De kou doet vreemde dingen met je hersens. Dat is hoe het komt dat we besluiten onze handen te warmen op een gloeiende kachelpijp, waardoor onze handschoenen wegsmelten. Dat doet au. En geeft onze collega’s munitie om ons nog twee dagen lang in de maling te nemen.
Het is ook de reden – dat blijven we volhouden – waarom we aanvankelijk de derde versnelling niet kunnen vinden in de door Tuthill geprepareerde Porsche 912 van Below Zero Ice Driving. Instructeur Simon Redhead heeft die versnelling net nog gebruikt, toen hij ons liet zien wat de correcte en meest consistente manier is om de 912 zijwaarts over het korte, bochtige circuit te laten zeilen.
Maar de eerste paar keer dat wij het proberen, schakelen we of naar z’n één, of naar z’n vijf. Pas na twintig minuten hebben we de bak door en kunnen we ons concentreren op de opvallend hilarische bezigheid om de 912 met z’n neus de juiste kant uit te laten wijzen, wat op ijs makkelijker gezegd is dan gedaan. Zelfs op dunne (195 millimeter brede) spijkerbanden.
Doe geen gekke dingen…
We bevinden ons op het meer van Below Zero, dat veel groter – en grootser – is dan ons eigen meer. Je komt van de toegangsweg, die op zichzelf al een bonafide rallyroute is, op een loodrechte ijsweg die de hele lengte van het meer volgt. Minstens anderhalve kilometer lang, misschien twee. Weersta de neiging om hier iets geks te doen; of je komt achterstevoren aan bij het basiskamp.
Buiten staan de Below Zero-auto’s op een rij. Allemaal Porsches, de meeste 911’s (en een fantastisch maffe 914-6), niet een is hetzelfde. Ze draaien stationair, zodat hun uitlaatgassen de maagdelijk witte sneeuwbank achter de auto’s van nieuwe, interessante vormen voorzien. Onze kleine blauwe 912 is de tweede in de rij.
Hij en z’n stalmaten brengen elk jaar minstens drie maanden in Zweden door. Er gaat vrijwel geen dag voorbij waarop ze niet op het meer te vinden zijn, om hun waarschijnlijk uitvoerige onderhoud terug te verdienen.
De liefhebbers die bij Below Zero een één- of tweedaagse ijsrijdcursus volgen, variëren van enorme klunzen (zoals wijzelf) tot heuse coureurs, die ook weleens iets anders willen dan proberen niet zijwaarts te gaan. ‘We starten in de eerste week van januari en we stoppen medio maart’, zegt Simon. ‘In die periode zijn we maar een dag of drie, vier niet op het meer.
Maar dan doen we het onderhoud aan de auto’s, dus het komt erop neer dat we drie maanden lang elke week zeven dagen werken.’
Het is een omvangrijk bedrijf en uiterst populair tijdverdrijf, en het was dan ook niet makkelijk om Simon zo ver te krijgen om ons een paar uur een auto te lenen. Dat het toch is gelukt, zou te maken kunnen hebben met de glimmend witte auto die we zelf hebben meegenomen. Dat is een 911 – uiteraard.
Een GT3 (ja), met de tegenwoordig opnieuw verkrijgbare handbak (ja, ja) en twee paar serieus uitziende spijkerbanden (ja!). We hebben met Simon afgesproken dat hij er een paar rondjes in mag rijden. Zo’n vooruitzicht zou iedereen over de streep trekken.
De Tuthill Porsche 912
Maar we starten in de 912. De banden met smalle metalen knopjes zijn het type waarop nieuwkomers hun eerste ritjes maken voordat ze promoveren naar banden met echte spikes, die meer grip bieden. De snelheden zijn lager – we rijden geen moment harder dan 70 km/u – maar de techniek is hetzelfde, belooft Simon, terwijl hij ons nog maar eens inwrijft hoe sneu het is dat we de derde versnelling niet konden vinden.
‘Het belangrijkste is de gewichtsbalans’, zegt hij. ‘Wanneer je van het gas gaat, of het nu is om te remmen of om ‘m uit te laten rollen, dan komt het gewicht naar voren. Dat geeft je de tijd en als het goed is ook het juiste gevoel om de voorkant van de auto instructies te geven. Om ‘m te vertellen waar je heen wilt. Zodra je instuurt en hem voelt bijten, ga je weer op het gas, waarna je ‘m al balancerend door de bocht leidt.’
Het viel te verwachten: dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Al is de 912 vriendelijk genoeg. Het stuur en het gas zijn responsief en voorspelbaar, en het gewicht van de 2,2-liter zescilinder boxermotor (afkomstig uit een 911) zorgt voor veel grip bij de achteras.
Even met je linkervoet op de rem in het midden van een bocht helpt om de auto een houding te geven, waarna hij de bedoelde lijn nog strakker volgt – vooral handig waar lange bochten plots overgaan in verraderlijke haarspeldbochten.
Het duurde even…
Het interieur is gestript; de dunne stijlen bieden uitstekend zicht op, nou ja, op heel veel sneeuw. Desondanks is het krap zitten – we zijn bang Simon in z’n zij te porren, ook omdat we ietwat wild met onze armen wapperen in onze pogingen om alles onder controle te houden en er toch nog cool uit te zien voor de fotograaf, die verstandigerwijs een kilometer of wat verderop is gaan staan met een enorme zoomlens.
We zweten dwars door drie van de zes lagen die we dragen. Onze armen beginnen pijn te doen. Maar binnen tien minuten besluiten we dat Chris Harris inderdaad gelijk had. Het is gewoonweg onmogelijk om meer plezier in een auto te hebben dan op een ijzige ondergrond als deze. Na twintig minuten hebben we de auto genoeg onder de knie om in stijl met ‘m over de baan te kunnen zwieren.
De Porsche 911 GT3
De nieuwe auto is een lastiger portret. We gunnen de eer daarom eerst aan Simon die, geheel volgens onze verwachting, even later uit de bestuurderskuip stapt met een brede grijns. ‘Dat is lekker, dat is echt heel lekker’, zegt hij vol enthousiasme.
‘Ik denk dat ik daar wel aan zou kunnen wennen. Ik denk dat je in z’n drie wel stevig gas kunt geven. Hij heeft achter zoveel grip. Zelfs hier. Je kunt er gerust wat harder mee rijden.’ Aangestoken door Simons enthousiasme vertrekken we voortvarend, en glijden we vrijwel meteen van de baan.
De Porsche 911 GT3 is zo goed…
De GT3 is niet zo vergevingsgezind als de 912 – je moet ‘m precies goed insturen, want in de bocht kun je ‘m niet echt door te remmen in de juist lijn brengen. Omdat de motor verder naar voren ligt, is het pendule-effect veel minder sterk. Hij is dus beter gebalanceerd tussen beide uiteinden, en de Lappi-spikes betekenen dat ie veel grip heeft.
Je voelt de 500 kilo extra gewicht wel, en de koolstof-keramische remmen zijn nogal hopeloos (wellicht door de kou) in vergelijking met de onbekrachtigde stalen remmen van de 912, maar anderzijds is ie heel goed te controleren. Zo goed zelfs dat je je vrijheden begint te permitteren.
Een voorbeeld? Nou, je wilt natuurlijk alle 9.000 glorieuze omwentelingen per minuut gebruiken om ‘m uit te laten breken, gewoon omdat het kan. De 911 voelt een beetje volwassen aan om hier bij Below Zero mee te spelen, maar op ons eigen meer is ie sneller dan alles behalve de RX2-racer en de Nomad (op dezelfde banden). Ja, we hebben het over een serieuze auto. En over serieuze lol.
Reacties