Ariel Nomad vs Caterham Seven vs BAC Mono

We brachten pas nummer 150 uit van TopGear Magazine. Een mooie reden om terug te blikken op de meest opzienbarende, snelle, coole, geestverruimende, gewone en bizarre auto’s die we meemaakten. En ook de beste lichtgewicht auto’s. Tegenwoordig zie je de legendarische woorden van Colin Chapman overal op sociale media opduiken: ‘Vereenvoudig en voeg lichtheid toe’. Maar dat zei hij ver voordat er sociale media bestonden. Zelfs ver voordat TopGear bestond, en lang voordat minimalisme cool werd. De reden dat de filosofie van Colin nog steeds klinkt als een klok is simpel: het recept werkt. Ook voor de Ariel Nomad, Caterham Seven en BAC Mono.

Maakt dit recept de beste lichtgewicht auto’s?

Kijk naar zijn creatie, de machtige Seven. In 2017 is ie voor het 60e jaar in productie, en in een tijdperk van snelladen, elektrische torque vectoring en turbine-range extenders, is de Seven zo simpel als een skelter: een stalen spaceframe-chassis, motor voorin, achterwielaandrijving, en de bestuurder op de achteras – zodat hij alles kan voelen wat de vedergewicht doet. Dit is het echte pure rijden.

De Caterham Seven 620S – hier in de bredere SV-uitvoering zodat ook de wat gezettere liefhebber erin past – is het toonbeeld van hoe ver de Seven is gekomen. Hij is de iets minder hardcore versie van Caterhams meest hardcore auto: de 620R. Maar met een gewicht van 610 kilo en een vermogen van 314 pk uit z’n 2,0-liter supercharged Ford Duratec-motor, is ie nog altijd best wel hardcore. Maar het geweld van lichtgewicht auto’s kan sterk variëren, afhankelijk van hoe sadistisch de mensen zijn die ze, in lekkende schuurtjes overal ter wereld, in elkaar knutselen.

Heb je nog meer voorbeelden van lichtgewicht auto’s?

Neem de Morgan 3Wheeler. Hij is een nostalgische terugblik op de jaren veertig, compleet met RAF-emblemen en de stickers van een oorlogsvliegtuig. Het rijden van de Morgan draait er niet om het rubber van de dunne spaakvelgen af te pellen, het gaat erom dat je in de buitenlucht zit en dat je je één voelt met de omgeving, als een soort naoorlogse Biggles, met vliegeniersbril en al op je neus.

Of neem de originele Lotus Elise. Een auto die lichtgewicht bereikbaar maakte voor de werkende klasse, omdat ie klein en betaalbaar was gebouwd rondom een aluminium kuip, en van lijm en klinknagels aan elkaar hing.

BAC Mono

Dan zijn er de dappere bedrijfjes die constant roet in het dure eten van de hypercars als de Bugatti Chiron proberen te gooien. Zij creëren prachtige, naar de wens van de klant gemaakte, technische kunstwerkjes die de vermogens-gewichtsratio’s van hun grote broers de loef af willen steken met dat speciale ingrediënt: lichtheid. Radical, KTM, Caparo en Donkervoort doen keer op keer en stuk voor stuk een gooi, maar de BAC Mono is toch wel het beste voorbeeld.

Wie had kunnen bedenken dat twee broers uit het Engelse Cheshire de meest exquise verzameling componenten samen zou weten te smelten tot een eenzitter die je aan het kwijlen maakt, en die je het gevoel kan geven dat je Ayrton Senna bent op de rijksweg? Wij niet. Maar hij werkt op je ziel.

En hij is duur (deze uitvoering kost 229.000 Britse ponden, dus reken maar uit. Of liever: doe maar niet). Maar de opgewonden nervositeit die je voelt als de door Mountune gekietelde 2,5-liter trilt tegen je koolstofvezel rugleuning, en als de pneumatische versnellingsbak het gelukzalige geluid van samengedrukte lucht richting je oren vuurt, is niets minder dan magisch.

De Ariel Nomad

Uiteindelijk is er maar een soort valuta die telt als het om rijden gaat, en die heet plezier. Daar voorzien lichtgewichten rijkelijk in. Als er echter één autobouwer is die kan claimen de plezierigste en lolligste lichtgewichten te bouwen – meer nog dan de anderen – dan is het Ariel. De Atom (wat steigerpijpen met een Honda-motor achterop) was primitief. Iedere incarnatie van die auto heeft sindsdien de betekenis van snelheid een diepere laag gegeven, dankzij de (ontbrekende) carrosserie, en door behalve een onderstel, aandrijving en wat wielen nooit meer dan een rudimentaire concessie te doen aan de wetgever. Maar het nieuwste model uit het Engelse Somerset, de Ariel Nomad, omvat werkelijk alles wat een lichtgewicht zo mooi kan maken, alles, in één fenomenaal terreinpakket.

De Ariel Nomad lijkt te zijn ontsproten aan een brein dat wat te veel van de uitstekende cider uit de betreffende regio toegediend heeft gekregen, maar is zo goed uitgevoerd dat het je hoofd en hart in even heftige mate aanspreekt. Met een paar keer klikken op de demping verander je ‘m van een circuitracer in een trophy-truck. Daarbij ziet ie eruit als alles wat je als kind wilde hebben uit de Sinterklaas-speelgoedfolder, maar straalt ie tegelijkertijd zoveel kwaliteit en technisch vernuft uit dat je – wat je verder ook wilt of doet in het leven – je alleen maar met bewondering naar ‘m kunt kijken. Lichtgewicht auto’s bestonden al lang voordat TopGear Magazine bestond, en zolang er mannen in schuren zullen knutselen, zullen ze blijven bestaan. Gelukkig maar.