Ford F-150 Lightning review: Is Amerika echt klaar om elektrisch te gaan?

‘Allemaal gezien dat het pin-up meisje is aangekomen?’ Het nieuws wordt gebracht door een van de organisatoren van de show – man, achter in de 40 en veel opgewondener dan hij zou moeten zijn. ‘We moeten haar in jouw truck zien te krijgen!’ We moeten dit even laten bezinken.

Ik kan er alleen maar van uitgaan dat hij bedoelt dat we de trotse vertegenwoordigster van het Amerikaanse leger in en om onze auto moeten fotograferen, en niet dat we haar in de frunk moeten proppen, maar niets is zeker. En dan die kwalificatie ‘pin-up meisje’.

Het nieuwe ‘truck‘ tijdperk

Was dat niet ergens eind jaren zestig voorbij? Dit verhaal gaat over de vraag of een land klaar is om zijn liefdesrelatie met olie op te geven en klaar is om een schonere toekomst te omarmen. Afgaande op wat we net hebben gezien… nog niet echt.

Texas is het land van de pick-up, of ‘truck’, zoals ze ze in de VS noemen. Van elke vijf F-Series die Ford verkoopt, gaat er één hiernaartoe, en ze verkopen er veel – bijna een miljoen in een goed jaar. Texas is ook BBQ-land, olieland en, als we de enorme billboards langs de I-35 met een sinaasappelkleurige ex-president op hun waarde mogen schatten, Trump-land.

De allesbeslissende test voor de F-150

Als de nieuwe elektrische Ford F-150 Lightning het hier kan maken, dan lukt het overal. Vandaar dat we de drie ton zware truck twee dagen mee op pad nemen om een paar prangende vragen te beantwoorden. Is Amerika echt klaar om elektrisch te gaan?

Is de Lightning niet gewoon een beter, praktischer alternatief voor de familieleden met verbrandingsmotor? Is dit, zoals Ford zelf zegt, het belangrijkste nieuwe model sinds de Model T? En hoeveel vlees kan een mens eten voordat ie uit elkaar spat? Ons verhaal begint in Austin, waar ik cameraman Greg en videoman Charlie oppik.

Als Australiër die lang in Engeland heeft gewoond en inmiddels een halve Texaan is, zal Greg onze cultureel attaché zijn. Charlie heeft een obsessie met het op ijs leggen van elk vleesproduct en is onlangs afgekickt van zijn suikerverslaving, en dus de aangewezen persoon om onze voedsel- en warenautoriteit en Chef Donutdistributie te zijn.

Wat gaan we met de Ford F-150 Lighting doen?

Ik zal mij toeleggen op het rijden, de laadstrategie en het stellen van vragen zonder al te veel klappen te krijgen. Het plan is als volgt: we rijden van Austin 150 mijl noordwaarts naar Cleburne, een klein plaatsje net buiten Dallas, naar een inaugureel evenement dat het American Patriot Music and Truck Festival heet. Ik reken niet op Pinkpop of Glastonbury, maar ik verwacht wel een lastig publiek.

Hopelijk kunnen we wat oprechte, echt-Amerikaanse opinies losweken; en als de Lightning hier indruk maakt, dan weten we dat Ford een winnaar in huis heeft. De volgende dag zullen we via de Interstate terugrijden naar San Antonio en de lifestyle-capaciteiten van de truck aan de tand voelen, met een vleugje EV-kamperen.

Zeker, een bochtiger route was leuker geweest, maar snelladers staan hier beslist niet op elke hoek van de straat, en als ik van EV-rijden in Groot-Brittannië íets heb geleerd, dan is het wel dat je risico’s beter kunt mijden en dicht in de buurt van de 350-kW laders kunt blijven; waarvan we weten dat ze er langs de I-35 zijn.

Ford is de koning der pick-ups

De F-150 is de proteïne in de 40 miljard dollar per jaar omzettende sandwich die F-Series heet. Het is al 45 jaar de bestverkopende pick-up van Amerika en een absolute reus, die niet alleen cruciaal is voor het bestaan van Ford, maar voor de hele economie van de VS. Wat betekent dat gaan rommelen met de formule nogal een dingetje is.

Ford had natuurlijk makkelijk een paar lithium-ion knoopcelbatterijtjes in het bestaande chassis van de F-150 kunnen hangen en klaar, maar wist dat de verlokkingen van het early adopter zijn of Captain Planet gaan spelen bij de meeste traditionele F-150-kopers niet erg aanslaan. Daarbij: de concurrentie zit niet stil – de schaduwen van de Hummer EV, Chevy Silverado EV, Rivian R1T en de haast mythische Tesla Cybertruck doemen overal op.

Ze moesten dus gewoon een beter, praktischer voertuig bouwen, punt, en daarmee alle excuses om niet over te stappen naar elektrisch uit de weg ruimen. Er is zeker goed gekeken naar Tesla, dat al vroeg leerde dat klanten graag geïmponeerd worden door pure rechte-lijnsnelheid, en dus is dit de snelste, sterkste en koppelkrachtigste F-150 ooit.

Totaal ongeloof

Darren Palmer, vice-president van Fords EV-programma (ook bekend als de aanstekelijk vrolijke Brit die met 50 miljard dollar aan investeringen een eind aan Tesla’s status van grootste EV-bouwer ter wereld wil maken) vertelt een verhaal waarin hij tijdens de researchfase oer-Texanen vraagt wat voor dier een elektrische pick-up zou zijn.

‘Een chihuahua.’ Oké, en wat voor drankje zou hij zijn? ‘Roze champagne.’ Hij vertelt dat ie ze dan afleidt door te praten over de nieuwe F-150 Raptor, en ­daarna de specs van een nóg spannender, nog komend model oplepelt. De toehoorders worden zichtbaar enthousiast, waarna hij ze vertelt dat dát de EV is. ‘Er werd zeker een half uur “bestaat niet, je liegt” geroepen. Totaal ongeloof.’

Nu dienen verhalen van hoge piefen met een duidelijk belang in de uitkomst altijd met een zekere argwaan benaderd te worden, maar de statistieken lijken de meeste tegenwerpingen inderdaad op kniehoogte af te zagen.

Specificaties van de Ford F-150 Lightning

Er zijn twee modellen om uit te kiezen; het basismodel met een 98-kWh accu, met 452 pk en een actieradius van 370 kilometer, of het Extended Range-model dat wij nu rijden, met een monstrueuze 131-kWh accu, 580 pk en een bereik van 515 kilometer.

Behalve op ons blingy topmodel, de Platinum, waarbij dit cijfer terugvalt naar 483 kilometer vanwege alle extra’s die erop zitten, zoals een compleet abattoir aan leren bekleding en giga-22-inch wielen. Beide modellen produceren 1.050 Nm aan trekkracht en de snelste doet een sprintje naar 96 km/u in 4,3 seconden.

Dat is bespottelijk. Sportautosnelheden in iets dat het formaat van een kleine planeet heeft. En dit is een enorm apparaat – de lengte van een Mercedes S-klasse met lange wielbasis… en dan nog eens 600 millimeter erbij. En dan zijn er de unieke work hard, play hard-features van de Lightning, het spul dat Amerikanen pas echt van de stoelen krijgt.

Het praktische voordeel van de Ford F-150 Lightning

De Mega Power Frunk (ja, zo heet ie echt, zucht) biedt een extra afsluitbare bagageruimte van 400 liter (meer dan de kofferbak van een VW Golf, groot genoeg voor een volwassen autojournalist om een dutje in te doen) waar normaal de motor zou zitten, en die met een druk op de knop opent als een soort reusachtige oester.

Naar het schijnt was het een enorme klus om het technisch voor elkaar te krijgen, vooral om de veiligheidsnormen te halen en te zorgen dat ie niet op het verkeerde moment open kan schieten. Aan de achterkant gaat de laadklep elektrisch naar beneden en weer omhoog met een druk op de knop op de sleutel, of als je er tegenaan duwt. Hou hem naar beneden en hij barst van de slimme vondsten.

‘De F-150 is een enorme powerbank op wielen’

Je kunt er een laddertje uit trekken en een uitklapbaar handvat om je aan vast te houden, in het plastic zijn linialen gestanst, er zijn gaten voor houtklemmen, een flessenopener – de lijst is eindeloos. De frunk kun je trouwens ook vullen met ijsklontjes, want er zit een afwateringsgat in de onderkant. Iedereen die weleens naar een bier- en vleesrijke tailgate party in de VS is geweest, weet dat dit een enorm verkoopargument is.

Je zult nooit meer stranden

Daarnaast is de F-150 Lightning een enorme powerbank op wielen. Bestel hem met Pro Power Onboard en je krijgt zes USB-aansluitingen en niet minder dan elf echte stopcontacten – vier van 120 volt in de frunk, nog twee in de cabine en nog eens vier in het laadgedeelte, naast een 240-volt exemplaar – genoeg om een andere auto bij 7 kW op te laden.

Heb je een EV? En een vriend met een F-150 Lightning? Dan zul je nooit meer stranden. Snelladen kan tot 150 kW (wat sneller zou kunnen, maar nog altijd goed is voor 15 tot 100 procent in 41 minuten), maar bestel Fords Charge Station Pro-wallbox en die zal je truck in een krachtcentrale veranderen.

Mocht de stroom in je buurt uitvallen (wat in delen van Amerika met enige regelmaat gebeurt), dan kan de accu de stroom terugvoeren naar je huis en de lichten en je andere elektrische apparaten drie dagen aan de praat houden, of zelfs tien als je zuinig aan doet. Dit is hem, de apocalyps-bestendige auto.

Hij neemt het graag wat rustiger aan

Kaarsrechte, kale interstates – als een wel heel grof gerenderd videospelletje met zich eindeloos herhalende clusters van felgekleurde restaurantketens – mogen dan de aderen zijn die Amerika verbinden, mijn hemel, wat zijn ze saai om te rijden. In de Lightning zijn ze een droom. Je kunt op basis van die splijtende 0-naar-100-tijd denken dat het een soort bandenverslindend monster is, maar zijn karakter is veel terughoudender.

Hij wil met rustige hand en kalme voet bestuurd worden, en na een flinke stamp op het rechterpedaal in het begin, om vast te stellen dat hij inderdaad een hoop snelheid kan oppikken in bijzonder weinig tijd, zul je de volle power eigenlijk alleen gebruiken voor een vlotte inhaalactie op een b-weg of om de kinderen de stuipen op het lijf te jagen.

Een relaxte rijervaring

We merkten dat éénpedaalrijden de stress uit start/stopverkeer haalt, maar op de snelweg wil je dat juist graag uitzetten om lekker door te zeilen en het maximale uit het momentum te halen. Het is al met al één en al comfort – zeker als je de Blue Cruise-functie activeert op daartoe geschikte plekken. Het is een ware handjes-van-het-stuur-modus zolang de in het dashboard gebouwde camera oordeelt dat je ogen nog altijd op de weg zijn gericht.

We maken een korte pitstop bij een Walmart’s Electrify America-station om de accu bij te vullen en wat volkomen onnodige calorieën in te slaan, en rijden door naar Cleburne. Als we bij Hilltop Barn aankomen, ben ik al half voorbereid op een zee van rode MAGA-petjes en een grote pop van Biden die in de fik staat.

Maar nee, gewoon een paar honderd mensen die op een warme zaterdagmiddag verspreid over het terrein staan te genieten van bier, livemuziek en een paar klassieke auto’s en trucks. We steken wel meteen behoorlijk af, met ons bekakte accent en glimmende robo-truck… maar de interesse is groot.

Ik parkeer naast een man wiens neus een grote voorliefde voor whiskey doet vermoeden, en ontdek dat de trailer achter zijn smetteloze Ford pick-up uit 1947 een mobiele bar is. Ik besluit dat Tim en ik enorm goed met elkaar kunnen opschieten en gooi wat vragen op hem af. Hij haat het idee van een elektrische truck en vertelt met stelligheid dat alles onder de 1.000 mijl bereik niet gaat werken.

De mening van de Texanen

‘Ik zeg het maar eerlijk, dat ding gaat hier niet over de toonbank vliegen, en dat blijft nog een hele tijd zo.’ Ik praat met Sandra, een vrouw die ervan overtuigd is dat Biden elektrische auto’s aan het opdringen is door expres de brandstofprijzen te verhogen, en meteen uitbarst in een tirade over de president die voedselverwerkende fabrieken in brand steekt, om een of andere reden.

Ik kom langs Joe, een Vietnam-veteraan met een kerstmanbaard en een Harley die meer lawaai maakt dan de band. Hij snapt niet waarom je elektrisch zou gaan rijden als duidelijk is dat hoe luider je uitlaat is, hoe aantrekkelijker je bent voor de andere sekse (dit is de gekuiste versie). Voorspelbaar allemaal, tot nu toe, maar dan beginnen de verrassingen binnen te druppelen.

Tanken voor 15 dollar

Clay, die het zat is om 125 dollar te moeten neertellen voor een halve tank diesel in zijn F-350 en bijna tegen de vlakte gaat als ie hoort dat wij zojuist voor 200 mijl hebben ‘getankt’ voor 15 dollar. Darren, wiens lange leren jas en motorbendekameraden doen vermoeden dat EV’s misschien niet helemaal zijn ding zijn, gaat plat voor de Power Frunk.

Joey, die in zijn vrije tijd aan zijn met vlammen beschilderde hot-rod F-100 sleutelt, ‘is dol op alles wat nieuw is’. Al met al is men positiever dan ik had gedacht… en staven de vroege cijfers van Ford. Ze kunnen op jaarbasis 140.000 Lightnings bouwen, en moesten dus bij 200.000 reserveringen de boeken sluiten om te voorkomen dat de wachtlijsten enorm zouden worden.

Een fijn probleem om te hebben. Fijner dan het heerschap dat we eerder wat vragen hadden gesteld en nu, goed in de olie, op ons af komt zetten. ‘Vertel nog eens wat je hier nou eigenlijk kwam uitspoken?’ Voor ons het teken om maar eens te vertrekken.

De volgende morgen maken we wafels in de vorm van Texas, doen een rondje door het historisch centrum van Cleburne, kopen op Charlies aandringen donuts en ervaren een uur later een nogal spectaculaire suikerkick… die alleen kan worden opgelost door een bijzonder vleesbroodje van Buc-ee’s, het grootste benzinestation dat ik ooit heb gezien.

Het interieur van de Ford F-150 Lightning

We stoppen bij dezelfde Walmart voor een déjà-vu laadervaring, slaan een glansrijke hoeveelheid kampeerspullen in en ik laat mijn gedachten eens gaan over het interieur. Het binnenste van de F-150 is gigantisch. Brede, comfortabele voorstoelen – verwarmd, geventileerd en in onze uitvoering met massagefunctie – staan gebroederlijk aan weerszijden van de forse middenconsole.

‘Hij mag dan accelereren als een sportauto, zijn weggedrag vertelt iets heel anders’

Heb je wat tijd te verdoen? Druk op een knopje en de pook klapt weg, zodat je de centrale armsteun kunt uitvouwen tot een indrukwekkend groot plat vlak – voor je laptop, je lunch of een mopje tapdansen, net wat je wilt. Er zijn overal bekerhouders en opbergvakjes, twee handschoenenkastjes en extra opbergruimte onder de achterbank.

Op de twee topuitvoeringen (Lariat en Platinum) krijg je hetzelfde 15,5-inch scherm als in de Mustang Mach-E; op de laagste twee (Pro en XLT) moet je het doen met een ‘liggend’ 12-inch exemplaar boven fysieke knoppen voor de airco en audio. Dat laatste werkt eigenlijk prettiger, maar heeft geen schijn van kans tegen de wow-factor van het grote scherm.

We zetten onze reis voort

We verlaten de I-35 richting onze kampeerplek langs de oevers van de rivier Guadalupe en komen wat inspirerendere wegen tegen. Verrassing, verrassing: hij mag dan accelereren als een sportauto, zijn weggedrag vertelt iets heel anders. Het eerste dat opvalt is het windgeruis, wat te verwachten valt als je een schuurdeur door dit soort dikke lucht ­probeert te duwen.

Ook gaan er seismische schokken door het chassis als je een hobbel of kuil raakt, en heeft de ophanging duidelijk een hele kluif aan het in bedwang houden van al die massa. Het resulteert in zweverig gedrag op glooiende wegen en een behoorlijke confrontatie met het gewicht als het zweven wordt verstoord.

Bochten zijn interessant. Aan de pluskant: er is een geheel nieuw ontworpen onafhankelijke achterwielophanging, wat betekent dat de achterkant nu niet aan het pogoën slaat als je midden in de bocht een hobbel tegenkomt, maar ik vind het wel een beetje zielig voor het buitenste voorwiel, dat nu de meeste krachten voor zijn kiezen krijgt. Gelukkig hebben ze niet zoveel bochten in Amerika.

Hij past bij Amerika

Wat ze wel hebben, is een passie om dingen achter hun auto te hangen… en best een hoop landschap om te verkennen. Met een motor op elke as voor vierwielaandrijving, hele emmers vol koppel en een sperdifferentieel achter is de Lightning buitengewoon capabel als je gewoon je werk wilt doen – welk werk dan ook.

Als terreinrijden je hobby is, wil je waarschijnlijk iets met wat meer mechanische interactie. Het totale trekgewicht is 4.500 kilo. Als dat je weinig zegt: tijdens de persintroductie trok ik een grote speedboot op een trailer én een Airstream caravan – ik moest echt dubbelchecken dat ze echt aan de auto vastzaten.

Bestemming bereikt

We komen op de kampeerplek aan en beginnen onze zooi uit te pakken. Een koelkastje voor de biertjes, een elektrische houtskoolbarbecue, een streng feestlampjes, een projector met een laken als scherm en een ­draagbare compressor om lucht in onze opblaasbare loungestoel te pompen.

Bijgelicht door de 360-graden floodlights van de Lightning, met alles ingeplugd in de talrijke stopcontacten, blijkt het hele spul nog geen twee procent van de totale batterij af te snoepen, ondanks het feit dat ik erop sta mijzelf tot diep in de nacht op YouTube te bekijken. Als het outdoorleven jouw ding is, is deze F-150 een totale gamechanger.

Het eindoordeel van de Ford F-150 Lightning

Is Amerika klaar voor de elektrische auto? Ja. En nee. De publieke laadinfrastructuur moet, net als in veel landen, nog veel verder worden ingevuld, zeker gezien de grotere afstanden. Maar als je thuis kunt laden, heb je de helft van die wedstrijd al gewonnen.

Voor elke scepticus vonden we wel iemand die geïntrigeerd was door de lage laadkosten van de Lightning, door zijn veelzijdigheid of zijn prestaties. Dus als er één EV in staat is om de Amerikaanse houding te veranderen, is het deze. Als je overweg kunt met de 435 kilometer bereik die hij in het echte leven zal halen, Amerika, zou ik de overstap wagen.

Dit is om te rijden en te gebruiken gewoon een betere truck dan de gewone F-150, en omdat Ford het simpel heeft gehouden – er is zoveel mogelijk van het oude chassis en componenten gerecycled, en buiten de dichte grille en nieuwe koplampen is er ook visueel weinig anders – zal het overgrote deel van de uitpuilende aftermarket-catalogi nog altijd passen.

En de prijzen zijn bijna gelijk aan die van de verbrandingsversies. Een Platinum begint bij 90.000 dollar, maar een Pro met kleine batterij, meer het werkpaard, is er al voor minder dan 40 mille. Een absoluut koopje. Nou jij weer, Elon.

Specificaties Ford F-150 Lightning Platinum

Motor
2 elektromotoren
Aandrijving
vier wielen
Prestaties
580 pk, 1.050 Nm
0-96 km/u in 4,3 s
top n.n.b.
Bereik
483 km
Gewicht
2.948 kg
Prijzen
90.874 dollar (VS)