Waarom Ayrton Senna bijna stopte met F1

Dit is het tweede deel van TopGear’s terugblik op de meest cruciale GP’s van Ayrton Senna. Lees deel 1 hier.

1989 Grand Prix van Japan

De rivaliteit tussen Senna en Prost bereikte een nieuwe hoogtepunt in 1989. In ronde 46 van de Japanse GP knalde Senna en Prost tegen elkaar. Ayrton Senna wist zijn motor weer te starten en zwaaide hevig naar de marshalls om te komen helpen. Hij zigzagde tussen de barrières, keek naar rechts en gaf gas om een ronde later de pits in te rijden voor een nieuw voorspoiler. Hij won de race, was wereldkampioen maar werd gediskwalificeerd omdat hij die chicane niet goed bereed. Het kampioenschap werd toegekend aan Prost, Senna kreeg een boete van 100.000 dollar en mocht zes maanden niet rijden. Ayrton Senna stond op het punt om de Formule 1 vaarwel te zeggen, maar deed dat niet omdat zijn wraakzucht te groot was.

1990 Grand Prix van Spanje

Tijdens deze GP had Senna pole position, maar dat was niet genoeg voor hem. De reden wordt haarfijn door Manish Pandey, maker van de film Senna, uitgelegd. ‘Wil je de echte Ayrton Senna, die fysiek, emotioneel en mentaal mee kan leven, zien? Zijn reactie op het ongeluk van Martin Donnelly in de kwalificatie vertelt je alles. Donnelly crashte met dik 270 km/h tegen een muur. Zijn Lotus scheurde in tweeën en Donnelly werd met stoel en zijn gordel nog om uit de auto geslingerd. De oorzaak? Het voorste deel van de ophanging was geknakt.’ ‘Senna stond naar zijn monitor in de pits te kijken en het ongeluk raakte hem diep. Wat hij toen deed had niemand verwacht, een gemiddeld persoon zou rust nemen. Maar Senna niet. Senna stapte in zijn McLaren MP4/5 en versloeg zijn eigen kwalificatie tijd. Niet om gebruik te maken van de situatie of omdat hij zijn tijd moest verbeteren, maar om aan het circuit te laten weten dat je zo’n crash niet zomaar kan veroorzaken. Het heeft iets psychisch, maar hij moest dat gewoon doen.’ Donnelly hield overigens meerdere botbreuken over, maar overleefde de crash.

1990 Grand Prix van Japan

Ook al was Prost naar Scuderia Ferrari verhuist, de rivaliteit was er nog steeds. Na het opwarmrondje gingen ze van start met Senna op P1 en Prost op P2. Prost was sneller weg, maar Ayrton Senna had de binnenbocht en dook daar ook vol in. Prost gooide de deur dicht, Senna kwam tegen de Fransman aan en ze schoven beiden de grindbak in. De stewards waren eerst van mening dat het de fout van Prost was, maar de toenmalige voorzitter van de FIA, Fransman Jean-Marie Balestre, besloot dat het Senna’s fout was. Prost zei dit na de race: ‘Senna wilde van kant veranderen, maar kon dat niet en gaf daarom mij, en later ook, Balestre de schuld. Hij was vastberaden om als eerste in die bocht te duiken. Te vastberaden zoals nu blijkt. Hij leeft naar zijn eigen regels en iedereen moet dat nastreven.’ Prost was uitgeschakeld en Senna won met overmacht zijn tweede kampioenschap. ‘Sommige mensen winnen een kampioenschap in een chicane, ik woon hem in een bocht’ vertelde hij – zonder spijt – in een interview aan Pino Allievi voor Gazzetta delle Sport.

1991 Grand Prix van Brazilië

Wellicht de meest intensieve GP van zijn carrière. Met nog maar zeven ronden te gaan brak zijn transmissie en Senna moest de race uitrijden in de zesde versnelling. Het weer zat ook niet mee; het was zo’n 30°C, maar enorm vochtig. Hij won echter met 2,9 seconden voorsprong op Riccardo Patrese. De race was zwaar en zijn spieren waren zo erg verkrampt dat Senna met veel hulp uit de auto gehaald moest worden. Op het podium stortte hij bijna in en hij had moeite de Braziliaanse vlag hoog te houden. Om te winnen op het circuit van je geboorteland is emotioneel, zelfs voor Senna.