Autotest: BMW X6 xDrive50i High Executive

De kritieken over z’n uiterlijk en sociale gewenstheid waren niet van de lucht, ook bij ons niet…

 

Gek genoeg lijkt het BMW weinig te boeien dat het uiterlijk van de X6 nou niet bepaald enthousiast ontvangen is, want de X6 verkoopt zichzelf toch wel. Moeten ze denken. Wij ook. Zeker met 407 pk.

 

Ik moet het ook eerlijk bekennen. Toen BMW de eerste foto’s van de X6 wereldkundig maakte, liep er een rilling over mijn rug. Wie bedenkt er een nijlpaard op wielen, en voor wie is-ie bedacht? Had BMW niets geleerd na de milde kritieken op de laatste 5-serie en de stevige kritieken op de laatste 7-serie? Een merk met zo’n status kan zich toch niet doof houden voor zijn potentiële klanten? Nou, mooi wel dus.

 

Maar waar andere merken met soms volslagen onrealistische concept cars de autobeurzen onveilig maakten, met Sport Utility Crossovers of een of andere hippe benaming voor een opgeblazen coupé op hoge poten, bracht BMW er gewoon een op de markt. SsangYong ging BMW in z’n eigenwijsheid bepaald onsuccesvol voor – zie je ooit een Actyon rijden? – en Infiniti lijkt met de in de VS al vier jaar leverbare EX en FX ook de weg van grootbewielde coupé-achtigen in te slaan, maar verder durfde geen fabrikant zijn vingers er aan te branden. BMW durft het wel en ik kan daar zeker waardering voor opbrengen.

 

Ik zie de X6 voornamelijk als een X5 met een coupé-lijn – dus met dezelfde kwalitatief hoogstaande eigenschappen als je er asfalt mee verslindt en hetzelfde gebrek aan enige serieuze terreinvaardigheid. Iets waarop geen enkele koper ook maar enigszins zal zitten te wachten. Mijn zienswijze en het daaraan gekoppelde verwachtingspatroon blijkt meer dan te kloppen, want de X6 rijdt bijzonder goed.

 

Natuurlijk, het helpt dat dit model is voorzien van een 4,4-liter V8 met twinturbo die een vermogen levert van 407 pk en een koppel van 600 Nm. Ik kan ook niet ontkennen dat de aantrekkingskracht die een in het zwart uitgevoerde X6 xDrive50i – what’s in the name – nadrukkelijk waarneembaar uitoefent op het andere geslacht me onberoerd laat. Dat zou haast zwaarder wegen dan het prachtige, vervaarlijke geluid dat de V8 voortbrengt en de voor een auto als deze haarfijne en messcherpe besturing. Op een of andere wijze zorgt een mix van al die factoren ervoor dat ik stiekem een beetje verliefd ben geworden. Op een X6 nota bene!

 

Als je door je oogharen op een afstandje naar de X6 kijkt, valt het allemaal bijzonder mee met dat rare uiterlijk. Misschien moet je ook door het nogal plompe en lompe voorkomen heenkijken. Weet je, ik vind het ook wel lekker om nu eens niet in een standaard SUV-vorm – vierkant! – rond te scheuren in iets waarmee je toch een gevoel van onoverwinnelijkheid krijgt. Het is alsof je in een designtank rijdt, eentje die met gemak 250 km/u haalt en die in 5,4 seconden van 0 naar 100 buldert. Let wel, met een gewicht van 2.200 kilo. En een geluid waar je je nooit voor zult schamen.

 

De sociale gewenstheid zeg je? Ach, klein geschapen mannekes in Amerikaanse pick-ups – zij die doorgaans je heg snoeien – zullen je er bij het invoegen nooit tussen laten, blond Amsterdams winkelpubliek staart je langer na dan ooit te voren en stoplichtsprintjes met lease-pikkies in TDI’tjes zijn een lachertje. Goed beschouwd is de hele X6 een lachertje, maar dan wel in die zin dat-ie je een glimlach van oor tot oor bezorgt als je wars durft te zijn van enige vorm van politieke correctheid en gewoon wilt genieten. Neem die monsterlijke V8 en je zult dat doen.