Een overdosis aan steroïden van de buitenkant, comfort en efficiëntie van binnen
Je hebt hot hatches, dan een tijdje niks, en dan is er de Mercedes-AMG A 45 S. Hij is zó heet dat je hem zonder barbecuehandschoenen niet kunt aanraken. Als je na het rijden in je ogen wrijft, blijven die een forse tijd tranen, en je kunt er zonder enig probleem een ei op bakken. Hij is gefacelift, en dat is de reden dat we hier nog maar eens naar hem kijken.
Het kost behoorlijk wat moeite om te zien wat er precies aan hem veranderd is. Is het…? Nee, dat is hetzelfde. Misschien dan…? Nee hoor, was er ook al. Kort maar goed: het gaat voornamelijk om een technische upgrade. Het betreft vooral toeters en bellen die over het hele gamma van de A-klasse zijn uitgestrooid.
Nou had de AMG al aardig wat toeters en bellen, maar er zijn nu ook een paar nieuwe. Het stuur, bijvoorbeeld, heeft nu aanraakgevoelige delen. Soms werkt het, soms word je er stapelmesjogge van. De laatste versie van het MBUX-infotainmentsysteem heeft nu een zelf ontworpen navigatiegedeelte dat je misschien eindelijk ook eens echt zou kunnen gaan gebruiken.
Al met al dien je zo’n enorme hoeveelheid techniek te leren bevatten dat je jezelf prima een paar dagen in een kamer zou kunnen opsluiten om de gebruiksaanwijzing tot je te nemen. Of misschien doe je dat wel niet, jij roekeloze durfal die je er bent.
Voor zo’n door techniek gestuurde update zien die twee 10,25-inch displays (een voor de meters en het touchscreen voor het infotainment) er nog altijd uit alsof ze er op het laatste moment met de haren bij zijn gesleept – andere fabrikanten mengen oud en nieuw op een betere manier. Maar er is hier genoeg leuks en moois te beleven, vooral als je enig geduld kunt opbrengen met de stemcommando’s, die hun bijdragen nog weleens willen beperken tot doen wat je niet vroeg of het veinzen van een semi-Oost-Indische doofheid.
Nee, om echt van de A 45 te gaan houden, moet je met hem rijden. Hij heeft niet de finesse van een echte, puur voor dat doel gebouwde sportauto als een Porsche 718 Cayman. Daar schuilt een zeker gevaar in, want met zijn prijskaartje van dik 108.000 euro (75k in België) waagt hij zich wel in diens territorium. Maar stamp op het gaspedaal en je begrijpt waar hij die euvele moed vandaan haalt.
De Mercedes is een absoluut wapen, zoals een sloopkogel ook wolkenkrabbers naar beneden kan halen. En geen zorgen, je hoeft het allemaal niet alleen te doen; waar je tegenwoordig vaak het gevoel krijgt dat de elektronica zich gedraagt als een strenge babysitter, wordt ie hier vooral ingezet om het te laten lijken alsof je nog echt kunt rijden ook.
In een Cayman zit de lol hem in de ‘op de millimeter’-precisie waarmee je hem door een bocht kunt krijgen, het voelen van wat de auto onder je doet. In de AMG is het een kwestie van al die kracht de vrijheid laten en de bocht uit gekatapulteerd worden. Het is rauwe, pure lol.
Een ander talent is het moeiteloos (nou ja, met zo’n knopje op het stuur, dus bíjna moeiteloos) wisselen tussen woeste sportiviteit en heus comfort. Als je geen aandacht schenkt aan de redelijk ridicule overdosis steroïden die de carrosserie meesleept, kun je stil, soort van onopvallend en soort van zuinig (9,4 l/100 km, alles is relatief) door het leven. Met nog plek voor vijf – oké, vierenhalf – en een bagageruimte ook. Wat wil je nog meer?
Een hot hatch moet fwd en handbak hebben.