Rory Reid: Waarom we afscheid van de V8 moeten nemen

Ik ben sinds een paar maanden de trotse eigenaar van een Ford Mustang Convertible met een V8 onder de kap. Ik heb ’m gekocht omdat hij – raar maar waar – voldeed aan alle eisen die ik aan een auto stel (vier zitplaatsen, Isofix, luidruchtig) en omdat ik de tijdloze en waardige atmosferische V8 de eer wil bewijzen die ’m toekomt, nu dat nog kan.

Maandenlang zwolg ik in de moeiteloze wijze waarop hij met koppel smijt en in z’n sensuele geluid, en ik was helemaal klaar om van ’m te blijven houden. Tot ik erachter kwam dat de wegenbelasting, die in het VK mede is gebaseerd op uitstoot en nieuwprijs, me 555 pond (zo’n 625 euro) zal gaan kosten. Het zal je niet verbazen dat ik ’m nu in brand wil steken en een ravijn in wil duwen.

Ik kan ermee leven dat hij niet erg zuinig met benzine is. Ik kan ermee leven dat de koppeling erg zwaar is, waardoor mijn linkerbeen nu een eigen sixpack heeft. En ik kan leven met de nogal kleine benzinetank, waardoor de actieradius ongeveer hetzelfde is als die van een Nissan Leaf. Maar 625 euro aan wegenbelasting? Ik heb hele auto’s gekocht voor minder geld.

Ondergang van de V8

Dan mag het inderdaad geen verwondering wekken dat V8-motoren, met name de varianten die zonder hulp van turbo’s of superchargers ademen, de aftocht aan het blazen zijn. Hun minachting voor moeder natuur betekent dat turbomotoren de toekomst hebben, en er is geen weg terug.

De bittere en harde waarheid is dat vrijwel niemand in Europa nog natuurlijk ademende V8’en koopt, en vrijwel niemand ze nog maakt – behalve dan Ford, Lexus (in de LC 500) en Maserati (in de GranTurismo, maar dat duurt niet lang meer). De V8 is een gepasseerd station. Iedereen is druk bezig met kleinere motoren, en iedereen omarmt de een of de andere combinatie van turbo’s, diesel, of elektra.

Niet het einde van de wereld

Maar weet je wat? Er zijn – geloof het of niet – ergere zaken op de wereld. Ik sta er zo in: als het gebeurt, als de V8’en uitsterven, dan is dat maar zo. En dat zeg ik als trots en volwaardig lid van de #stanggang. Oh jazeker, dat bestaat.

Eerlijk is eerlijk: ik heb zelfs overwogen om dat hele natuurlijke ademen vaarwel te zeggen en een supercharger op de mijne te zetten – iedereen met een gemodificeerde Mustang heeft weleens met dat idee geflirt. In de toekomst zou ik zelfs zomaar kunnen opteren voor een hybride Mustang – als Ford die in 2020 introduceert, wil ik graag de eerste zijn om er een te kopen.

Want waarom niet? Compressors en elektrificatie verbeteren de acceleratie – alleen mensen met een wel erg nostalgische roze bril op twijfelen daaraan – en zorgen voor aanzienlijk lagere wegenbelasting. Ik trek echter wel een grens, en die ligt bij de Mustang EcoBoost. Het leven is te kort voor vier cilinders.

We moeten dingen loslaten

Uiteindelijk zijn de voornaamste redenen om je te blijven vastklampen aan natuurlijk ademende V8-motoren louter nostalgie, koppigheid of dat je vader de directeur is van Shell. De realiteit is dat we sommige dingen in het leven zullen moeten loslaten omdat ze simpelweg te absurd zijn om nog te passen in onze moderne levens.

Bijvoorbeeld: ik wil een pick-up. Ik zou zo’n lowrider willen als Snoop Doggy Dogg had, zodat ik ’m bij tijd en wijle met alle vier de wielen een meter de lucht in zou kunnen laten springen terwijl een vriend en ik er een springtouw onderdoor zwieren. Ik wil een Corvette uit 1969, omdat dat de auto was waarin de eerste astronauten reden. Ik wil een hanenkam.

Maar ik realiseer me dat sommige dingen alleen in theorie een goed idee zijn, en dat welbeschouwd het kopen van mijn Mustang misschien niet het beste idee is geweest dat ik ooit in mijn leven heb gehad. Begrijp me niet verkeerd – ik ga ’m voorlopig echt niet verkopen, maar als hij op een dag niet meer op mijn oprit staat, zoekt mijn hart verder.

Ik zal altijd graag een rondje rijden met een oudere V8, maar wat betreft nieuwe auto’s moet ik erkennen dat de dikke, begerenswaardige, atmosferische V8 aan zijn zwanenzang is begonnen. En hoewel het wellicht vreemd klinkt: daar heb ik vrede mee.