Waarom Land Rover de weg kwijt is

Land Rover is het succesverhaal van de Britse auto-industrie. De verkopen schieten door het plafond, de winstgevendheid is hoger dan ooit, en zonder Land Rover zou Jaguar, het andere deel van de JLR-business, amper weten te overleven. Eigenlijk is het recente werk van Land Rover zo populair dat we haast zeker denken te weten dat elk nieuw model automatisch de beste in z’n klasse is, zonder het eerst eens even goed onder de loep te leggen. Dat is een behoorlijk hoge status – zo wordt verder alleen een nieuwe Porsche 911 behandeld, of een S-klasse van Mercedes.

Waarom is Land Rover de weg kwijt?

Maar ik ben een beetje bezorgd om Land Rover. Niet omdat het bedrijf slechte auto’s zou bouwen – verre van dat; ze zijn stuk voor stuk uiterst competent – maar omdat de auto’s er allengs niet fraaier op worden. En hoewel ze soms rottig reden en soms totaal onbetrouwbaar waren, zagen de Land Rovers van weleer er altijd goed uit. De klassieke Range Rover, de P38, de schitterende L322, de Discovery’s en de Defenders: ze kwamen qua competentie en betrouwbaarheid niet in de buurt van de nieuwste Land Rovers, maar ze waren allemaal zo perfect beschaafd-ruig dat het de mensen die ze kochten eigenlijk niet uitmaakte of ze ooit op de plaats van hun bestemming zouden aankomen. Uiterlijk doet ertoe, meer dan wat ook. En de nieuwe Discovery is een drol.

Ja, hij zal je zonder enige moeite door een woestijn leiden, geen centje pijn, maar als iemand je eenmaal heeft gewezen op die vreemde, asymmetrische achterkant, dan blijft die in je hoofd rondspoken. Nou ben ik niet de aangewezen figuur om te beslissen wat wel en wat niet mooi is, maar ik kan niet zeggen dat ik iemand ook maar een positieve opmerking heb horen maken over de vormgeving van de nieuwe Discovery. Dat moet een probleem zijn. Als je er volgende keer een van de zijkant ziet, kijk dan eens naar de enorme hoeveelheid metaal boven het achterwiel en kom me dan met droge ogen vertellen dat dat er niet raar uitziet. Dat terwijl de auto die hij vervangt, de Discovery 4, van een Tonka-achtige perfectie was van de dag dat ie werd gelanceerd tot de dag dat hij werd begraven. Ik zou veel liever de oude dan de nieuwe hebben.

Hoe lang is deze trend al gaande?

Eigenlijk zijn ze in Gaydon al een poosje van het padje af, wat design betreft. Ja, de Evoque is een meesterwerk, maar elke keer als ik de cabrioletversie zie rijden, weet ik niet of ik hard moet lachen of de bestuurder mijn oprechte deelneming moet aanbieden. Het is een domme auto die de bestuurder eruit laat zien als een idioot. De Discovery Sport had een ontwerp van Hyundai uit 2003 kunnen zijn, en ik vind nog steeds dat de huidige Range Rover niet eens half zo Range Rover-achtig is als de vorige. Hij is niet meer dan een grote, homogene terreinwagen die om het even welk merklogo op z’n kap zou kunnen hebben.

En dan is er de Velar. Ik ben ook al niet de aangewezen figuur om positief te zijn over auto’s als de Velar, omdat ze het type auto zijn waarbij het louter om imago gaat (en daarvan begint mijn urine te koken), maar ik heb geprobeerd ‘m mooi te vinden – echt waar – en dat is me niet gelukt. Hij is veel beter dan de Discovery, maar hij ontbeert charme, en hij lijkt eigenlijk ook wel verdacht veel op de Ford Explorer Platinum die in de VS wordt verkocht.

Hebben we alle hoop verloren?

Maar er is niet alleen slecht nieuws. De huidige Range Rover Sport is een dotje, de Evoque is de droom van iedere moeder uit de middenklasse, en ik mag natuurlijk niet vergeten dat de meeste producten van Land Rover bedoeld zijn voor demografische groepen die geen zier geven om iets als ‘smaak’.

Ik kan me herinneren dat een man – iemand die tientallen miljoenen had verdiend met het verkopen van auto’s – tegen me zei dat hij alles kon verkopen, als het er maar goed uitzag. ‘Het maakt niet uit als het slecht rijdt, het verkoopt toch wel. Maar als het goed rijdt en lelijk is, dan raak ik het niet kwijt.’ Hij had gelijk, en als ik kijk naar het huidige modellengamma van Land Rover, moeten ze daar in Gaydon hun ontwerp­richting misschien toch eens bijsturen, voordat de zaak begint af te brokkelen.