Autotest: Nissan Micra 1.2 Tekna handgeschakeld

Is de nieuwe Nissan Micra cool? Of is het gewoon weer een bejaardenmobiel? Onze redactie-buurvrouw Jannie (78) zoekt het uit.

 

Ach, ik weet nog als de dag van gisteren dat ik in 1983 een nieuwe Nissan Micra kocht. De kinderen waren al een paar jaar het huis uit, en dan wordt zo’n Ford Granada toch te groot. Vijftienduizend gulden betaalden we ervoor, dat was in die tijd voor ons een vermogen. Ik reed ermee naar de supermarkt, en twee keer per week naar de bridgeavond. Af en toe een mooi uitstapje naar het Kröller Muller-park. Wat hebben we een plezier met dat autootje gehad.

 

Onlangs dacht ik er nog over om een nieuwe Micra aan te schaffen, maar het vorige model was mij iets te frivool. Mijn vriendinnen zien me aankomen bij het bloemschikken, in zo’n bolle auto met kikkeroogjes. Gut nee, zeg. Gelukkig heeft Nissan besloten de Micra in z’n geheel te vernieuwen. Ik mag wel stellen dat het een heel volwassen autootje is geworden, en daarmee komt ie wat mij betreft een stap dichter bij de ruim opgezette parkeerplaats van mijn verzorgingstehuis.

 

Ik krijg de indruk dat Nissan de auto zelf heel geschikt vindt voor jonge, stadse types. Ik kan niet voor hen spreken, maar mijn kleinkinderen rijden momenteel allemaal in Fiats en Mini’s (die grappig genoeg bijna precies hetzelfde zijn als de Fiats en Mini’s waar wij vijftig jaar geleden in reden). Ik denk niet dat ze die voor deze Nissan aan de kant zullen zetten, hoe grasgroen ze ‘m ook spuiten. Afijn, ik zal eerst de auto maar eens verder bekijken voor ik zulke conclusies trek.

 

De Micra schijnt hier in Europa een sterke naam te hebben, en daarom vindt Nissan het nogal belangrijk dat de auto een herkenbaar gezicht behoudt. Dat doen ze bij deze nieuwste versie bijvoorbeeld door ‘m een hoge daklijn mee te geven; prettig, wat mij betreft. Tegenwoordig moet alles zo laag en glad, en dat is toch lastiger met instappen.

 

Ook de achterkant lijkt sterk op die van de vorige Micra, maar dan zonder galbulten. De voorkant ziet er ook een stuk gezonder uit. In het dak staat een boemerang-achtige vorm gekerfd, naar het schijnt om resonanties tegen te gaan zodat er minder dempingsmateriaal nodig is. Dat maakt de auto namelijk lichter, zie je; en hoe lichter, hoe zuiniger en schoner. Dat is belangrijk voor ons nageslacht, neem dat maar van me aan.

 

Wanneer ik achter het stuur ga zitten, is me in eerste instantie onduidelijk hoe ik de Micra aan de praat kan krijgen. Wat denk je? Er zit een startknop in, waar je de sleutel helemaal niet voor nodig hebt. Dat herinner ik me nog wel van de auto’s die mijn vader voor de oorlog had. Als de motor eenmaal loopt, valt me op hoe stil deze is, en hoe weinig trillingen hij doorgeeft. Motoren met drie cilinders draaien normaliter nogal onrustig, zo ondervond ik toen ik een keer in de Smart van mijn kleindochter meereed. Grutjes, wat een rammelend herriebakje was dat. In de Micra niets van dat al.

‘Ik ben een pittige dame, dus ik wil af en toe best eens de snelheidsmeter richting 80 kilometer per uur sturen’

 

Ik schrok overigens wel even toen ik de motor aanzette. Stond er ineens ‘hallo!’ in mijn snelheidsmeter. Wel heb ik ooit. Er zijn meer van dit soort moderniteiten in het interieur te vinden. Zo heeft de Micra een systeem dat koude lucht blaast, een stem die de weg wijst en een knopje waarmee hij steeds dezelfde snelheid blijft rijden. Bovendien heeft hij drie handschoenkastjes. Je zou zelfs – zonder tussenkomst van snoertjes – muziek uit je telefoon moeten kunnen afspelen op de radio-installatie. Muziek uit je telefoon in je auto!

 

Bij Nissan hebben ze me verteld dat deze Micra een zogenoemde groene auto is, en dan bedoelden ze niet de kleur. Wat ze er dan wel mee bedoelen, weet ik niet. Mijn vriendin Truitje heeft zo’n milieuvriendelijke auto, die slaat af voor elk stoplicht en roept je de hele tijd toe in welke versnelling je moet gaan rijden. De Micra doet dit allemaal niet. Wel is hij 25 kilo lichter dan zijn voorganger, terwijl hij toch iets gegroeid is. Alle beetjes helpen, nietwaar?

 

Het rijden zelf bevalt me eigenlijk uitstekend. Ik ben een pittige dame, al zeg ik het zelf, dus ik wil af en toe best eens de stoute schoenen aantrekken en de snelheidsmeter richting 80 kilometer per uur sturen. Nou, dat kost de Micra geen enkele moeite. Er schijnt komende lente zelfs een versie met een supercharger te komen, die nog een beetje sneller en toch ook schoner is. Dat kan allemaal tegenwoordig.

 

De besturing is licht in het stadsverkeer, maar wordt zwaarder als je harder gaat rijden. Persoonlijk vind ik dat iets minder prettig; net als de remmen, die toch wel enigszins aanvoelen alsof je op een spons gaat staan om de vloer te dweilen. Dat kan scherper, zou mijn zoon zeggen. De bestuurdersstoel heeft een armsteun die je omlaag kunt klappen, maar die is zo hoog dat je niet meer prettig kunt schakelen. Ach, ik zou toch voor een automaat kiezen.

 

Vandaag de dag rijden overal auto’s die twee keer zo hoog zijn als ikzelf, dus ik vind het wel belangrijk dat men met zo’n klein boodschappenwagentje veilig op pad kan. De Micra heeft zes airbags, en dat stelt me gerust. Hij heeft ook iets wat esp heet. Daarmee kun je gemakkelijker door de regen rijden, geloof ik. Belangrijk vind ik ook de uitzonderlijk kleine draaicirkel van 4,5 meter, en het feit dat de Micra kan zien of een plekje tussen twee auto’s groot genoeg is om er te kunnen parkeren. Wat ze al niet verzinnen om je het leven makkelijker te maken.

 

Kijk eens aan, mijn negentienjarige kleindochter komt aangelopen. Ze bekijkt de Micra aandachtig en vraagt wat hij kost. Hij is er vanaf 11.000 euro, vertel ik haar, maar deze complete versie, met glazen dak, warme stoelen en startknop, kost dik 15.000 euro. ‘Voor dat geld kan ik wel iets hippers kopen’, roept ze, en ze dartelt er weer vandoor. Tja, de jeugd van tegenwoordig. Dat doet maar.