Alpine A110 S

De Alpine A110 kaapte vorig jaar vele prijzen en trofeeën weg omdat ie anders was. Het bleek de langzamere, zachtere sportauto waarnaar we allemaal stiekem en onuitgesproken verlangden, een die slank genoeg is om zelfs de meest pittoreske b-weggetjes mee af te stormen, en voorzien van een motor die klein genoeg is om in bijna iedere versnelling eens flink door te trekken zonder meteen je rijbewijs in te hoeven leveren. Deze nieuwe Alpine A110 S zou die wonderlijk mooie balans best eens kunnen ontberen, want zoiets luistert nauw.

Visueel is er geen aanleiding om dat te denken, overigens: er is niet ineens een vleugel op de achterklep gelijmd, noch zijn de wielen van het formaat paardenkoets geworden. De subtiele retrolook van de A110 is intact gebleven, misschien zelfs iets toegenomen dankzij nieuwe velgen en een 4 millimeter lagere ligging van de carrosserie. Dat laatste gaat vergezeld van 50 procent stijvere vering en 100 procent stijvere stabilisatorstangen, terwijl de turbodruk nu 0,4 bar hoger is opdat er 40 extra pk’s kunnen worden gepeurd uit de 1,8-liter Renault-motor, waarmee z’n waarden komen op 292 pk en 320 Nm.

Het is niet plots een GT3

De Brembo-remmen en Sabelt-stoelen die optioneel waren op de basis-A110 zijn nu standaard. De Alpine A110 S is dus niet ineens een voordelige GT3 RS geworden, en hoewel Alpine niet wil worden verward met RenaultSport, is het gat tussen de A110 en de A110 S net zoiets als dat tussen de Sport- en Cup- opties op een Clio of een Mégane. Het karakter van de auto is hetzelfde gebleven, maar ineens verricht hij zijn werk nu toch met veel meer extra focus en precisie.

Dus hebben we simpelweg te maken met een auto die petite genoeg is om fluks mee over smalle weggetjes te snellen. Hij is echt prachtig uitgebalanceerd, zelfs met de voelbare extra stijfheid die de S-badge toevoegt. Hij is nog steeds redelijk soepel – op goede Europese wegen althans – en hoewel de unieke lichtvoetigheid van de standaardauto is verruild voor een conventionelere en steviger afstelling, is deze S op zijn eigen wijze ook geweldig. Hobbels worden beter doorgegeven maar brengen de auto niet uit balans, dus je hoeft je niet al te veel aan te trekken van het wegdek onder je.

De besturing van de Alpine A110 S

De besturing is happiger dan voorheen, en hoewel er meer grip is van de bredere Michelin-banden, is hij toch beweeglijk genoeg om je al prima mee te vermaken voor je bij de maximumsnelheid bent. Echt precies wat je wilt. De S biedt meer bandbreedte dan de A110, zorgt ervoor dat hij op het circuit beter uit de voeten kan, en haalt de kritiek onderuit van de (toch wel vele) mensen die de instellingen van de basisauto veel te zacht vonden. Anders gezegd: deze auto is een prima reden om geen Porsche Cayman met vier cilinders te kopen.

Hoewel je de extra 40 pk zou moeten voelen in een auto die maar 1.114 kilo weegt, is de Alpine A110 S niet per se heel veel sneller. Wel loopt de motor nu intenser bij veel toeren – daar legt de standaardauto het tegen z’n jongere broer af. Des te meer reden heb je om pas op te schakelen als het daartoe bedoelde piepje klinkt, al kun je dat alleen geheel zelfstandig doen als je in de Track-modus rijdt, die je meteen ook van de ketenen van de stabiliteitscontrole bevrijdt.

Moet je de Alpine A110 S hebben?

Al met al: Alpine heeft het voor elkaar weten te krijgen om veel van de ingrediënten van de auto te versterken zonder het basisrecept geweld aan te doen. Er is alleen wat meer precisie in gebakken (en hij zal waarschijnlijk wat meer bokken als je ’m op slechtere wegen rijdt). Ben je op zoek naar eenvoudige, toegankelijke lol en een echt lekkere auto voor op de weg, dan is de basis-Alpine ook nog steeds een uitstekende keuze – en die kost ruim 10 mille minder, als je niet te veel inkt verspilt aan de optielijst. Maar degenen die gek zijn op circuitdagen zullen de verleiding moeilijk kunnen weerstaan om deze hardere en snellere S-versie te kopen, als het budget dat enigszins toelaat: ofwel, spaar even door.

Specificaties Alpine A110 S (2020)