De Peugeot Elixir had de ultieme Franse stationwagen moeten worden

Er lijkt haast geen autofabrikant meer te zijn die géén premiumpretenties heeft. Zelfs degene die heus heel premium zijn, bekijken hun voltooide producten regelmatig met enige twijfel: had het niet misschien ergens toch wat meer chic-de-friemel kunnen zijn?

Neem Peugeot bijvoorbeeld. De Franse autobouwer heeft de afgelopen twintig jaar sporadische, grotendeels onsuccesvolle pogingen gedaan om iets luxueuzers te bouwen dan hun bekende huis-tuin-en-keukenautootjes. Maar stel je voor hoe de firma in 2003 de autoshow in Frankfurt binnen paradeerde met iets dat de Duitse premiummerken in hun eigen achtertuin de zenuwen moest gaan geven.

De Peugeot Elixir was een voorbode

Deze Peugeot Elixir was een vooruitblik op de productie-407, die de lente daarop zou verschijnen. De auto die het gevecht moest aangaan met merken als BMW en Audi, die voor Peugeot een plek in het hart van de markt der medium grote zakenauto’s moest veroveren, die een graag geziene gast op de parkeerplaatsen van fraaie golfbanen moest zijn en boven aan het lijstje van de taxichauffeurs van deze wereld zou staan. Hou eens op met dat gegniffel, daar achterin.

De Peugeot Elixir ziet er wel een beetje kort uit – hij leek niet te kunnen kiezen of ie nou een elegante, traditionele sedan of misschien toch maar een handige, grote, traditionele stationwagen wilde zijn. Voor de uiteindelijke 407 bleek Peugeot ze maar gewoon allebei aan te bieden; de belofte die de gebeeldhouwde achterkant van de Elixir deed, werd dus toch maar niet ingelost.

De voorkant was een heel ander verhaal. We herinneren ons allemaal de periode waarin Peugeots allemaal zo’n opengesperde haaienbek van een grille hadden, en dat begon allemaal met de opgeblazen excessen van de 407. Zeker in combinatie met de enorme overhang aan de voorkant kon het, als ie een hoek om kwam zetten, hele minuten duren voordat je als toeschouwer doorhad dat aan die sinistere open muil zowaar een auto vastzat.

Een luchtig interieur met groot glazen dak

Het interieur van de Peugeot Elixir was geweldig luchtig, dankzij een panoramadak op Imax-formaat en een wit interieur dat al naar de filistijnen zou zijn als je er lichtjes met een kind naar wapperde. Nee, deze auto was als een goed glas rode wijn, puur voor volwassenen. Hij had een 7,0-inch display voor de navigatie en overal geborsteld aluminium. Vervang al die fraaie materialen door goedkope grijze plastics en de Elixir bleek een redelijk waarheidsgetrouwe preview op de productie-407.

Zoals iedereen met enige kennis van de autogeschiedenis weet, zijn grote Franse sedans buiten de grenzen van de ambtenarij van de Franse overheid zelden een succes te noemen. Niemand schijnt ze te willen hebben – de Duitsers pareren de aanval met betrouwbaarheid en de Italianen gooien er gewoon nog een extra portie flair overheen. Malheureusement lijken de Gallische autobouwers louter het monopolie van twijfelachtige elektronica voor zich op te eisen.

De Peugeot 407 bleef tot 2011

Toen de luiken eindelijk dicht gingen voor de 407, in 2011, werd het modellengamma samengevoegd met de grotere 607 en ontstond de 508. Met de tweede-generatie 407 die in 2008 kwam, kreeg Peugeot eindelijk wat het merk ook best toekwam: enige waardering voor hun bijzondere stijl. Maar premium? Nog niet echt. Vooral doorgaan jongens, vooral doorgaan.