Ha, weer zo’n gevatte ondertitel van TG. Een knikje naar een bekend kinderboek én het feit dat de Volvo XC90 zo groot is, met dan ook nog een verwijzing naar z’n nieuwe aandrijflijn erin verwerkt – slim gedaan, hoor. Doen ze leuk.
Nou, dank je wel, maar we vrezen dat het te veel eer voor ons is. Het was immers niet een associatie waar we lang over na hoefden te denken. Breng genoeg tijd door met deze Volvo en de link met de grote goedzak uit Roald Dahls bestseller komt vanzelf bovendrijven. Hoe ie het doet, doet ie het, maar vanaf z’n allereerste verschijning tot nu heeft de Volvo XC90 het absolute alleenrecht op de titel ‘enorme SUV waarin je níét overkomt als een totale oelewapper’.
In een Q7 of X5, laat staan een X7, hoef je niet eens per se een rottige rijstrookwisseling of achteloze parkeeractie uit te voeren om de buitenwereld je als lamzak te laten bestempelen. De simpele aanblik van je auto doet dat al voor je. Het is treurig, maar waar. De Volvo XC90 straalt echter een blakende rust en sympathie uit. Hij oogt statig en wijs, en degene die ’m bestuurt, maakte een weloverwogen keuze en moet haast wel een zeer interessant persoon zijn.
Zelfs als R-Design met bizarre 22-inch joekels krijgt de Volvo XC90 het niet voor elkaar om enig venijn uit te dragen. Deze mid-life update oogt vertrouwd en werd vooral onderhuids bijgeschaafd: zo kreeg hij een 48-volt elektrisch systeem en een bijpassende mild-hybride aandrijflijn die luistert naar de naam B5. De ‘B’ staat voor ‘Brake Energy Regeneration’ en kan slaan op zowel een benzine- als dieselmotor – dit is de laatste, in de basis het bijgeschaafde blok van de vorige D5.
Door z’n elektrohulpje heeft de Volvo XC90 B5 af en toe 14 pk en 40 Nm extra te vergeven. Hij gebruikt dit om gaten in de acceleratie op te vullen, maar vooral ook om de auto op gang te brengen. Je merkt dat de brandstofmotor wordt ontlast en het zware geheel komt net iets vanzelfsprekender van z’n plek.
Bijkomende bonus: de B5 heeft het soepelste en minst storende start/stop-systeem dat we kennen. Normaal schakelen we zoiets snel uit, maar de XC90 brengt z’n motor alweer op gang – stil en trillingvrij – voordat je goed en wel het rempedaal hebt losgelaten. Volvo’s magnifieke onderstel weet het feit dat er 22 inch onder deze auto ligt vakkundig te maskeren. Sommige hobbels worden zelfs zo vloeiend afgerond dat we ons afvragen of iemand bij het laatste stoplicht stiekem de wielen heeft verwisseld.
Maar er is ook een smet op z’n rijgedrag: met het nieuwe 48-volt gebeuren komt de toevoeging van brake-by-wire, dat net als elektrische stuurbekrachtiging een stukje connectie weghaalt bij de bestuurder in de naam van efficiëntie. Het zou sneller moeten reageren, maar wij merken dat de rem juist een fractie later aangrijpt, en ook een fractie later loslaat dan wat wij aangeven. Maar dit, het inmiddels wat verouderd aanvoelende infotainment en het omslachtige pookje uit de XC40 maakt ons mensbaksels toch bepaald niet walgzaam van deze vriendelijke Volvo.
Reacties