Rennsport Reunion is de ultieme meeting voor fans van Porsche

Soms blijkt een zorgvuldig opgebouwd en gekoesterd verwachtingspatroon niets anders te zijn dan een bekrompen vooroordeel in een bewust onopvallende winterjas. Toen we naar een samenkomst van Californische Porsche-enthousiastelingen werden gestuurd, zagen we het al zo’n beetje voor ons: een hoop blanke mannen van middelbare leeftijd met zilvergrijze 911’s, waarschijnlijk tot in het oneindige gepoetst terwijl dat niet eens nodig was, omdat er toch nauwelijks mee gereden werd.

Polo’s, khaki korte broeken en New Balance-sneakers voor dat smart-casual sfeertje, een Porsche-petje dat alleen maar benadrukt dat dit om een weekendhobby gaat, veel te witte gebitten. Een Kever-meeting voor de welgestelden. En toch: als we aankomen bij Porsches Rennsport Reunion VII in Monterey, blijken we er voor 85 procent volkomen naast te zitten. Oh, perfecte tanden in overvloed, maar dit partijtje ter ere van het 75-jarig bestaan van Porsche is beslist niet het ‘kijk mij eens’-patserfestijn dat we hadden verwacht.

Kwijlen gegarandeerd bij de Porsche Rennsport Reunion

Al na een minuut of vijf hangt je onderkaak ergens ter hoogte van je knieën. Dit is in essentie een soort Goodwood Festival of Speed dat geheel wordt bevolkt door Porsche-producten, een Burning Man vol boxermotoren. Een evenement waarop een 959 er nederig en haast gewoontjes uitziet, is al vrij bijzonder, maar een gelegenheid waarbij je op zoek gaat naar de beste kléúr voor een 959 is volkomen bizar.

Memootje voor onszelf: de reimagined 959 SC van Bruce Canepa zou, als wij nog een jongenskamer hadden, onmiddellijk boven het bed worden gehangen. Voor de rij van moderne 911 Cup-auto’s kunnen we nauwelijks tijd vrijmaken, zo interessant is de enorme breedte van het aanbod. Porsche-mensen zijn… eclectisch. Net als de auto’s.

Er staan Rothmans Le Mans 956’s in sigarettenpakjeskleuren naast Brumos 911’s en Kremer 935’s. Klassieke 356’s, aangepast voor race- of stijldoeleinden, staan broederlijk naast hele rijen serieus ogende 914’s. Dat klinkt misschien tegenstrijdig, maar de gekooide, rasperig klinkende 914-raceauto’s zijn allesbehalve de lachertjes die je zou denken. Ze zien eruit alsof ze zijn gemaakt van het aluminiumfolie waarin je Côte d’Or-reep is gewikkeld. Er zijn 550’s en Carrera GT’s, 918’s en een prachtige kleine 609 Carrera 6 uit 1966, die eruitziet als het perfecte tegengif tegen de moderne complexiteit.

Zo’n beetje iedere 911 is aanwezig

En natuurlijk zijn er 911’s – van elk type, kleur, wielkastbreedte en extravagantie van achterspoilers. Lucht en water, luftgekühlt en wassergekühlt. Restomods en racemodificaties, ultrakostbare historische exemplaren al dan niet met RS-badges, maar ook auto’s die dagelijks op hun donder krijgen, met dik een miljoen kilometer op de klok.

Een paar TG-favorieten zijn de Safari 911’s. Sommige volkomen vlekkeloos, alsof ze hagelnieuw zijn, maar er staat ook een modderbruine Targa (de slechtst mogelijke basisauto), opgehoogd en op grote banden, met een koelsysteem dat bij elkaar lijkt te zijn geknutseld uit computerventilatoren en wielkasten die op heuphoogte zijn afgezaagd. Zelfs niet eens op gelijke hoogte; de auto lijkt op een apocalyptische manier in elkaar te zijn gezet, maar hij getuigt van vele glorieuze uren avontuur. Zijn littekens vertellen verhalen over gebruik en misbruik.

Maar daar houdt het niet op bij Rennsport. Als je eenmaal over het eerste overdonderende gevoel van verbijstering heen bent, kun je je innerlijke merkidioot volledig de vrije loop laten. Als je een aan één merk gewijd gospelfestival wilt organiseren, heb je met driekwart eeuw aan bijzonder gevarieerd erfgoed een behoorlijk brede kansel om van te preken. Er zijn viercilinder boxers, zescilinder boxers, V6’en, achtcilinders in boxer- en V-vorm, een twaalfcilinder boxer en zelfs twee- en driecilinder diesels uit de tractoren van Porsche te bewonderen. En dan nemen we het hele moderne spul, van gehybridiseerd tot vol-elektrisch, nog niet eens mee.

Breng oordoppen mee naar de Porsche Rennsport Reunion

Het nieuwste blaadje aan de 911-boom, de GT3 R rennsport (expres zonder hoofdletter R), brult langs op weg naar de pit­straat voor wat demonstratierondjes, alle 140 decibellen ongemuilkorfd. Hij is heel, heel erg luid. De van restricties ontdane 4,2-liter boxer produceert niet minder dan 620 pk – in plaats van de 565 pk van de GT3 R – en draait tot maximaal 9.400 toeren per minuut.

Er worden er maar 77 van gemaakt en ze zijn allemaal alweer uitverkocht. Alleen de motorkap en het dak zijn gelijk aan die van de GT3 R. De achtervleugel is werkelijk enorm en doet denken aan de 935/77 Brumos Porsche die meereed in de 24-uursrace van Daytona in 1978. Met een beetje fantasie misschien, maar de referentie is er wel degelijk.

De Mission X is er ook, die vooruitblik op de toekomst van Porsche-hypercars. Hij staat met zijn vier e-motoren en zo’n 1.500 pk te lonken in een pitbox. Waar je ook kijkt, zie je lachende gezichten en onvoorstelbare auto’s. We staan even op een kruising en er komen, even gemoedelijk als tussen neus en lippen door, heuse eenhoorns voorbij.

Op iedere hoek is verbazing niet te vermijden

Een lid van de Porsche-familie rijdt naar het circuit in de allereerste Porsche ooit – een 356 Roadster, een auto die normaal gesproken ergens achter slot en grendel in een museum met strikte klimaatcontrole staat en die meer waard is dan al onze zielen bij elkaar. Een Kremer 935, wiens kleine afgezant verantwoordelijk was voor het feit dat ze bij Tamiya ooit autootjes gingen bouwen, hoest en kucht als ie staat te wachten tot een geheel standaard maar tot in de perfectie gerestaureerd exemplaar van een 968 gepasseerd is. Een Carrera GT zeilt voorbij en er is eigenlijk niemand die het doorheeft. Je weet werkelijk niet waar je moet kijken.

Maar ondanks al het metaal dat je aandacht trekt, zijn het de mensen waar het echt om draait. De sfeer is vriendelijk, open en verwelkomend, de wederzijdse waardering is groot. De coureurs mengen zich naadloos met het publiek en er is geen hiërarchie qua Porscheheid – iedereen lijkt het hier enorm naar zijn zin te hebben en kan machines van dichtbij bekijken die je hooguit een keer op tv of in een internetvideo ziet langskomen.

Je wilt niet dom overkomen

Dit soort shows, dat draait om één merk, kan iets heel beangstigends zijn. Je hebt er van die mensen die echt álles van het merk weten, en met alles bedoelen we dan de kneepjes van de productie tussen modeljaren in die alleen bekend zijn bij de psychiater van iemand die toen de bekleding verzorgde. Een doodnormale enthousiasteling zou daartussen kunnen worden weggezet als een wannabe, een sneuneus of een dilettant.

Maar op de Reunion ontmoet je mensen als Chad en zijn zoon London, eigenaren van een op een Baja-achtige manier verhoogde race-Cayenne. Hij heeft reservewielen in de kofferbak en een interieur dat is gemodelleerd naar de juweelachtige texturen van met de hand geweven Mexicaanse dekens. De twee zijn niet bepaald de gebruikelijke, gepolijste Porsche-adepten. Ze zijn veel, veel cooler dan dat; het zijn de buitenbeentjes die boven alles de engineering en prestaties van het merk waarderen. ‘Plus, Porsches zijn gewoon… sexy’, zegt Chad met het soort simpele eerlijkheid dat geen pretentieus antwoord nodig heeft. Hij weet gewoon wat goed is.

En dan is er Mark Donahue, die een geweldig verhaal vertelt over het rijden met precies de 917/30 Can-Am-auto waarmee wijlen zijn vader racete. Over de druk van het publiek, de woestheid waarmee alle prestaties worden geleverd en de aangrijpende realisering dat ‘dit is wat mijn vader altijd zag en ervoer’. Het soort verbinding dat je niet kunt kopen, dat volstrekt uniek is.

Hopelijk is de Porsche goed verzekerd

En tussen dit alles rijden complete fortuinen rond over het circuit, vlak langs de andere eindeloze hoeveelheden miljoenen aan grootheden uit de Porsche-geschiedenis. Je zou denken dat de ‘demonstratierondjes’ op een vrij rustig tempo worden gereden, maar kennelijk heeft niemand dat ook even aan de coureurs verteld.

Ze rossen de auto’s blijmoedig rondje na rondje over Laguna Seca. Er komt er af en toe een naar binnen na wat ongewenst contact met de vangrails. Er wordt snel wat opgelapt, rollen ducttape worden in het rond geslingerd en hup: terug de baan op, jij. Raceteams doen racedingen, wie de patiënt ook is.

Bijna drie dagen later is de verveling nog altijd niet ingetreden. Dan moet er toch iets bijzonders aan de hand zijn. Als je een verjaardagsfeestje organiseert, laat je de genodigden niet door de ramen van je huis naar binnen kijken. Ze mogen binnenkomen. En dat is wat Porsche hier doet: het betrekt de fans bij het hele gebeuren.

De mensen die de auto’s kopen, die de auto’s gebruiken en ermee racen. Het inspireert de volgende generatie door de vorige te eren, eer te betonen aan een rijke historie die diep, gevarieerd en levendig is. Dit is de perfecte manier om een verjaardag te vieren. En als we de kans krijgen, zijn we er ook bij in 2028, als Porsche 80 wordt.