Autotest: Chrysler Grand Voyager 2.8 CRD Luxury

De Chrysler Voyager is in Nederland een bekende verschijning, maar echt een rol van betekenis speelt hij niet. Is de nieuwe Grand Voyager opgewassen tegen de concurrentie?

 

Het is de toon die de muziek maakt. Dat dacht ik toen de marketingmevrouw van Chrysler zei: ‘Wij hebben de MPV uitgevonden’. Normaal gesproken meld je zoiets met trots, in haar stem klonk door dat ze deksels goed begreep dat het Amerikaanse slagschip qua verkopen niet mee kan komen met de Europese concurrenten als de Espace en de Galaxy. Maar kennelijk zit de Nederlandse markt vreemd in elkaar, want hier gaan de Espace en Voyager zo goed als gelijk op. Bovendien is de minibus het populairste Chrysler-model.

 

De Voyager in zijn jongste verschijning moet een klapper worden. De 2,8-liter dieselmotor is overgenomen uit de voorganger, maar werd wel aangepast. De 3,3-liter V6 benzinemotor verhuisde ook mee. Omdat vooral de diesel voor ons belangrijk is, beperk ik me tot dat model. Hij is veel stiller geworden, maar verwar dat niet met toonaangevend in zijn klasse. Boven 3.000 tpm maakt hij nog een hoop herrie, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat je in dat toerengebied niets te zoeken hebt. Extra kracht zul je er niet vinden.

 

Het blok levert nu 162 pk en 360 Nm, maar in een auto die 2.100 kg weegt is dat krap aan. Ga liever twintig minuten eerder van huis zodat je het rustig aan kunt doen. Dan voelt de Voyager zich helemaal senang. Op de snelweg doet hij het prima en het onderstel voelt veel betrouwbaarder aan. Je hebt in ieder geval geen last meer van die vreselijke vering waar het oude model mee was behept. De wegligging en besturing zijn nog steeds niet om over naar huis te schrijven, maar ze voldoen aan hun taak.

 

Bij een auto als dit gaat het uiteraard om het interieur en op dat punt scoort de Grand Voyager punten. Het slimme Stow ‘n’ Go-systeem is gehandhaafd, dus de achterstoelen verdwijnen na het inklappen in de vloer. Daarnaast introduceert Chrysler Swivel ‘n’ Go. Klinkt als een vloerwisser, maar in wekelijkheid zijn het draaibare stoelen. De twee middelste stoelen kunnen om hun as gekeerd worden, je kunt zelfs een speeltafeltje voor de kinderen creëren. Of je maakt ze blij met een dvd-installatie met twee schermen die elk hun eigen film kunnen weergeven. Maar de meerprijs daarvoor is zo’n 3.000 euro en om dat nu neer te tellen voor de hockeymaatjes van zoon- of dochterlief is natuurlijk een beetje overdreven.

 

Als het om instappen gaat, verslaat de Voyager de Galaxy. De zijdeuren en achterklep zijn namelijk elektrisch te openen. Dat is dan wel het enige punt waarop hij met de winst aan de haal gaat. De afwerking van het interieur en kwaliteiten van de dieselmotor halen het niet bij de Duitse opponent. De Voyager is wat doelmatiger dan de Ford en met zijn grotere binnenruimte zal hij een hoop kopers trekken. Toch vrees ik dat het marketingmeisje van Chrysler elke keer verdrietig wordt bij het zien van de wereldwijde verkoopstatistieken.