Hennessey: CTS-V vs Camaro

Je hebt een lege weg, twee waanzinnig opgevoerde auto’s van General Motors en de politie in je nek. Wat zou jij doen?

De vogel was kansloos. Hij was er duidelijk niet aan gewend dat er iets op hem afkwam in meer dan een wandeltempo toen hij de witte Camaro ZL1 met meer dan 100 meter per seconde zag naderen en dacht: ik pak dit wormpje nog even mee en dan maak ik dat ik wegkom. En dat deed hij. Met een snelheid van meer dan 320 km/u, dwars door de linker mistlamp heen het motorcompartiment in. Hoewel de voorkant van de Camaro niet erg fotogeniek meer was, stonden we niet te lang stil bij dit incident. We hadden ons ten doel gesteld om de hoogst mogelijke snelheid te bereiken – idealiter boven de 350 km/u – en we hadden nog maar drie uur de tijd. Dus maakten we de voorkant van de Camaro schoon, keerden hem om en stoven heuvelopwaarts de andere kant op. 320 km/u was aardig, maar we wisten dat er meer in zat.

Er zat meer in. Veel meer. Daarover straks meer, laten we eerst even uitleggen waarom we hier middenin Texas zitten op een volmaakt vlakke, volledig verlaten tolweg met twee veel te ver opgevoerde auto’s van General Motors, een dode vogel en het halve lokale ambtenarenapparaat dat op de heuvel is neergestreken met hun iPhones en Blackberry’s in de aanslag.

Vijf jaar geleden hadden de lokale autoriteiten vastgesteld dat het tempo op Interstate 35 – die Mustang Ridge verbindt met Seguin in het zuiden – zo traag werd als dikke stroop. Er was geen budget om een nieuwe weg aan te leggen en daarom werd de aanleg van het traject uitbesteed. Het Spaanse Cintra, onderdeel van het consortium dat vliegveld Heathrow en veel tolwegen wereldwijd beheert, won de aanbesteding met de Amerikaanse partner Zachry.

Eén komma vier miljard dollar (1 miljard euro) verder ligt er een fonkelnieuwe laag asfalt met een lengte van 66 kilometer – dat is dus 20.000 dollar (15.000 euro) per strekkende meter – op de plek waar voorheen glooiende katoenvelden zich aaneenregen. Om de kosten terug te verdienen, berekenen ze een tol van 6,17 dollar (4 euro). Dat is niet zo boeiend. Het wordt pas interessant als het over de toegestane snelheid gaat. Die is over de gehele lengte van het traject vastgesteld op 140 km/u en daarmee is de SH-130 niet alleen de snelste weg in de VS; het is daarmee een van de snelste wegen van het Westelijk Halfrond.

Dat is een goede reden om er te gaan rijden. Een tweede goede reden – en die gaat er vast en zeker voor zorgen dat de lokale autoriteiten ook een graantje meepikken – is dat deze weg toevallig de snelste manier is om het Circuit of the Americas te bereiken, de jongste aanwinst voor de Formule 1. En de derde goede reden om hier naar toe te komen, is dat het zich allemaal afspeelt in de voortuin van onze favoriete Texaanse tuner Hennessey Performance – die toevallig ook nog twee auto’s stevig onder handen heeft genomen.

Maar het doorslaggevende feit, het hou-maar-op, ik-ben-al-onderweg-feit, is dat de politie ons vandaag toestemming heeft gegeven om de hele dag zo hard te rijden als we kunnen. Morgen zullen de elektronische tolpoorten worden ingeschakeld en dan zullen de agenten klaarstaan met snelheidscontroles. Vandaag worden we alleen beperkt door de wetten van de fysica, onze auto’s en onze moed.

'Op de rechte stukken waren beide auto’s snel en stabiel, maar ze vergden in bochten het uiterste van de oog-handcoördinatie om te voorkomen dat je naast het asfalt belandde'

We zullen ons moeten neerleggen bij deze beperkingen, maar we gaan wel alles uit de kast halen met de twee breedgeschouderde racemonsters die we bij Hennessey hebben opgehaald. De eerste is een licht opgevoerde Camaro ZL1, een op zich al onbeschoft snelle musclecar die nog sneller is geworden door toevoeging van gepeperde motoronderdelen. De standaardversie tikt de 320 km/u aan, deze opgevoerde versie met 755 pk gaat daar dik overheen.

Normaliter zou de ZL1 met afstand de snelste auto zijn. Maar dit is geen gewone dag. Daarom is de andere auto nog sneller. Niet een klein beetje sneller, véél sneller. Van buiten lijkt het een Cadillac CTS-V Coupé die is aangekleed met een bodykit en extra brede achterbanden. Als je wat beter kijkt, valt je de extra R op. Die is belangrijk.

Die R betekent namelijk dat dit een van de slechts twaalf exemplaren van de Hennessey VR1200 is, een mengelmoes van metaal en andere materialen ter waarde van 245.000 euro, die wordt aangedreven door een motor die vrijwel identiek is aan die van de fenomenale Venom GT. We waren van plan om er daar ook een van mee te nemen. Maar de Duivel zei dat hij daar nog niet klaar mee was, dus lieten we die achter in het hellevuur en namen in plaats daarvan de VR mee. Met 1.224 pk. Feitelijk is de Venom misschien wel te snel voor deze weg.

Bedenk wel dat de SH-130 nu weliswaar compleet verlaten is en vrij van snelheidsbeperkingen, het is beslist niet de meest rechte asfaltstrook ter wereld. Ik had van tevoren een kijkje genomen op Google Earth, en dacht dat ik naar de verkeerde plek keek. In plaats van dat de weg een rechte streep door de glooiingen trok, volgt hij de contouren ervan als een zwart slingerspoor.

Met een breedte van 7,4 meter is de weg vergelijkbaar met een tweebaans snelweg. Dat is een plezierige gedachte als je een plezierritje wilt maken om de Formule 1 te bezoeken. Maar het is minder plezierig als je er een snelheidsrecord wilt vestigen in een personenauto met 1.224 pk. Het is al moeilijk genoeg om de boel de baas te blijven als je met 320 km/u over een kaarsrechte, volkomen vlakke startbaan raast. Maar over een stuk van vijf kilometer met een blinde top en een betonnen brug aan het eind kun je je vooraf zo veel zorgen maken dat je al sterft van de zenuwen voor je een meter hebt gereden.

Deze indruk werd bevestigd tijdens de eerste opwarmkilometers die ik de dag ervoor reed onder het wakende oog van de al te nauwkeurige meetapparatuur van de plaatselijke politie. Op de rechte stukken waren beide auto’s snel en stabiel, maar ze vergden in bochten het uiterste van de oog-handcoördinatie om te voorkomen dat je naast het asfalt belandde, met alle dramatische gevolgen van dien.

Daarom hebben we Brian ingehuurd. Brian is een professionele coureur die vrijwel geen enkele waarde hecht aan zelfbehoud en die, denk ik, nog over zijn eigen moeder heen zou rijden als hij daar sneller mee zou zijn. Stel je maar The Stig met een gezicht voor – o jee, dit gaat niet goed. Stel je gewoon een serieus snelle, onbevreesde coureur voor – dat is Brian.

Hij vertrekt nu voor zijn eerste poging. Op de passagiersstoel van de Camaro ZL1 kan ik zelf vaststellen dat onze stand-in-Stig niet het soort kerel is dat er doekjes om windt. Hij zet de banden in vuur en vlam in de eerste twee versnellingen, en geeft vervolgens plankgas als we tegen de heuvel met de blinde top op vliegen. Als we daar aankomen, ongeveer een halve nanoseconde later, rijden we 240 km/u en wordt de snelheid opgebouwd alsof die gratis is.

Terwijl de weg zich voor ons naar beneden uitstrekt in een rechts-linkscombinatie, en we inmiddels 300 km/u rijden, begint de motorkap alarmerend te vibreren. Dat baart me zo veel zorgen dat ik me concentreer op de kilometer weg voor ons om te weten waar we heen moeten als de motorkap ons plotseling het zicht zou ontnemen. Ik realiseer me dat het zinloos is omdat ik niet achter het stuur zit. Toch voel ik me iets beter.

Dan zitten we op de 320 km/u als we ons vogeltje tegenkomen. De auto geeft geen krimp, maar mijn maag wel. Misschien niet zo snel en met zulke ernstige gevolgen als voor het vogeltje, maar toch. Brian is onaangedaan en blijft vol op het gas. Dat blijft hij doen tot we 330 km/u rijden en, met de onverzoenlijke betonnen brug nu in schootsveld, op dat punt besluit Brian dat we alle 755 paardenkrachten hebben aangesproken en gaat hij van het gas af. Ik bedenk dat ik de laatste tien seconden mijn adem heb ingehouden.

Na deze warming-up is het tijd dat we ons opmaken voor het echte werk in de VR1200. Of dat eigenlijk alleen Brian zich opmaakt. Deze poging gaat hij solo aan, want mijn 75 kilo ballast zou een paar kilometers topsnelheid kunnen schelen. Ik veins teleurstelling, maar de haast waarmee ik de beslissing accepteer en uitstap met de gordels die tegen de rolkooi achter me kletteren, zou kunnen verklappen dat ik eigenlijk opgelucht ben.

'Normaliter zou de ZL1 met afstand de snelste auto zijn. Maar de Cadillac is nog sneller. Niet een klein beetje sneller, véél sneller'

Toch blijft de spanning voelbaar. Rond het middaguur is er een wind opgestoken die dwars op ons testtraject staat. De VR1200 heeft al een tweetal proefpogingen achter de rug, maar kwam beide keren niet verder dan 320 km/u (de begrenzer kwam in actie). Er volgt veel gepruts aan computers en nagelbijten. Het kan toch niet waar zijn dat de machtige VR1200 het moet afleggen tegen een vrijwel standaard ZL1. Toch?

Niet als Brian het voor het zeggen heeft. Nog een laatste keer voor de hoogwaardigheidsbekleders naar huis gaan, spurt hij met de insectachtige Cadillac van de startstreep en schiet als een pijl uit een boog de heuvel op. Iedereen wordt stil en luistert hoe hij opschakelt. Dat is de derde, de vierde, de vijfde. Hij blijft gaan, blijft gaan, blijft gaan – dan stilte. Of de wind draagt het geluid weg of hij is ontploft. Oh, de spanning.

Enkele lange minuten later verschijnt de auto weer bovenop de heuvel en komt onze kant op. We horen dat de motor goed loopt en Brian ziet er nog altijd volslagen kalm uit. ‘Wat is er gebeurd, heb je weer een vogel geraakt?’ vraagt iemand. ‘Nee, geen vogel, maar wel de 354 km/u’, zegt hij. ‘354? Echt waar?’ vraagt Hennessey aan de technicus achter de meetapparatuur, in afwachting van een ontkenning. ‘Yep, 354,5 km/u’, zegt hij. Wat dan volgt: een bijzonder tevreden tuner uit Texas, hoeden die in de lucht worden gegooid en een roedel hoogwaardigheidsbekleders die elkaar de hand schudt.

Volgens mij hebben we hier een nieuwe manier geïntroduceerd om een weg te openen. In vergelijking met een waanzinnige auto die tot 354 km/u in staat is, maken een lint en een grote schaar toch zeker, net als een vogel, geen enkele kans?

Hennessey CTS-V VR1200



Motor: 7,0-liter V8 twinturbo, 1.224 pk, 1.505 Nm

Prestaties: 390 km/u, 0-100 km/u: 2,9 s, 0-400 m: 10,2 s

Prijs: $ 295.000

Hennessey Camaro HPE700 LS9



Motor: 6,2-liter V8 supercharged, 755 pk, 1.036 Nm

Prestaties: 323 km/u, 0-100 km/u: 3,3 s, 0-400 m: 11,3 s

Prijs: $ 132.500