Toyota C-HR 2.0 Hybrid Bi-Tone

Echt: als we nog één keer horen dat Toyota-baas Akio Toyoda ‘no more boring cars’ uit zijn fabriek wenste te zien rollen, gaan we gillen. Eerste regel van het persbericht over de nieuwe C-HR: ‘Toyota President Akio Toyoda daagde designers en engineers uit om “no more boring cars” te bouwen.’

Het gaat wel weer, dank je. Nou kun je van de Toyota C-HR een hoop beweren, maar niet dat het een saaie auto is. Zeker, je kunt hem foeilelijk vinden, of juist lekker gek, maar een tussenweg is er niet. Dat juichen wij, in het kader van de diversificatie van het vaderlandse wagenpark, sowieso van harte toe.

Het ‘nieuwe’ in ‘nieuwe Toyota C-HR’ kun je gerust met een handje grofkorrelig zeezout nemen. Het model is pas sinds 2016 te koop, dus dit is een update. Wel een medium-stevige trouwens. Uiteraard zijn de standaard ingrediënten toegepast. Andere koplampen en dagrijverlichting dus (full-led), en andere achterlichten (eveneens led, en visueel verbonden door een ‘pianozwarte’ spoiler). Het zijn wijzigingen die zelfs door Toyota subtiel worden genoemd – dat zegt wat. De rest bleef bij het oude, helaas inclusief de werkelijk enorme, morsdode hoeken die de ‘coupé-styling’ nu eenmaal oplevert.

Binnenin de nieuwe Toyota C-HR

Ook binnenin gaat het om details. Er is meer zachte, prettiger aanvoelende kunststof gebruikt en de stoelen hebben meer profiel gekregen. Hij zit inderdaad fijner, al was het (details…) leuk geweest als het stuur wat verder naar je toe getrokken had kunnen worden. Het multimediasysteem is vernieuwd en kan nu bijvoorbeeld overweg met Apple CarPlay en zijn Android-vriendje. Het werkt prima, al komen de shortcut-knopjes aan weerszijden van het scherm een beetje Halfords over. Oh, en een navigatiesysteem dat middenin een 50 minuten durende file hardnekkig blijft beweren dat er geen filevertraging te verwachten is, is al met al weinig geloofwaardig.

Een belangrijk kritiekpunt op de vorige C-HR was dat hij wel redelijk sportief was qua onderstel en besturing, maar zeker niet qua aandrijflijn. Met maximaal 122 pk bij een gewicht van 1.400 kilo breek je nu eenmaal weinig potten. Gelukkig kun je nu ook kiezen voor de frivolere krachtcentrale uit bijvoorbeeld de Corolla. De Toyota C-HR 2.0 Hybrid koppelt een 2,0-liter benzinemotor met 152 pk aan een elektromotor, die gezamenlijk een gezonde 184 pk produceren. Dat levert meteen heel andere prestaties op. De vorige slakkengangde in 11 seconden naar 100 km/u, deze nieuwe doet dat in 8,2 seconden – verschillen die ertoe doen. Hij voelt veel vlotter en dynamischer dan ooit tevoren.

De Toyota C-HR 2.0 Hybrid heeft precies wat de oude niet had

Je zou kunnen concluderen dat de nieuwe Toyota C-HR 2.0 Hybrid precies dát heeft wat de vorige ontbeerde. Dat is ook zo, op één steen des aanstoots na: de CVT-versnellingsbak. Die blijft ervoor zorgen dat elke acceleratie klinkt alsof iemand met een taakstraf voor jouw deur de herfstblaadjes van de ene kant van de straat naar de andere staat te blazen. Bloed-irritant. Sorry, Toyota: het zal wel klinken alsof er een tik in onze plaat zit, maar zolang jullie dat onding blijven monteren, zullen wij erover klagen.

Wie valt voor de looks van de C-HR (voor de meeste kopers hét argument) heeft er nu een gegronde reden bij om tot aanschaf over te gaan. Comfortabel en goed sturend was hij al (hij stuurt nu zelfs beter), en met deze aandrijflijn zijn de prestaties ook op peil. Voor de prijs hoef je het niet te laten, want de 2.0 Hybrid kost maar 1.000 euro meer dan de ook nog leverbare 1.8 Hybrid. En dankzij het vriendelijke verbruik (lees: de lage uitstoot en dus lagere BPM) die de elektromotor oplevert, is hij ook nog eens een klap goedkoper dan veel concurrenten. Boring? Allerminst.

Specificaties Toyota C-HR 2.0 Hybrid Bi-Tone