Stelling: automerken moeten stoppen met alles te delen

Het is opvallend hoe geobsedeerd we zijn door merken. Veel van ons verkiezen het ene logo met fanatisme boven een ander logo, en zijn zo toegewijd aan specifieke badges dat we neigen te vergeten dat de auto’s erachter soms niet helemaal zijn wat ze lijken. Het is treurig maar waar: de auto in je garage, of de auto die je zou willen hebben, is vaak goeddeels identiek aan andere modellen. Modellen die je misschien geen blik waardig gunt.

Een voorbeeld: mensen op Twitter zijn helemaal losgegaan op de nieuwe pick-up van Mercedes, de X-klasse. Mercedes werd geprezen vanwege deze dappere stap in de wereld van de gebruiksvoertuigen. Nou: niet alleen vind ik het een ouderwets concept, het is vanuit het perspectief van de consument ook een beetje twijfelachtig.

Want de X-klasse is een…

Dat zeg ik omdat deze nieuwe Mercedes eigenlijk helemaal geen Mercedes is. En nieuw is ie ook al niet. Onder de driepuntige ster op de kap, de aangepaste ophanging en al z’n leer, is ie helemaal gebaseerd op de huidige Nissan Navara, die zelf weer de tweelingbroer is van de Renault Alaskan.

Mercedes is natuurlijk niet het enige autobedrijf dat aan het – gechargeerd gesteld – plakken van badges doet. Subaru en Toyota besloten dat er genoeg trouw voor beide merken bestond om samen een duo precies dezelfde sportwagens te produceren, omdat er daar genoeg van zouden kunnen worden verkocht aan hun respectievelijke fans. Dat klopte.

De Volkswagen Groep

De VW Groep haalde met een hengel drie vissen binnen: de VW Up, de Skoda Citigo en de Seat Mii – helemaal identiek, op de lampen, de grilles, de badges en de lijnen op de flanken na. Toch wordt elk lid van dat trio aan de man gebracht vanwege de respectievelijke geloofsbrieven van het merk in kwestie – kwaliteit, bruikbaarheid en sportiviteit. Kijken we over onze schouders, dan zien we nog veel amusantere voorbeelden van dit knippen, plakken en klonen. De vierde generatie Ford Fiesta was ook verkrijgbaar als Mazda 121. De Rover 200 en 400 waren in essentie hetzelfde als de Honda Concerto. Hetzelfde geldt voor de eerste Ford Galaxy en VW Sharan.

Het product van een ander in jouw eigen jasje hijsen, is zo oud als de Bijbel, en als er een in massa geproduceerde auto bestaat die geen onderdelen deelt met op zijn minst één andere auto, dan ben ik daar niet van op de hoogte. De nieuwe Rolls-Royce Phantom? Nou nee, zelfs die deelt z’n aluminium delen met de aankomende SUV van Rolls, de Cullinan.

En de resultaten?

Vaak zijn de resultaten best prima, vooral als je geen idee hebt dat je Audi A3 van ruim 30 mille in feite een Skoda Octavia van twintig mille is. Maar het gaat mis wanneer de ‘premium’merken een auto opdoffen die eigenlijk ooit een knalaanbieding moest zijn. Als ik de hoofdprijs betaal voor een Mercedes, BMW of Audi, wil ik dat ik een origineel en authentiek product koop, een auto die door dat specifieke merk vanaf een leeg vel papier is ontworpen. Stel je toch eens voor dat Aston Martin haar badge op zoiets prozaïsch zou plakken als een Toyota iQ. Oh, wacht even.

Er komen natuurlijk goede zaken voort uit dit delen. Het reduceert de kosten, versnelt de ontwikkeling en schenkt ons meer interessante varianten op een thema, varianten die anders nooit hadden kunnen bestaan. Toch houd ik mijn twijfels. Uiteraard is het goed voor de winstgevendheid van de samenwerkende bedrijven, maar het knabbelt aan de creativiteit en leidt tot een grote-stappen-snel-thuis-aanpak, zelfs bij de meest ‘exotische’ auto’s.

Lamborghini en Audi

Misschien ligt het aan mij, maar de wetenschap dat de Audi R8 V10 Plus dezelfde motor en bak heeft en in dezelfde 3,4 seconden van 0 naar 100 km/u accelereert als de Lamborghini Huracán – zelfs al komen ze voort uit heel andere filosofieën – haalt de glans van beide auto’s af. Je zult nooit een Ferrari-platform onder andermans auto vinden.

Ik denk weleens dat we afstevenen op een situatie, over een paar decennia, waarin het enige verschil tussen alle auto’s nog wordt gemaakt door de schil die hun geoliede delen bedekt. De passie die je voelt voor een specifieke auto bestaat dan louter nog op basis van je voorkeur voor een bepaald model, of vanwege het logo op de neus.

Ik zou liever zien dat iedere fabrikant, afgezien van de onderdelen die ze uitwisselen, een meer individuele aanpak zou hanteren en zelf oplossingen voor een probleem bedenkt, zelfs als die niet altijd goed uitpakken. Neem wat risico. Doe het zelf. Sla de plank eens mis, dan is het tenminste je eigen fout.