De Peugeot 1007 RC is een guilty pleasure

Zo nu en dan komt een ontwerper bij een automerk met een lumineus idee. Een eureka-moment dat leidt tot een trend die alle automerken in de jaren daarna kopiëren. Bijvoorbeeld toen Nissan bedacht een hatchback op hoge poten te zetten en het een crossover te noemen. Of toen BMW een X5 op z’n dak liet kletteren en het resultaat X6 noemde.

Het moment dat Peugeot bedacht een hatchback tussen een pers te zetten en schuifdeuren te monteren, behoort niet tot dat lijstje van goede ideeën die de autobranche vormden. En dat terwijl het een geweldige vondst is. De instap is royaler – makkelijker dan bij een Rolls-Royce Phantom – en geen parkeervak is te krap voor de deur. Wat nou, Falcon-deuren?

Waar ging het mis? Misschien lag het aan de verhoudingen van de Peugeot 1007. Op het wensenlijstje stond smal (want makkelijk te besturen en te parkeren) en hoog (makkelijke instap en veel overzicht). En ja, dan krijg je een soort samengedrukte Peugeot 206 met een grote snor op z’n neus. Door deze proporties schreeuwde de 1007 al direct 65+. Daarnaast was hij veel te zwaar door de deurconstructies en daardoor niet vooruit te fikken, laat staan een bocht om te krijgen.

In al zijn wijsheid besloot Peugeot een sportieve 1007 RC te ontwikkelen, als studiemodel met 140 pk. Twee haaks op elkaar staande eigenschappen. Alsof je van Bingo een drankspel maakt: bloedverdunners en alcohol gaan niet samen. Opoe draagt Asics omdat ze steun bieden, niet omdat ze een marathon gaat lopen. Overigens kwam de productieversie van de 1007 RC er nooit.

Een fantastisch idee dat door zijn uitvoering onherstelbare imagoschade opliep. Een soort heupbreuk voor de coolheid. Als laatste wanhoopsdaad probeerde het merk er toch iets hips en sportiefs van te maken, zonder succes. En dat maakt de Peugeot 1007 RC zo’n enorme guilty pleasure. Je mag ‘m niet cool vinden, maar stiekem kun je niet anders dan ‘m waarderen.