Radical SR3 SL

Hij mag de straat op, met de nadruk op mag. Want eigenlijk is het gekkenwerk om met deze duivel op stap te gaan. Maar oh, wat is ie verslavend.

 

De Radical SR3 SL is een opeenstapeling van absurditeiten. Alleen al dat hij bestaat is een wonder. Ten tweede is dat ik er in de bittere winterkou mee rijd gekkenwerk. Op de grond ligt natte sneeuw, de auto staat op circuitbanden. Ook al zo stupide: het is nauwelijks mogelijk om over een minder strak geplaveide weg te rijden zonder met de bodem het wegdek te raken. Een verkeersdrempel kan desastreuze gevolgen voor de constructie hebben. Op mijn rit word ik zo door elkaar geslingerd dat een plaspauze langs de weg noodzakelijk is. Sta ik daar met mijn helm nog op een plasje te doen. Wat zullen de passanten hebben gedacht.

 

De letters SL in de typeaanduiding staan voor Street Legal, waarmee Radical aangeeft dat het een (klein) puntje van de taart die nu verdeeld wordt door Ariel, KTM en Caterham wil wegsnoepen. Of Joop Donkervoort zich zorgen maakt, is niet bekend.

 

Om eerlijk te zijn is dit niet de eerste Radical die straatlegaal is. Op andere modellen was het al mogelijk om een pakket te laten monteren waardoor een circuitauto ineens de openbare weg op mag. Zo’n pakket beperkte zich meestal tot iets als een mistlamp op de achterkant. Deze SR3 is echter ontwikkeld met de weg als doel.

 

Hij verschilt dan ook danig van de SR3 RS die we eerder al eens reden. Die had een 1,5-liter motorfietsblok aan boord dat pas bij 10.000 tpm buiten adem raakte. In de SL-versie zit een 2,0-liter EcoBoost-blok van Ford. Het is de 240-pk variant, die straks ook in de Focus ST zit. Hij is iets kalmer, want bij 8.000 tpm is de koek echt op. De zonnige kant is dat het maximale koppel twee keer zo hoog is en al vele malen eerder op zijn top is.

 

De achterspoiler is de eenvoudigste manier om de SL van de RS te onderscheiden. Deze is verkleind om te voorkomen dat onschuldige fietsers of argeloze wandelaars gespietst worden. Ook zijn er fatsoenlijke, elektrisch verstelbare buitenspiegels, een heuse handrem en eenvoudiger harnasgordels gemonteerd. Tip: trek ze strak aan, want de stoelen bieden minder steun dan je op het eerste gezicht verwacht. Voor het starten heb je geen speciale cursus nodig, dat gebeurt gewoon met een sleutel en een startknop. De motor slaat aan als elk ander Ford-blokje.

 

 

Een blik naar voren verraadt dat je in een pure sportauto zit. Het stuurtje is piepklein, het instrumentarium is even imposant als onbegrijpelijk en elke mogelijkheid om je te wapenen tegen de elementen kun je vergeten. De kachel is niet meer dan een ventilatortje met een verwarmingselementje. Ik heb er weinig van gemerkt. Niet alleen vanwege de kou maar ook omdat je, als het eenmaal rolt, geen aandacht meer hebt voor zoiets onbelangrijks als bevriezende handen. Elk beetje concentratie in je lijf heb je hard nodig om de Radical op de weg te houden.

 

De SR3 SL rijdt als een op hol geslagen vlieg. Hij stuitert, hobbelt, zigzagt en vliegt over de weg. Elk puistje, steentje of groefje in de weg betekent een totale koerswijziging. Je kunt de term communicatief gebruiken, maar ik kan je zeggen dat dat heel erg zacht is uitgedrukt. Het is minder spannend om je vingers in het stopcontact te stoppen dan deze auto te dirigeren.

 

 

Het punt is dat de Radical SR3 je niet geselt met een onbehouwen rijgedrag, maar je hebt simpelweg geen tijd om te corrigeren. De reacties op de weg zijn zo direct dat de wielophanging het probleem al heeft opgelost als jij je nog zit te bedenken wat de beste ingreep is. De kans op een averechtse reactie van de bestuurder is sterk aanwezig. Remmen, gas geven of sturen kan eindigen in een crash.

 

De beste aanpak is om de auto het werk te laten doen en te hopen dat je veilig en wel op een glad wegdek terecht komt. Dan keert de relatieve rust terug in de cockpit. Als je op die manier rijdt, heb je een brok dynamiet in handen. De motor nodigt enorm uit. Tijdens het rijden heb je het idee dat er iemand onder het dashboard op een verkouden trompet zit te blazen of dat de wel-aanwezige-maar-niet-merkbare ventilator is getransformeerd tot een ministraalmotor. Als het gaspedaal op en neer gaat, hoor je een kakofonie van sissen, zuigen, gorgelen en blazen. Geef je plankgas, dan trilt de auto als één grote tintelende spier, de turbo’s huilen het uit als de SR3 vooruit stuift.

 

Hij moet sneller zijn dan de RS. Het is zeker eenvoudiger om op snelheid te komen – het gevolg van de grote hoeveelheden koppel die over de breedte van het toerenbereik aanwezig zijn. Je kunt ‘m gerust in de zesde versnelling zetten, want in elke lagere versnelling heb je bij elk extra zuchtje gas vrachtwagenladingen wielspin. Corrigeren leidt alleen maar tot vervelende bijwerkingen en dat is niet goed voor de zenuwen.

 

 

Als het je op een of andere manier lukt om de geest helder te houden, dan is de SR3 SL ontiegelijk snel. Een purist zal zijn vraagtekens zetten bij een turbomotor in een vlijmscherpe auto als deze. Een turbogat, wat je altijd hebt, kan vervelend zijn. Voor mindere goden is dat gat aanzienlijk minder relevant, temeer daar het eenvoudig op te lossen is door de motor (met je rechtervoet) op toeren te houden als je (met je linkervoet) remt. Dit klinkt misschien als een techniek die alleen The Stig beheerst, maar in een auto als deze wordt het al snel een automatisme.

 

Er is een koppeling aanwezig, maar die heb je alleen nodig om vanuit stilstand weg te komen. Ben je eenmaal op stoom, dan is een rukje aan de flippers voldoende om op of terug te schakelen. De wisseling tussen de versnellingen neemt 0,08 seconden in beslag en daarmee is hij zo gretig als een dsg. Gas geven doe je met rechts, remmen met links, schakelen met je vingertoppen, sturen met je polsen en met de rug van je hand houd je het vizier van je helm schoon. Zo simpel is het.

 

Als je er eenmaal wat meer vertrouwd mee raakt, heb je minder het idee dat je op een rodeostier zit. Eerder ben je met een woeste dans bezig. Dat de Radical daarbij leidt, staat buiten kijf. De abnormaal directe besturing boezemt vertrouwen in, de tractie is ongelooflijk, zeker als je je bedenkt dat de veerweg niet langer is dan een millimeter. Je wordt moediger, mits je je bewegingen subtiel, zelfverzekerd en scherp houdt. Dat is niet makkelijk als de auto tekeer gaat als een bezetene.

 

Is de Radical SR3 SL intimiderend? Ja. Maar tegelijkertijd kun je ‘m beter in de hand houden dan ooit. Behandel de SR3 met respect en je zult al snel vriendjes worden. Maar vermijd een winterse stoeipartij. Dat is echt gekkenwerk.

 

16/20

 

0-100 km/u: 3,4 s

Top: 260 km/u

Verbruik: 10,0 l/100 km

Motor: 1.999 cc, viercilinder turbo benzine

Aandrijving: achter

Vermogen: 240 pk

Koppel: 360 Nm

GewichtL 725 kg

CO2: 225 g/km

 

NL: n.n.b.

BE: n.n.b.

 

De best rijdende Radical ooit. Maar dat zegt niet zoveel. Verslavend, beangstigend en totaal ongeschikt om ’s winters mee te rijden. Heerlijke auto