De auto met brandstofcel gaat mainstream. Deze nieuwe Toyota Mirai is comfortabel, soepel en redelijk elegant te noemen. Hij rijdt als een forse EV, je tankt ’m in tien minuten vol met een dosis waterstof waarmee je volgens opgave 650 kilometer ver kunt komen. En hij is goedkoper in aanschaf dan een grote elektrische auto met batterij – die zo’n afstand niet zal halen.
Ah, wacht eens even. Is het echt allemaal zo rooskleurig of rolden we zojuist over een stukje gras met een forse adder eronder? Iedereen weet wat het probleem is met waterstofauto’s: je kunt maar op een heel beperkt aantal plekken tanken. (Op het moment van schrijven zijn er volgens H2Platform in Nederland zes waterstofstations; aan vijftien andere wordt gewerkt.) Je zult dus niet snel een Mirai kopen als je niet, laten we zeggen, een taxibedrijf runt dat toevallig op vijf minuten van zo’n station ligt. Overigens, zeg niet dat Toyota je niet tegemoet wil komen: woon je binnen 50 kilometer van een tankpunt, dan sturen ze op afroep iemand langs die je Mirai Launch Edition even voor je volgooit.
Toyota wist bij deze Mirai zowel de grootte en kosten van de brandstofcel als de kosten van de tanks te beperken. Zo komt de vanafprijs zomaar 15 mille lager uit dan die van de oude, kleinere Mirai. Die auto was voorwielaangedreven en had een vreemde, hoge vorm door de brandstofcelstapel onder z’n voorstoelen. Bij de nieuwe zit deze onder de motorkap, de tanks in de middentunnel en onder de achterbank en bagageruimte, en de elektromotor op de achteras.
De Mirai staat voortaan op een nieuw Lexus-platform. Hij voelt ook aan als een Lexus – relaxt en verfijnd. De 174 pk sterke motor zorgt dat ie kwiek op gang komt en geeft je dezelfde naadloze acceleratie als elke EV met vaste overbrenging. De milde acceleratie past beter bij rustig chauffeurswerk dan bij het opjagen van Duitse sportsedans op de Autobahn.
Gooi de Toyota Mirai een bocht in en je bemerkt enige weifeling, terwijl hij je de vraag lijkt te stellen of de betalende passagier achterin wel van dit soort capriolen gediend is. Maar dan, na rijp beraad, volgt ie je instructie op met een vlakliggende carrosserie en een gezonde dosis zelfvertrouwen. Z’n prettig meegevende onderstel is z’n grootste kwaliteit. Het strijkt grote welvingen in het wegdek glad, maar absorbeert ook scherpe porren en subtiel vernielde ondergronden. Geen deinend slagschip, dus.
Ook het interieur is nogal Lexoïde, met frisse materialen en heerlijke stoelen. De schermen in de Toyota Mirai zijn helder en de lettertypes en graphics zowaar samenhangend – niet vanzelfsprekend bij een Japanner. Je vindt hier geen vlakke vloer, zoals in een EV: de waterstoftanks maken hun aanwezigheid kenbaar via de hoge ruggengraat die door de cabine loopt. Voorin voel je je daardoor ingekapseld, maar niet beperkt. Achterin is de beenruimte oké, zij het niet opzienbarend voor een auto van dit formaat.
In Nederland betalen zakelijke rijders 12 procent bijtelling over de gehele aanschafwaarde van een waterstofauto. Dus niet over maximaal 40 mille, zoals bij batterij-EV’s. Nadelen: waterstof is duur – het kost evenveel per kilometer als benzine, en dat terwijl er geen accijns over wordt geheven – en het wordt vooralsnog niet altijd duurzaam geproduceerd. Dit proces zal de komende tijd verder vergroenen en tegen 2025 moeten er in Nederland 50 tankstations zijn. Auto’s met brandstofcellen zullen de komende tijd waarschijnlijk naast auto’s met batterijen blijven bestaan – waterstof is een goede energiebuffer voor fluctuerende hoeveelheden hernieuwbare stroom.
Mooi gemaakt en ‘best aardige’ vormgeving. Het Lexus gevoel is heel aanwezig, de kwaliteit is prachtig. Zzaaaie kleuren. Ik ben heel benieuwd hoe het rijdt, vergelijkbare ev’s zijn honderden kilo’s zwaarder. Mijn referentie is Jaguar XJ, mijn lichtvoetig heerlijk rijdende koppelmagnaat (700 Nm). Volgende week proefrit..