhaast bezeten niveau van aandacht van HP. Zaken als de 3.000 bouten die allemaal afzonderlijk van een merkteken zijn voorzien, de sleutel in de vorm van de auto die gewalst wordt uit een stuk aluminium, en de weergaloze leren banden waarmee de deuren gesloten wordt. Voor Pagani bestaat ‘goed genoeg’ blijkbaar niet.

Het waarlijk bijzondere wekt ook de waardering van onvoorstelbaar veel ‘high value’ maar ‘low profile’ klanten. Er zijn al twintig Huayra’s afgeleverd, en de orderportefeuille telt er nog eens negentig. Als je er een wilt, dan zal je tot ergens in 2015 moeten wachten. De recessie gaat aan sommigen totaal voorbij.

Natuurlijk zal je in het gewone leven op de openbare weg nooit kunnen genieten van de 370 km/u en de 730 pk van de Huayra zonder met justitie in aanraking te komen. Maar we zijn zojuist in Florence aangekomen, waar de regels van het gewone leven niet van toepassing zijn op een Italiaanse supercar – en al helemaal niet als er sprake is van een hele stoet. Politieauto’s rijden vooruit en vegen de straat schoon, waarbij oude dametjes in Fiat Panda’s de berm in worden gestuurd om plaats te maken voor de Pagani-parade.

Davide Testi, de getatoeëerde eerste testrijder van Pagani, heeft ons een lift gegeven. ‘Deze motor heeft een ongelooflijk koppel’, zegt hij op luchtige toon. Om dat te demonstreren, gaat zijn rechtervoet omlaag. Het vermogen dient zich vrijwel onmiddellijk aan, en een wervelwind van zuigende geluiden, gefluit en geknal van de twinturbo’s overstemt het mechanische geluid van de door AMG afgestelde 6,0-liter V12. Het is niet zo’n aantrekkelijk geluid als het gebrul van de natuurlijk aangezogen V12-Zonda, maar goed. We rijden nu over een brug, over rivier de Arno – zijwaarts.

Wat later slingeren we door de Toscaanse heuvels, waar de onvervalste, ongekende en ongepolijste snelheid van de Huayra wordt ontketend. Hij heeft een betere vermogen-gewichtsverhouding dan een Bugatti Veyron en een lineaire vermogensafgifte met een wel heel lage vertragingsfactor, en daardoor is zijn acceleratie bijna schokkend. De cabine waarin ik me bevind is ruimer dan die van de Zonda, en mijn hoofd wordt tegen de leuning van de zitting gedrukt terwijl de wereld langs me heen flitst. Ik probeer een blik op de kilometerteller te werpen. Die zit aardig in de heel hoge regionen.

Met de medewerking van zijn zonen, Christopher en Leonardo, is Pagani bezig met de uitbreiding van zijn fabriek tot vijf keer zo groot als daarvoor. Het bedrijf is ook bruggenhoofden in Azië aan het opzetten, en voor later dit jaar staat een invasie van de Verenigde Staten op de planning. De Huayra maakt van dit kleine Italiaanse bedrijf een grote speler op de markt van de hypercars.

Zal die groei afbreuk doen aan de magie, het prikkelende en het exotische waar we allemaal zo van zijn gaan houden? Terwijl die vraagt door mijn hoofd schiet, zie ik Horacio, een man die zijn inspiratie vindt in de renaissance – daar hebben we het woord weer – en er vervolgens de toekomst mee vormgeeft, terwijl hij ontspannen op een balustrade leunt en uitkijkt over Florence. En ik denk: waarschijnlijk niet.

De auto’s van Pagani zijn een belichaming van de man zelf: zijn liefde voor The Beatles, Leonardo da Vinci, wetenschap, techniek, materiaalkennis en hoofdbrekende details – en daarnaast nog miljoenen andere, eclectische onderwerpen. Hij is ook degene waar het om draait bij het bedrijf, de auto’s en alles wat ermee te maken heeft. Horacio is Pagani, en dat is de reden waarom zo veel bezitters helemaal hierheen zijn gekomen. Er bestaat geen merk, er bestaat geen man die ook maar in de buurt komt. Daarom is de toekomst van Pagani verzekerd. En daarom worden zijn auto’s ook steeds beter.