Supercars Italië: Ferrari FF

 

Ferrari FF: de Ferrari die voorbij het normale en voorbij alle verwachtingen schiet.

 

Twistgesprekken hebben de Ferrari FF omringd vanaf het moment dat ie eerder in 2011 op de markt verscheen. De vierzits, vierwielaangedreven semi-stationwagen schurkt heel dicht aan tegen de geaccepteerde en zelfopgelegde conventies van Ferrari.

 

Maar het is lastig om kritisch te blijven als er overduidelijk zo veel goede kanten aan iets kleven. Neem nou de schitterende Ferrari 6,2-liter V12-motor – verre familie van de motor uit de 599 GTB Fiorano – die 660 pk produceert bij 8.000 tpm en je 683 Nm koppel geeft, en zich laat bedienen door middel van een briljante zeventraps bak met dubbele koppeling, en luister dan naar de uitlaat, die het automobiele equivalent van een opera moet zijn.

 

De caféstatistieken, dan. Die zijn niet onaardig: 0 naar 100 km/u in 3,7 seconden en een adembenemende top van 335 km/u. Daarbij zien mensen ‘m meteen, althans wel zodanig dat de basisprijs (zonder opties) niet weggegooid is. En toch is de FF geen aandachttrekker in de slechte zin van het woord.

 

Wel is ie een echte vierzitter – en dan bedoelen we voor echte volwassenen van 1,80 meter – met genoeg ruimte om ook echte-mensenbagage mee te nemen. Het heeft geen zin, besloten ze bij Ferrari, om plaats te hebben voor mensen als die vervolgens spullen moeten pakken als waren ze astronauten.

 

Daarenboven is dit een auto die aanvoelt als een ‘echte’ Ferrari, zelfs met alle toegevoegde technologie en z’n avantgardistische positionering in de markt. Hij voelt aan alsof ie op de achterwielen wordt aangedreven, en hij sjort pas aan de voorwielen – via het ‘4RM’-systeem – als alle hoop op het veilig doorkomen van een bocht verloren lijkt. Dat geeft ‘m een gevoel mee van stug evenwicht en intimiteit die je niet verwacht bij een kolenschuit als deze. Het is een slimme, technologische oplossing voor het probleem dat tot voor kort bekend stond als hoe maken we een vierwielaangedreven auto sportief?

 

Er is geen extra versnellingsbak of ander ingewikkeld gedoe om de FF’s voorwielen aan te drijven, het vermogen komt eenvoudigweg van de krukas die voorin de motor ligt. Dat is een compacte oplossing. Ieder wiel wordt apart aangedreven met een paar natte koppelingen, zodat ze onafhankelijk kunnen functioneren.

 

Dat alles, gecombineerd met het e-diffentieel, zorgt ervoor dat de FF indruk op de bestuurder blijft maken. Hij danst, rijdt hard door bochten en houdt z’n lijn, en gek genoeg klopt dat allemaal feilloos met alle boordelektronica en zelfs bij de hoofdsteun-tv’s. Hij voelt nooit onhandelbaar aan – hoewel je je soms even bewust wordt van z’n gewicht. Op de snelweg gedraagt ie zich als een grote sedan – kalm en waardig – en hij vangt hobbels prachtig op met z’n slimme magnetische demping.

 

Wat je ook vindt van z’n uiterlijk, of van de FF’s verbazingwekkende mechanische prestaties, over het resultaat is het moeilijk twisten. Dit is een Ferrari die spot met alle conventies, en toch minstens voldoet aan alle verwachtingen, zo hij ze niet al overtreft. Een echte verrassing. Een echt pretje.