Richard in de Pagani Huayra

Superieure prestaties en een verbluffend uiterlijk: er was eigenlijk maar één mededinger in de categorie 'Hypercar van het Jaar 2012'.

door Richard Hammond

Onze Hypercar van het Jaar zal weinig revolutionairs bijdragen aan persoonlijk transport zoals we dat kennen, zal niet de autosport herijken noch verrijken, noch zal ie de dreigende energiecrisis het hoofd bieden. Helemaal niets van dat alles.

Hij zal niet erg zuinig zijn, gemaakt worden in een zeer beperkte oplage, en met z’n prijs van dik een miljoen euro – meer dan het dubbele van een Lamborghini Aventador – gekocht worden door weinig maar erg rijke mensen die de exquisiete kwaliteiten kunnen genieten, zodat ie voor de rest van de mensheid even zeldzaam zal zijn als de eenhoorn. Daar is ie: de Pagani Huayra – en wellicht is de eenhoorn nog niet zo’n slechte vergelijking voor ‘m.

Je struint over de site van TopGear, dus je bent waarschijnlijk wel op de hoogte van het verhaal achter Pagani: van de start als een klein supercar-fabriekje dat zich vestigde naast de beroemde merken in Italië tot de lancering van de eerste Zonda aan een verbijsterde wereld, in 1999.

In iets meer dan een decennium heeft Pagani naam gemaakt als een haast mythische maker van fantastische machines wier prestaties, prijzen, uiterlijk en het simpele feit dat het bestaat dromers, autofreaks, miljardairs, playboys en jochies van acht in de ban houdt.

Misschien worden posters in slaapkamers te vaak aangehaald als barometers voor de populariteit van supercars. Toch ga ik dat ook doen. Een van de redacteuren van TopGear Magazine groeide op met een poster van een Lamborghini Countach aan zijn muur. Ik ook. Zijn zoon heeft nu een poster van een Pagani Zonda aan diens muur. Ik ook. Ik verzin dit niet. Ik ben 42 jaar oud, heb twee kinderen, een hypotheek, en wallen onder mijn ogen zo groot als koffiepads, maar ik heb een poster van een supercar aan mijn muur. En niet zo maar een poster.

Mijn poster is bijzonder groot en een beetje verkreukeld doordat ik ‘m in een tas naar huis transporteerde, maar erop staat een schitterend uitgevoerde potloodtekening van een designschets van een Pagani Zonda, gemaakt door Horacio Pagani. De handtekening van de man zelf staat eronder.

Die paar woorden zeggen veel: ‘de man zelf’. Hier volgt wat Horacio Pagani te zeggen heeft over de – binnenkort niet meer te koop zijnde – Zonda; het is de eerste alinea van zijn ode. Hij geeft ons alleen de hoofdlijnen, de belangrijkste zaken die je moeten weten over die auto van een miljoen. ‘Zoals bij een passionele minnaar, komt de melodieuze prestatie vanuit de motor en groeit langzaam uit tot een fascinerend en duizelingwekkend crescendo, totdat helderblauwe vlammen uit ‘m spuiten’. Ja: ‘spuiten’, hij zegt echt dat de vlammen eruit spuiten.

Vergelijk dat nou eens met de beschrijving op de Lamborghini-website waar de Aventador aan het publiek wordt voorgesteld. ‘Hij gaat veel verder dan wat voorheen voor mogelijk werd gehouden, en dat is evenzeer deel van ons merk als onze principiële beginselen: geen compromissen, extreem, Italiaans.’ Merk? Principiële beginselen?

'Op ons circuit ging het tractiecontrolelampje een paar keer aan, om me te laten weten dat de machine trachtte de achterwielen niet te laten spinnen. In z’n zes'

Aan de ene kant hebben we dus een daadwerkelijk levende man, de man wiens naam op het product staat, die trots is op de manier waarop zijn auto vermogen levert en blauwe vlammen spuit, en aan de andere kant wordt ons de les gelezen over de principiële beginselen van een merk. Ik wil helemaal geen PowerPoint-presentatie, ik wil dat mijn broek in de fik vliegt van opwinding. Dat is waarom er een Pagani-poster aan mijn muur hangt, ondanks dat ik de kans klein acht dat de daadwerkelijke auto ooit in mijn garage zal staan.

Ik wil dat de Hypercar van het Jaar ons magie brengt, en mystiek en de mythe van een eenhoorn: hij moet gemaakt zijn van het materiaal waarvan dromen en fantasie zijn gemaakt. En als dat zo is, als dat mijn voorwaarden zijn, dan kan alleen de Pagani Huayra de winnaar zijn. Dit is de langverwachte vervanger van de Zonda. Hij werd lang verwacht, maar is dan uiteindelijk toch gekomen: hij werd bedacht in 2003, en werd pas tien jaar later realiteit. Ik stel me zo voor dat eenhoorns exceptioneel lange incubatietijden hebben.

Destijds, in 2003, kreeg Pagani het idee dat de Zonda z’n beste tijd wel zo’n beetje gehad had. Hij wilde ‘m vervangen door iets heel anders, waarbij maar één ding hetzelfde zou moeten blijven als in de Zonda: de slimme truc die pure wetenschap verbindt met passionele, automobiele kunst.

De Zonda verdween echter niet zomaar van het toneel. Terwijl Pagani’s verbeeldingskracht aan de slag ging met de Huayra, maakte zijn bedrijf achtereenvolgens de Zonda Roadster S, de Zonda F, de Zonda R, de Zonda Cinque en de Zonda Tricolore. Nu is ie er dan uiteindelijk – pas toen Pagani vond dat ie echt áf was – en wordt de Huayra uit de werkplaats gereden, vernoemd naar de Zuid-Amerikaanse God van de wind, om te benadrukken hoe veel aandacht er is besteed aan aerodynamica en dat soort zaken.

Hij is langer en breder en krachtiger dan de Zonda en wordt aangedreven door een speciaal ontworpen AMG V12 die dik 740 pk levert. Z’n koppel is evenwel nog veel schokkender: hij heeft 999 Nm. Belangrijk is dat ie uiteindelijk niet zo gek ver van de Zonda afstaat. De vooruitgang heeft ‘m niet z’n identiteit gekost. Sommigen zouden hebben kunnen voorspellen dat dit jonge, startende supercarbedrijf, vol van jeugdige uitbundigheid en opwinding, bouwend aan idiote supercars als de kleine buurman van Ferrari en Lamborghini, te zelfverzekerd zou zijn geworden, en te bedrijfsmatig, nadat hun eerste auto zo’n monumentale hit werd. En dat hun tweede auto dus wat verstandiger zou worden, getemd als de Audi-achtige Lamborghini. Maar nee, gewoon nee. Het ding is gewoon weer knettergek.

Het interieur is een fantasie van leer en gebeeldhouwd chroom; als Kapitein Nemo samen zou hebben gewerkt met een stijlvolle SM-meesteres aan het ontwerp voor de Nautilus, dan zou die er precies zo hebben uitgezien. Dit is geen cockpit vol blingbling, dit is kinky kunst. Kunst, eh, spuit uit alle openingen van de Huayra; de carrosserie, nog steeds met de cabine vooraan, wil er duidelijk voor gaan, en is gelikter en ronder dan die van de Zonda, met aerodynamische kleppen in de hoeken, klaar om uit te klappen en samen te werken met de actieve ophanging om de auto veilig en stabiel door bochten te loodsen. Het is ’s werelds eerste auto die helemaal is gemaakt van carbotanium: een composietmateriaal dat bestaat uit koolstofvezel en titanium. Het resultaat is een auto die lichter is dan een auto van koolstofvezel zou zijn geweest, stijver ook dan een auto van koolstofvezel, maar in tegenstelling tot een auto van koolstofvezel spat ie niet uit elkaar als je een aanrijding hebt. Toch kan ik me niet helemaal onttrekken aan de idee dat Pagani dat spul toch vooral heeft gekozen vanwege de naam ‘carbotanium’. Het klinkt ongelooflijk futuristisch, en futuristisch is altijd goed.

De motor is speciaal voor de Huayra ontworpen door AMG, dat alle motoren voor Pagani heeft gebouwd. Er is vooral veel werk gaan zitten in een poging een zo vlak mogelijke koppelkromme te bewerkstelligen, dus zonder dat de twinturbo V12 een gaatje laat vallen, en dat heeft geresulteerd in een zo lineaire vermogensopbouw dat ik het alleen maar schokkend kan noemen: het is volstrekt primair, op een intuïtief niveau. Op ons circuit ging het tractiecontrolelampje een paar keer aan, om me te laten weten dat de machine trachtte de achterwielen niet te laten spinnen, en dat ik in een rechte lijn reed. In z’n zes.

Hij heeft een betere vermogens-gewichtsratio dan een Bugatti Veyron, maar al het vermogen gaat naar de achterwielen. En dat vind ik nou echt geweldig aan ‘m. Het herinnert me eraan dat ie ondanks z’n prijs, de uitbundige materialen en de actieve aerodynamica, echt een stukje uitgelezen, prachtige, knettergekke kunst is.

Ik moet nogmaals hetzelfde punt maken over de Huayra. Hij wordt aangedreven door de passie van een man. Om zijn droom waar te maken, heeft hij zich omringd met de beste designers en partners die er op aarde rondlopen. En toch is de auto iets dat rechtstreeks uit zijn hoofd op de posters in onze slaapkamers is terechtgekomen – en dat jammer genoeg nooit in onze garages zal komen te staan. Wat hij heeft gedaan, is ons verblijden met zijn eigen, levende, ademende eenhoorn, en dat maakt dit, althans voor mij, een heel, heel speciale auto.