Autotest: Honda Accord Tourer 2.2 i-DTEC Elegance

Honda vindt zichzelf een van de meest innovatieve fabrikanten ter wereld. Laat maar zien dan, je nieuwe Accord.

 

Gek eigenlijk; waar denk jij aan als wij Honda zeggen? Formule 1? Motorfietsen? Grasmaaiers? Powerboats? Vliegtuigen? Buitenboord-dingessen? Scooters? Klopt: dat maken ze allemaal, en nog veel, heel veel meer. Zo zul je over de hele wereld geen fabrikant vinden die meer motoren maakt dan Honda. Goed, het merendeel zit in dingen die ons autofielen misschien wat minder boeien, zoals sneeuwblazers en heggentrimmers, maar het feit is een feit.

 

Het gekke is echter dat wij ook bijna geen merk kennen dat zo imagoloos is als Honda. Niet goed, niet slecht – gewoon niks eigenlijk. Meestal past zo’n volstrekt ontbreken van imago bij een merk dat onbestaanbaar saaie auto’s maakt. Nou kun je een hoop van Honda beweren, maar dat zeker niet. Er heeft wel eens een wat minder opwindend model tussen gezeten, maar over het algemeen zijn ze ook qua design behoorlijk vooruitstrevend. Zo is de FR-V nog steeds de enige midi-MPV waarin je niet compleet voor paal rijdt en zal de Civic tot ver in de volgende eeuw ‘zijn tijd ver vooruit’ genoemd worden. Dus waar het ‘m in zit? In onze Europese genen waarschijnlijk, want in Japan en de VS ben je respectievelijk heel erg cool en heel erg cool en nog slim ook als je Honda rijdt.

 

Toegegeven: de Accord is niet de meest adembenemende van het stel. Nooit geweest ook. Maar dat is dan ook nooit de bedoeling geweest – als Honda nieuwe maatstaven in deze klasse had willen zetten, dan hadden ze hem wel opgetuigd met een doorzichtige kofferbak of aparte motoren voor de voor- en achterwielen, of zo. Ze zijn er gek genoeg voor. De Accord is bedoeld voor mensen die zorgeloos, comfortabel, representatief vervoer met een mild-sportief randje willen. Dan de hamvraag: wie kan daar iets op tegen hebben? Nou?

 

De nieuwe Accord komt meteen in twee versies: de sedan en de station – die laatste heet bij Honda Tourer. De gelijkenissen met de vorige generatie Accord zijn opvallender dan de verschillen. We kunnen het niemand kwalijk nemen dat-ie ons tijdens de testritten niet heeft klemgereden om alle noviteiten eens in alle kalmte tot zich te nemen. Dat wil overigens beslist niet zeggen dat de Accord een saaie, laat staan lelijke auto zou zijn – integendeel.

 

Hij is iets lager en breder, en met de uitgeklopte en vervolgens kaarsrecht afgesneden wielkasten heeft hij net dat tikje agressiviteit dat de vorige miste. Netjes, stijlvol, zonder dat het er ergens al te dik bovenop ligt. Eigenlijk een auto die precies bij het imago van het merk past.

 

De Accord mag visueel dan niet die indruk wekken, hij is wel degelijk tot in zijn laatste schroefje nieuw. Uiteraard is hij iets groter geworden dan z’n voorganger. Dat wil zeggen: de sedan is groter, de station heeft juist een stapje terug gedaan. Vroeger stond hij namelijk op een ander – lees: groter – onderstel dan de sedan, nu op hetzelfde. Het gaat niet om enorme lengtes: de sedan krijgt er tussen de wielen 2 cm bij, bij de Tourer gaat er 2 af. Afgezien van het praktische voordeel van één onderstel was daarvoor nog een andere reden. De vorige Tourer was voornamelijk gemaakt om groot te zijn, terwijl nu uit onderzoek blijkt dat Accord-rijders helemaal niet op ruimte zitten te wachten: die willen vooral een mooie auto. U vraagt, Honda draait…

 

Er zijn drie motoren: een tweeliter benzine van 156 pk, een 2.4-benzine van 201 pk en een 2,2-liter grote diesel van 150 pk. Die laatste is voor Nederland ongetwijfeld de belangrijkste – het merendeel van de Accords wordt nu eenmaal zakelijk gereden. Het moet gezegd: je kunt bij de keuze van een leaseauto aanmerkelijk slechtere beslissingen nemen, want het is een fijne auto geworden.

 

De motor is een doorontwikkeling van de terecht regelmatig in de prijzen gevallen vorige diesel, en is iets krachtiger, zuiniger en schoner geworden. Hij loopt zijdezacht en klinkt dermate prettig dat je je rot schrikt als je uitstapt terwijl hij nog loopt: alleen buiten de auto valt namelijk echt op dat hij geen benzine lust. Diesel slikt hij trouwens ook mondjesmaat: meer dan 5,9 liter (5,6 met de sedan) ben je niet kwijt voor 100 km rijden. Volgens Honda kan het nog 5 procent zuiniger door de adviezen op te volgen van de lampjes die je vertellen wanneer je moet opschakelen. Op zich niet verwonderlijk, want die lampjes lijken alleen tot niet-branden te verleiden te zijn door direct na het starten op te schakelen naar de zesde versnelling.

 

Speciale vermelding verdient het optionele veiligheidpakket. Dat bestaat uit drie systemen. Allereerst Active Cruise Control, dat met behulp van radar automatisch de afstand tot je voorganger constant houdt – hoe hard of zacht die ook rijdt. Bijzonderder is CMBS (Collision Mitigation Brake System). Het systeem gebruikt diezelfde radar om continu de afstand tot je voorganger of andere obstakels te meten.

 

Als hij ontdenkt dat die afstand kritiek wordt (twee seconden) gaat er een piep en wordt er een stevige ruk aan je gordels gegeven. Wordt de afstand nog kleiner, dan trekt hij de gordels helemaal strak. In beide gevallen wordt ook de remdruk alvast opgebouwd en er wordt licht geremd. Je hoeft vervolgens maar naar het rempedaal te wijzen en er wordt automatisch (bijna) maximaal geremd. Het voorkomt dus niet op eigen houtje een aanrijding, maar doet er alles aan om te zorgen dat jij dat wel doet. We hebben het kunnen proberen en het werkt: je moet wel in coma gesukkeld zijn om alle waarschuwingen niet op tijd op te volgen.

 

Nummer drie is LKAS, wat staat voor Lane Keeping Assist System. Inderdaad een systeem om je te behoeden voor het ongemerkt verlaten van je rijbaan, wat een van de belangrijkste oorzaken van verkeersongevallen is. Het werkt niet met trillende sturen of stoelen zoals BMW of Citroën, maar allereerst met waarschuwende piepjes. Bijzonder is dat als je niet op de piepjes reageert, de auto je zelf weer richting je eigen baan stuurt – een rare gewaarwording. Het doet dat overigens heel subtiel: als je iets meer dan een paar graden afwijkt, wordt er wel gewaarschuwd maar niet bijgestuurd. Ook hiervoor geldt: het is lichtelijk vervreemdend, maar het werkt wel zonder overdreven dominant aanwezig te zijn. Voor de anti-autoritairen die niet gecorrigeerd wensen te worden: je moet het systeem eerst zelf aanzetten, dus het gaat niet zitten rotzooien als je dat niet uitdrukkelijk wilt. Maar Honda hoeft maar een stap verder te zetten en de Accord stuurt helemaal zelf, wat knap en eng tegelijk is.

 

Het blijft echter het allerleukst zelf met de Accord bezig te zijn, want als rijdersauto stelt hij allerminst teleur. Hij stuurt goed, schakelt fantastisch en beschikt over een bovengemiddelde wegligging. De vering is aan de harde kant, wat zich wreekt bij lage snelheden en dwarsrichels – dan wordt hij wat stuiterig. Maar hoe meer je van hem vraagt, hoe leuker hij het lijkt te vinden. Daarbij is hij stil, zit goed in elkaar en is gemaakt met mooie materialen, en het is een Honda, dus kapot gaat hij niet. Wie eens wat anders wil dan de standaard 3-serie, A4 of C-klasse maar niet te veel kwaliteit wil inleveren, moet maar eens gaan kijken.